Enerzijds-Anderzijds

Bovenstaande woorden hebben geen onbekende klank voor de ingewijden in het kerkelijke leven. Zijn er bepaalde vraagstukken aan de orde, vooral als het gaat over bepaalde bezwaarschriften, die een beantwoording vragen, dan zijn bovenstaande woorden stereotiep geworden. Dan krijgt een ieder zo zijn toegemeten deel, men noemt dat wel op een handige wijze „laveren”. Men geeft een toeknik naar links, men geeft ook een toeknik naar rechts. Zo blijft men goede vrienden met de één, zowel als met de ander, en de positieve lijnen van de waarheid worden verduisterd, of in het geheel weggevaagd.

De Schrift noemt dit alles een hinken op twee gedachten!

Hoe heeft de profeet Elia daartegen geageerd op de berg Karmel. Hoe lang hinkt gij op twee gedachten — zo riep hij uit —, zo de HEERE God is, volgt Hem na, en zo het Baâl is. volgt hem na”.

Op de terreinen van het Koninkrijk Gods past geen laveren, geen „enerzijds of anderzijds”, maar is het: die niet vóór Mij is, die is tegen Mij. Niemand kan twee heren dienen, of hij zal de enen haten, en de anderen liefhebben, of hij zal de enen aanhangen, en de anderen verachten, gij kunt niet God dienen, en de mammon.

Op de terreinen van het Koninkrijk Gods geldt alleen die waarheid, en die waarheid kent geen twee kanten, geen „enerzijds en anderzijds”, maar moeten wij leren luisteren naar dat machtige woord: „Alzo zegt de HEERE Heere!” Gods Woord vraagt rechte lijnen, geen toespeling naar links of naar rechts, maar een luisteren naar dat woord: „Dit is de weg wandelt in dezelven”!

Wat zou de kerk voor heel wat onheil en afduling bewaard zijn gebleven, als zij deze rechte lijnen had durven doortrekken in het kerkelijke leven. Als zij zich had leren wachten voor het „enerzijds en anderzijds” en niet steeds maar weer de weg had geopend voor het z.g.n. compromie. Rapporten over de nieuwe Bijbelvertaling, over de nieuwe psalmberijming, over het vrouwenkiesrecht, staan vol met het „enerzijds en anderzijds” en ten slotte werd daaruit het compromie geboren, en met dat compromie werd de verwarring in onze kerken steeds groter gemaakt. Dit alles wordt dan gedekt met de uitdrukking dat dit alles maar zou behoren tot de „middelmatige” dingen. In de praktijk is echter gebleken dat juist deze „middelmatige” dingen de gevaarlijkste dingen voor het kerkelijk leven kunnen zijn. Al deze „middelmatige” dingen, immers staan niet op zichzelf, daar zit vaak een andere levensinstelling, een andere levensvisie achter, die vreemd is aan het beleven der Heilige Schrift.

Waar het „enerzijds en anderzijds” toe leiden kan, leert de geschiedenis als wij alleen denken aan het Synodebesluit der Ger. Kerken 1905. Enerzijds moesten de kinderen gehouden worden voor wedergeboren, en anderzijds wilde dat niet zeggen dat alle kinderen wederom geboren zouden zijn. Het laatste Synodebesluit van de Ger. Kerken in verband met de leer van Dr. Kuitert zegt ons ook waar het „enerzijds en anderzijds” toe leiden kan. Ondanks een duidelijke afwijking in de leer kon Dr. Kuitert toch worden gehandhaafd.

Dit zegt ons tot welk een gevaarlijke excessen dat „enerzijds en anderzijds” leiden kan. Gevaarlijk als deze lijn doorgetrokken wordt ook in verband met de leer des heils, als het gaat om de fundamentele waarden, die de Schrift ons stelt. Wij denken in dit verband aan de stellingen van Dr. Wieringa en zijn beschouwing over de leer der verzoening. Zal de Synode ook hier het „enerzijds en anderzijds” durven hanteren, om zo weer wat te marchanderen? Gaat het over de fundamentele waarheden der Schrift dan worden de lijnen in onze belijdenis scherp getrokken. Dan is het niet: en, en„ maar dan is het of, of! Van betekenis is hier zondag 11 van onze Catechismus.

Gevraagd wordt: „Geloven dan die ook in de énige Zaligmaker Jezus, die hun zaligheid en welvaart bij de heiligen, bij zichzelven, of ergens elders zoeken? Het antwoord is: Neen zij, maar zij verloochenen met de daad de enige Heiland Jezus, ofschoon zij met de mond in Hem roemen; want van tweeën één, of Jezus moet geen volkomen Zaligmaker zijn, of die deze Zaligmaker met een waar geloof aannemen, moeten alles in Hem hebben, dat tot hunne zaligheid van node is”.

Dit ligt hier dus heel duidelijk.

Geen en, en, geen „enerzijds en anderzijds”, maar of, of! ’t Is hier van tweeën één!

De kerkeraad van Alphen aan de Rijn heeft aan al onze kerken een getuigenis laten horen, hoe hij over verschillende zaken in ons kerkelijk leven denkt.

Verschillende bezwaren, en een ernstige verontrusting wordt daarin naar voren gebracht. Hoe zal de reactie daarop in ons kerkelijk leven zijn? Zal dit getuigenis als een hamerstuk worden afgehandeld, of met de prachtige vondst van het „enerzijds en anderzijds” worden opgelost?

Mogen wij ook als kerken leren lusteren naar het woord der Schrift: „Hoe lang hinkt gij op twee gedachten, zo de HEERE God is, zo volgt Hem na, en zo het Baal is, volgt hem na.”

Van tweeën één! Twee heren dienen gaat niet. Ook hier geldt of, of. Het verlengde van het woordje twee is twijfel. Zo zal ook het „enerzijds en anderzijds’ ’alleen maar kunnen brengen tot de twijfel. Wat is waarheid? Waar liggen nu de rechte, de vaste lijnen van mijn leven?

Dan weet de jeugd het niet meer.

Daarom klinke in heel ons leven door, het woord der Schrift: „Tot de wet en tot de getuigenis, zo zij niet spreken naar dit woord, het zal zijn dat zij geen dageraad zullen hebben”.

Driebergen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen