Gemeenten in het Nieuwe Testament

De Heere Jezus wijst de route voor het Evangelie aan: eerst Judea met als hoofdstad Jeruzalem en vervolgens Samaria en dan de hele wereld (Hand. 1:8). Helemaal vanzelf gaat het niet. De christenen blijven in Jeruzalem. Maar wanneer er na de dood van Stefanus een vervolging ontstaat onder leiding van Saulus, vluchten veel gemeenteleden weg. Ze verlaten Judea en komen in het land Samaria terecht. En daar kunnen ze niet zwijgen over Christus. Eén van hen is Filippus, die aangesteld was om zorg te dragen voor de arme Griekse weduwen (Hand. 6). Hij doet maar één ding: Christus preken. Hij gaat naar de stad van Samaria. Daarmee wordt de hoofdstad bedoeld. Deze stad was lange tijd de hoofdstad geweest van het Tienstammenrijk. Met de wegvoering naar Assyrië in 722 v. Chr. is de stad verwoest, zoals Micha heeft geprofeteerd: Daarom zal Ik Samaria stellen tot een steenhoop des velds, tot plantingen eens wijngaards; en Ik zal haar stenen in de vallei storten en haar fundamenten ontdekken (Micha 1:6). Na de ballingschap wonen vreemde volken in dit gebied, met een godsdienst tussen joods en heidens in. Wat afkomst betreft waren het heidenen, maar hun godsdienst leek wat op de joodse. Herodes de Grote (73 v. Chr.-4 n. Chr.) heeft deze stad weer opgebouwd en het de naam ‘Sebaste’ gegeven. Deze naam betekent ‘de verhevene’, de Griekse vertaling van Augustus. Hiermee eerde hij keizer Augustus. Samaria is letterlijk en geestelijk een tussenstation tussen Jeruzalem en het uiterste der aarde (Hand. 1:8).

Tegen alle gewoonte en traditie in was Jezus deze grens al eerder overgestoken. Hij sprak met de Samaritaanse vrouw (Joh. 4) en bestrafte de wraakzuchtige houding van de discipelen over het geweigerde onderdak door de Samaritanen (Luk. 9). In Zijn gelijkenissen stelde Jezus de Samaritanen tot een voorbeeld: de barmhartige Samaritaan (Luk. 10). Denk ook aan de tien melaatsen, die genezen werden door Jezus. Slechts een kwam terug om Jezus te danken. En Lukas vertelt dat juist deze een Samaritaan was (Luk. 17).

De Samaritanen doen hetzelfde als de christenen in Jeruzalem. Ze volharden in de leer van de apostelen. De boodschap van Filippus wordt extra onderstreept door de tekenen: mensen worden bevrijd van onreine geesten en verlamden en kreupelen worden genezen. Er ontstaat grote blijdschap in de stad over de boodschap van het Evangelie en de tekenen, die deze boodschap volgen.

Maar dezelfde vijand als in Jeruzalem is ook in Samaria actief. Overal zijn mensen die het Evangelie willen gebruiken voor persoonlijke roem en eer. In Jerzualem waren het Ananias en Saffira. In Samaria is het Simon. Hij was al voor Filippus actief in Samaria. Met zijn toverkunsten bracht hij de inwoners van Samaria in vervoering en ze meenden dat God door hem werkte (Hand. 8: 10). Maar wanneer Filippus komt met de boodschap van het Evangelie, laten de Samaritanen Simon achter en volgen Filippus. Simon gebruikt de wonderen voor zijn eigen eer, bij Filippus onderstrepen ze zijn boodschap. Dan besluit ook Simon een volgeling van Filippus te worden: hij gelooft en laat zich dopen.

Wanneer de apostelen in Jeruzalem horen dat de mensen in Samaria het Woord van God aannemen, sturen ze Petrus en Johannes als afgevaardigden. Ze moeten het werk van Filippus bevestigen. Steeds opnieuw komt er een afvaardiging van de ‘moedergemeente’ als het Evangelie over grenzen gaat. Ze komen in Samaria aan en horen van het geloof en de doop van de Samaritanen. Maar de Heilige Geest is nog niet uitgestort op de heidenen. Daarom bidden Petrus en Johannes dat de Heilige Geest ook komt onder de Samaritanen. Na het gebed leggen ze de mensen de handen op en onder dit teken ontvangen de Samaritanen de Heilige Geest.

Maar dan blijkt Simon nog niet los te zijn van zijn eigen roem en eer. Hij ziet wat er gebeurt door de handoplegging van de apostelen en wil deze bevoegdheid ook hebben, eventueel tegen betaling. Petrus ontmaskert de verkeerde bedoelingen van Simon. De gave van de Heilige Geest is niet te koop. Hij spreekt een vloek uit over Simon: Uw geld zij met u ten verderve (Hand. 8:20). Simons hart is niet recht voor God. Hij heeft geen enkel deel aan het Evangelie. Petrus spreekt een oordeel over Simon uit, maar niet het oordeel. Want direct erna volgt de oproep tot bekering: Bekeer u dan van deze uw boosheid (Hand. 8:21). Hij roept hem op om God om vergeving te vragen. Simon vormt een smet op het Evangelie. Hij verontreinigt de gemeente. Simon neemt de woorden van Petrus serieus en vraagt de apostelen om voor hem te bidden. Simon wil nu niet meer zelf beschikken, maar onderwerpt zich. Meer lezen we niet over Simon. Maar het Woord gaat door. De apostelen gaan terug naar Jeruzalem en in veel dorpen in het land Samaria wordt het Evangelie gebracht. Over de gemeente in Samaria schrijft Lukas nog één keer in Handelingen 9:31: De gemeenten dan door geheel Judea en Galilea en Samaria hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreze des Heeren en de vertroosting des Heiligen Geestes, werden vermenigvuldigd.

Profiel van de gemeente van SAMARIA
Handelingen 8:4-25
Handelingen 9:31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen