‘In voorspoed dankbaar’

En wat is er ook veel op te noemen om dankbaar voor te zijn! Soms kom je bij oude mensen die dankbaar zijn voor gezondheid, kracht, hun natje en hun droogje. Jonge mensen zijn dankbaar voor goede cijfers op school, het behalen van een diploma en het bezit van een goede baan.

In voorspoed dankbaar: het komt over als een opdracht Misschien is dat ook wel de reden dat er veel oprechte worsteling is over het feit dat een mens zich toch vaak niet dankbaar of dankbaar genoeg voelt Dan zijn er geen woorden voor: men wenst het meer te voelen. Welnu, over dat gevoelen gaat het in dit artikel.

Soms bekruipt je weleens het gevoel dat het zwaartepunt meer rust op het feit dat ík dankbaar ben dan op wat het is om werkelijk dankbaar te zíjn. En dan is het maar zeer de vraag of we allemaal wel hetzelfde zeggen als we spreken over ‘dankbaarheid in voorspoed’. Want net zo min als alle nood leert bidden, leidt alle voorspoed per definitie tot ware dankbaarheid.

Het openbare gebed

Toen ik eens op een Dankdag de Heere in het openbare gebed vroeg om waarlijk dankbare harten kreeg ik na afloop van de dienst een wat verontwaardigde reactie. ‘Maar ik bén toch dankbaar!’ zo werd mijhaast verwijtend - gezegd. Hier bleek dus het gebed om dankbaarheid al overbodig. Want de persoon in kwestie wás het immers al?

Het tegenovergestelde gebeurde ook eens in een ziekenhuis, waar ik op de zaal zojuist had beleden in het gebed dat we niets verdienen. Verwijtend klonk het toen héél boos van een ander bed: ‘Wat bedoelt u daar met dat niets verdienen? Ik verdien het toch niet dat ik hier moet liggen!’

‘Ik’ en ‘toch…’. Dat zijn gevaarlijke woorden. ‘Ik’ als het onderwerp, en ‘toch…’ ja, wat is dat voor een woord? Een aanvullend woord? Een cliché? Een vulwoord? Ik kan het niet erg goed verklaren. Verder dan een bijwoord komt het grammaticaal in ieder geval niet. En in het Groene Boekjedat alle woorden uit de Nederlandse taal onder elkaar zet - staat het woordje ‘toch’ maar moederziel alleen. Helaas komt dit soort woorden in ‘voorspoed dankbaar’ maar al te veel voor.

Geliefde lezer, het is zaak dat in het ‘in voorspoed dankbaar’ het ‘ik’ en al mijn vulwoorden er radicaal tussenuit vallen. Want anders komen we nooit tot ware dankbaarheid.

Dankende Hogepriester

Dit is een zalige les. Echt dankbaar, écht gebeden, echt geloofd… is jezelf verliezen. Niet in je dankbaarheid, gebed of geloof, maar in Christus, de dankende Hogepriester. En dat is een zaak van het geloof. ‘Want al deze dingen zijn om uwentwil opdat de vermenigvuldigde genade, door de dankzegging van velen, overvloedig worde ter heerlijkheid Gods’ (2 Kor. 4:15). Wat een bevrijding waar dit wordt ervaren! Dan valt de kramp van het dankbaar moeten zijn of worden er zomaar van af. Dan moet er niets meer, maar mág het vanwege het volbrachte werk van Hem Die God de Vader eeuwig dankt. Hij Die dankte toen Hij op het punt stond te sterven. Hij Die dankte ondanks de slagen, de toorn, de spot en de verachting.

Radicaal er tussenuit met mijn dankbaarheid, jezelf verliezen in de dankende Hogepriester. Dan ben je echt dankbaar. Maar dat is tevens een zaak van gebed.

Om nu in Hem en in die dankzegging door het zaligmakende geloof begrepen te zijn, dat is waarachtig dankbaar zijn. Dan ga je roemen in het vrije van Gods genade, het goede van Zijn hand, het zalige van Zijn dienst en nog zoveel meer. In de zee van de dankzegging van die dankende Hogepriester verzinken nu mijn gedachten. Dan wordt ware dankbaarheid een dankbaarheid vanuit God. En ach, dan verdwijnt voor- of tegenspoed naar de tweede of maar gelijk de laatste plaats. Dan ben ik niet meer dankbaar omdat het voorspoed was in de eerste plaats, maar mag je - in Christus - zelfs dankbaar zijn voor tegenspoed. Misschien wel dit: ‘Heere, ik dank U dat U mij nog een klap waardig achtte’. In voorspoed dankbaar wordt zo wel een heilige geloofskunst. Radicaal er tussenuit met mijn dankbaarheid, jezelf verliezen in de dankende Hogepriester. Dan ben je echt dankbaar. Maar dat is tevens een zaak van gebed.

Zo komen Dankdag en Biddag weer dicht bij elkaar. En zo hoort het. Net zoals Christus de biddende én de dankende Hogepriester is in één Persoon.

ds. H. Hofman, Kalamazoo (VS)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen