“Geen bloemen”

Onder menig overlijdensbericht lezen we: „Hij/zij hield van bloemen.” Een stille wenk om bloemen mee te nemen naar het graf. Soms wordt de bloemensoort er zelfs bij vermeld.
In onze kringen staat er echter meestal: „Geen bloemen.” Anders wordt er misschien als het ware een bloemenzee rond het graf neergelegd. Bloemen dienen we bij het leven te geven, is vaak een argument tegen bloemen bij een begrafenis. Een gewild motief is ook dat men zo de ernst van de dood letterlijk verbloemt.
We mogen hier niet al te krampachtig mee omgaan, al kies ik absoluut niet voor ‘wel bloemen’.
Door bloemen bij een begrafenis raakte ik nooit uit het veld geslagen. Het functioneerde dan als illustratie bij Psalm 103:15-16: „...Gelijk een bloem des velds, alzo bloeit hij. Als de wind daarover gegaan is, zo is zij niet meer.”

Toen Kohlbrugge in Elberfeld begraven werd, wierpen verschillende voorgangers een schop aarde in het graf. Onder het zingen van ‘Christus der ist mein Leben’ werd de kist met aarde bedekt. We lezen in het verslag: „Nadat nu het graf overvloedig met kransen getooid was, sprak ds. Huber van Huttlingen een gebed uit.” Zuinig met bloemen was men daar dus niet.
Toen ik kind was, sprak een zondagsschoolboekje getiteld ‘Madeliefje’ me bijzonder aan. Dat ging over een meisje dat vaak de koster-doodgraver gezelschap hield. Wanneer deze een graf delfde, strooide zij er bloemetjes in. Liefst madeliefjes, waarom de koster haar ook zo noemde. Het lieve kind werd ernstig ziek, stierf in de hoop van het eeuwige leven en werd begraven. Toen haar oude vriend haar graf groef, wierp hij er ook madeliefjes in.
Misschien vindt u het erg sentimenteel en had u verwacht dat ik degelijker kost zou lezen, maar het sprak me toen geweldig aan. Nooit had ik gehoord van dillema’s over al of niet bloemen. Maar wel van sterven en God ontmoeten. En als dat dan kon met gegronde hoop... Wat was ik jaloers op dat meisje.
Het boekje, dat mijn vader ooit met Kerst kreeg, is zoek geraakt. Mocht iemand het bezitten, ik zou u zeer dankbaar zijn voor een kopie.

Ooit vroeg iemand op Refoweb aan dr. C.A. van der Sluijs wat zijn mening was over bloemen bij een begrafenis. De vraagsteller had gelezen dat bij de begrafenis van Spurgeon (Van der Sluijs promoveerde op hem) diens lijkkist overdekt was met bloemen. Zelfs volgden op de rouwkoets twee koetsen vol bloemen.
Van der Sluijs beantwoordde dit als volgt (wie geen internet heeft, kan het nalezen in zijn ‘Pastorale wenken’): „Ja, inderdaad, Spurgeons lijkkist was overdekt met bloemen. ’s Lands wijs, ’s lands eer, al zal dit bij de begrafenis van een strict baptist als J.C. Philpot niet voorgekomen zijn. Bepaalde vormen van ingetogenheid zijn zeker te respecteren. Maar we moeten niet overal en van alles wetten, wetjes, regels en regeltjes gaan maken. Want dan zijn we al lang dood en begraven voordat we een waarlijk christelijke begrafenis ontvangen. Het gaat er maar om dat we met Christus gestorven en opgestaan zijn en Hem mogen kennen in ons leven als de Roos van Saron en de Lelie der dalen. Dan heb je er geen zin meer in om de bloemetjes buiten te zetten op een begrafenis, om op deze wijze de dood te verbloemen. Maar als iemand in de hoop van het eeuwige leven wordt ter aarde besteld, dan is er ook het blij vooruitzicht van de nieuwe hemel en een nieuwe aarde, als door het geloof de bloemen worden gezien in het land en de zangtijd genaakt.”

Ds. M. van Kooten, Elspeet

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen