reizen op zondag?

Onze laatste vraag was of we veel persoonlijke brieven mogen ontvangen. We zijn ervan overtuigd dat velen, ook onder de jeugd, naar zo'n gesprek uitzien. We hopen daarom nu al dat we veel reakties hierop zullen krijgen. Op dit moment kunnen we hierover nog geen brieven ontvangen hebben en daarom lijkt het ons goed nu eerst met een zeer praktische en aktuele vraag verder te gaan, n.1.: welke houding dienen onze militairen aan te nemen tegenover het reizen op zondag?

Een overbodige vraag?

Sommigen zullen denken: „Is het nu goed en verstandig om zoiets aan de orde te stellen? We weten het antwoord toch eigenlijk al? " Zo denkt ook een van de oudere briefschrijvers, van wie we al eerder iets geciteerd hebben, als hij zegt: „Als nu iemand het reizen op zondag aan de orde stelt, dan heb je daar ook weer zoiets. Weten onze Ger. Gem. militairen nu werkelijk niet wat de bezwaren hiertegen zijn? Het antwoord ligt heus al jaren lang kant en klaar uitgewerkt bij desbetreffende leidinggevende personen der Ger. Gem. En heeft de jeugd tegenwoordig geen ouders meer bij wie zij met hun vragen kunnen komen? Of nemen de ouders tegenwoordig de moeite niet meer om hun kinderen op de moeilijkheden, die met het in dienst gaan gepaard gaan, voor te bereiden? Heus, als deze vraag even in de vragenbus gedaan zou worden, dan zou er een klinkend antwoord van een bevoegd en gerespecteerd persoon op moeten komen, waar ieder welmenend mens het in één keer mee zou kunnen doen. Tot zover mijn commentaar". Met andere woorden: heeft een gesprek over deze vraag in onze rubriek enige zin? We dachten van wel. Immers, in hoeveel gezinnen komt dit probleem niet naar voren? Welke raad geven ouders hun zoon hierin? En hoeveel jongens slaan het advies niet te reizen op zondag in de wind, tot groot verdriet van hun ouders dikwijls? Hoevelen gaan met goede voornemens van huis, maar komen in de kazerne tot heel andere gedachten? Wat wordt er voor de militairen gedaan? Wat gaat er in de jongens om?

We laten hen daarom graag zelf aan het woord en hopen dat wij, militairen en nietof exmilitairen, naar elkaar en bovenal naar het Woord van God kunnen luisteren.

Ontzettend moeilijk!

De jongen, die deze vraag aan de orde stelde schrijft: „Ik zou graag uw mening willen weten over iets, waar ik zelf nogal veel over nagedacht heb, n.1. het reizen op zondag door militairen. En in mijn diensttijd heb ik ook met veel jongens hierover gesproken. Want wat voeren onze jongens uit als ze in de kazerne zijn? En wat doen onze jongens als ze 's zondags in de kazerne moeten blijven? Is het niet veel beter dat ze 's zondags naar de kerk gaan thuis en 's avonds naar hun garnizoen terugreizen? Ik zou graag eens willen weten hoe U en andere jongens hierover denken. Daarom hoop ik dat U het in uw rubriek wilt behandelen. Ik hoop ook dat er veel reakties op mijn vraag zullen komen".

Toen we dit gelezen hadden hebben we deze jongen gevraagd hoe hij zélf hierover denkt, want hij stelt deze vraag wel, maar uit de brief wordt helemaal niet duidelijk wat zijn mening is en wat hij als militair gedaan heeft. Hierop schrijft hij: „Inderdaad ben ik misschien wat onduidelijk geweest. Ik zal het daarom nader toelichten, want ik geloof dat er toch echt wel moeilijkheden zijn, niet alleen bij mij, maar ook bij andere jongens die de wapenrok dragen.

U hebt mij gevraagd of ik wel of niet op zondag gereisd heb. Ja, ik moet bekennen dat ik het twee keer gedaan heb. Is het niet makkelijk praten met te zeggen „dan blijf je maar in je garnizoen of dan ga je zaterdagsavonds maar terug"? Wat heb je er al niet voor over om een weekend thuis te zijn of in mijn geval om naar je verloofde te gaan?

Ik geloof voor mijzelf dat de jongens beter twee keer naar de kerk kunnen gaan en 's avonds terugkeren naar de kazerne dan dat ze het hele weekend in de kazerne blijven. Het is natuurlijk wel zo dat je daar ook naar de kerk kunt. Maar wat denkt U wel? Deze jongens, ik praat ook over mezelf, zijn heel hun leven nog strak gehou-

den. Thuis gingen ze altijd naar de kerk. Nu zijn ze ineens vrij en dan gebeurt eigenlijk wat te verwachten is, want we zijn allemaal maar mensen. In het begin gaan ze nog naar de kerk, maar al gauw gaan ze in plaats daarvan naar bioscoop of café. Ik ken jongens van de Gereformeerde Gemeente, die op zondag gingen dansen of in de kroeg zaten.

Ik heb wel eens iemand horen zeggen: „Ja, dat zijn nou jongens, die nergens om geven". Maar mag men zo praten? Nee, ik geloof het niet. Ik heb zelf, zoals ik U al gezegd heb, twee keer op zondag gereisd en echt, ik hoop dat het bij iedereen zo is, het doet je wel iets. Je voelt in je binnenste dat het niet klont.

Maar het is zo ontzettend moeilijk. In de meeste plaatsen, in welke kazerne je ook komt, zijn er maar heel weinig jongens die net zo denken als jij. En als je 's zondags in de kazerne blijft en naar de kerk gaat, dan word je al heel gauw de verschoppeling van je kamer en wat heb je dan aan je diensttijd? Iemand, die niet in dienst geweest is, kan dit zo moeilijk begrijpen. Men denkt dat het wel los zal lopen, maar ze beseffen niet dat hun zoons, jongens, broers in de kazerne helemaal alleen op hun kamer zitten, zoals ik het heb ervaren. Eens in de veertien dagen alleen, helemaal alleen: vrijdagavond, zaterdag en zondag. Begrijpen ze dan wat dat betekent, terwijl zij thuis zitten en het gezellig hebben?

In de beginperiode van mijn diensttijd was het heel leuk. Dan werd je zondagsmorgens opgehaald met auto's, bleef de hele dag in een gezin en werd 's avonds weer teruggebracht. Deze Gemeente lag een heel eind van onze kazerne af. Maar reist men dan ook niet op zondag? En zo kan ik nog wel een hele tijd door blijven gaan, maar ik wil me beperken tot de feiten, zoals ik ze beleefd heb".

Kort samengevat komt het hierop neer dat deze jongen het reizen op zondag niet goed vindt. Toch heeft hij het een paar keer gedaan omdat hij zich als eenling niet tegen de anderen voelde opgewassen. Hij vraagt zich af of de gewone burgerman wel beseft wat het betekent om een hele zondag in de kazerne te moeten blijven. Omdat hij het zo moeilijk vindt een heel weekend in die sfeer te blijven en door de andere jongens om dit principe geminacht wordt én op grond van het feit dat door velen de zondag nog meer ontheiligd wordt dan wanneer deze jongens gewoon thuis zouden zijn en 's zondagsavonds weer terug zouden gaan, zijn er bij hem toch enkele vragen gerezen. Ook vraagt hij zich af of het met de auto gehaald en gebracht worden in feite niet op hetzelfde neerkomt.

Niet doen - waarom?

Een 20-jarige militair zegt het volgende: „Ik reis zelf niet op zondag met een openbaar vervoermiddel, maar ga's zondags wel eens met een auto terug naar de kazerne, als de gelegenheid zich voordoet. Bij ons in de gemeente wordt over het algemeen hiertegen geen bezwaar gemaakt, terwijl reizen op zondag met een openbaar vervoermiddel vermeden moet worden. Ik sta hier volledig achter, maar om een heel andere reden dan gewoonlijk wordt genoemd. Het is bij mij niet zozeer een principieel bezwaar, maar veeleer een gevoelskwestie. Of ik nu per bus ga en de chauffeur uiteraard moet betalen óf dat ik met een auto 's zondags naar de kazerne ga of gebracht word door een vriend van de kerk en hem de onkosten vergoed, is voor mij geen principieel verschil. De chauffeur van de bus rijdt toch wel! Waarom ik niet met een openbaar vervoermiddel ga, is dat de sfeer van de zondagavond meteen verdwenen is als je bus of trein binnenstapt en dan plotseling weer tussen vloekende jongens zit. Dit is niet het geval als je met de auto teruggaat of teruggebracht wordt door iemand die rekening houdt met de christelijke zede. Kijk, daarom doe ik het niet. Ik vind het reizen per bus of trein dus, evenals vele anderen van onze gemeenten, een ontheiliging van Gods dag, omdat je je doelbewust in een andere omgeving begeeft. Door genoemd argument naar voren te brengen bij gesprekken met mijn medemilitairen heb ik begrip bij hen gevonden. Ze kunnen het zich goed voorstellen en hebben respect voor mijn standpunt. Je moet ze het natuurlijk wel duidelijk uiteenzetten en er niet omheen draaien, want dat kweekt minachting. Wanneer ik 's zondags „binnen moet blijven", ga ik na de kerkdienst en 's avonds naar contactadressen of naar mensen die me uitnodigen bij hen een gedeelte van de zondag door te brengen. Ik geloof dat de commissie ter behartiging van de belangen der militairen goed werk verricht door contactadressen te zoeken, waar de militair in een zondagse sfeer kan verkeren, ondanks het feit dat hij ver van huis is".

Tot zover deze keer. Wie schrijft ons nog meer? Ook graag reakties uit die gezinnen die 's zondags militairen mee naar huis nemen.

G. & S. T. van Malkenhorst

Bleulandweg 298, Gouda.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen