Haar kleine beentjes

„Wat zit jij nu toch raar te gniffelen", zeg ik tegen Stefan, die met dichtgeknepen ogen, het hoofd achterovergebogen, zachtjes grinnikend naast me aan tafel zit. Nu probeert hij wel eens vaker de aandacht te trekken als zijn zusjes tijdens het eten het hoogste woord hebben, maar meestal gebruikt hij daar luidruchtigere methodes voor. Er is nu dus duidelijk iets anders met hem aan de hand.

„Ik zit eraan te denken dat je zei „zo vlug als haar kleine beentjes haar konden dragen", zegt hij, de tranen weer uit zijn ogen wissend. Nu schiet ik ook in de lach. „Vond je dat zo'n leuk verhaal?" „Ja", knikt hij, „ik zie het steeds voor me."

Gisteren kwam onder het eten weer eens de peutertijd van zijn zusjes ter sprake. Voor Stefan zijn sommige verhalen nog nieuw, maar ook de drie anderen krijgen er nooit genoeg van te horen hoe leuk èn hoe ondeugend ze vroeger waren. Vooral Esther had er een handje van om haar één jaar oudere zusje te vlug af te zijn.

Als 3-jarige Anne-Ruth aankondigde dat ze moest plassen, riep 2-jarige Esther steevast: ik ook, ik ook, om vervolgens „zo vlug haar kleine beentjes haar konden dragen" naar de wc te rennen en daar als eerste neer te ploffen. En Anne-Ruth moest dan maar zien of er nog een klein plekje voor haar over bleef op de bril. Het eind van het liedje was meestal dat ze elkaar daar zaten te verdringen en allebei om het hardst riepen: „Ik was eerst, ik was eerst."

Stefan heeft genoten van dit verhaal en hardop zitten schateren. Hij kan er maar niet genoeg van krijgen en aangemoedigd door het succes begin ik nog maar eens van voren af aan. Het gebeurt tenslotte niet elke dag dat ze aan mijn lippen hangen. Het verhaal wordt steeds mooier...

Anne-Ruth neemt na de zoveelste keer geen genoegen met een halve bril en gaat pardoes boven op een verbouwereerde Esther zitten. Deze versie is voor Stefan helemaal het einde. Hij kronkelt op zijn stoel heen en weer, al schaterend. „En toen, en toen?" „En toen... heeft Anne-Ruth zomaar een plas gedaan, boven op Esther", eindig ik, triomfantelijk rondkijkend, mijn verhaal.

En dan... is het tot mijn stomme verbazing afgelopen met de hilariteit. Vijf paar opengesperde ogen, ook die van Jelle, kijken me ongelovig aan. „Heeft ze dat echt gedaan?", klinkt het dan van verschillende kanten. En ik, ik moet het antwoord schuldig blijven. Het is tenslotte al tien jaar geleden en zeker weten doe ik het niet meer. „Maar ze zou er toe in staat zijn geweest!" En daar houden we het dan maar op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen