ZIONISME

Zoals we zagen, had Engeland Palestina veroverd, maar niet met het doel om het land te behouden. Balfour, de Engelse minister van Buitenlandse Zaken, legde de 2de November 1917 de volgende verklaring af:

„De regering van Zijne Majesteit beschouwt met welwillendheid de schepping van een nationaal tehuis voor het Joodse volk in Palestina, en zal zich de grootste moeite getroosten om het bereiken van dit doel te bevorderen, waarmee duidelijk begrepen moet worden, dat niets zal worden ondernomen, dat de heersende burgerlijke en godsdienstige rechten der Joodse maatschappij of de politieke positie der Joden in andere landen zal beperken."

4 Juli 1922 werd de koning van Engeland benoemd tot mandataris om het land te besturen in naam van de Volkenbond. De Zionisten konden nu gaan proberen om de „erve der Vaderen" te maken tot een moderne Staat voor een Joodse bevolking. Het land, eertijds vloeiende van melk en honing, was nu woest en dun bevolkt. Het toekomstige vaderland der Joden was in diep verval. De hoofdbevolking bestond uit Mohammedaanse Arabieren, die niet van plan waren om voor Joodse immigranten te wijken. In Jeruzalem werden wel 40 verschillende talen gesproken, als gevolg van de bedevaarten, die door Christenen van allerlei kerkelijke richtingen en uit verschillende volkeren in de oude „stad Davids" werden ondernomen.

Het zou ons te ver voeren, om alles aan te stippen wat er in de jaren tussen de twee wereldoorlogen ten opzichte van de Joodse koloniën is geschied. Engeland heeft van het Mandaat over Palestina niet veel plezier beleefd. De financiële kwestie bleek voor de Zionisten wel de moeilijkste te zijn. En wat is er met de Arabieren al afgespeeld!

Hoe zijn, na de laatste verschrikkelijke oorlog, de moeilijkheden vergroot! Honderden Joden willen terug naar de „heilige erve", vooral na al het leed dat doorstaan is in de verschillende Europese landen. Maar kunnen die aantallen geplaatst worden in Palestina? En hoe reageren de Arabieren hier op! We kunnen aanvoelen, dat de Engelse regering voorzichtigheid moet betrachten, want als de Arabische „wereld" in beweging komt, dan wordt het hommeles. Het is te begrijpen, dat de Britse premier Attlee, toen hij over het Palestijnse vraagstuk sprak, heel vriendelijk was voor de Arabieren en dat men het Palestijnse probleem alleen kon beschouwen tegen de achtergrond der wereldpolitiek. Over de Joden werd zelfs niet gesproken en toch was de oplossing van de Palestijnse kwestie voor dit volk in de eerste plaats van belang. Wanneer Engeland blijft doorgaan om de Arabieren te ontzien en de Joden geen recht doet om ze in het land toe te laten, zal er geen bevredigende oplossing komen. De oplossing van het Palestijnse probleem schijnt op dood spoor te zijn geraakt.

Laat ons dit niet verwonderen. Tot nu toe hebben we wel een beetje te veel het Zionisme van de politieke kant bekeken. Laten we nu even een blik slaan naar de andere zijde.

Het echte Zionisme is uit noodzaak en verwachting geboren. Het hoge idealisme is, dat het Jodendom den Messias verwacht. „Dat volk zal alleen wonen, en het zal onder de Heidenen niet gerekend worden" (Num. 23: 9). „Want de Heere zal zich over Jakob ontfermen, en Hij zal Israël nog verkiezen, en Hij zal hen in hun land zetten" (Jes. 14: 1). „En alle Heidenen zullen u gelukzalig noemen; want gijlieden zult een lustig land zijn, zegt de Heere der heirscharen" (Mal. 3: 12). Aan zulke uitspraken klemmen de Joden zich vast, maar wij weten, dat dit onhoudbare Schriftbeschouwingen zijn. De Messias is gekomen en de middelmuur des afscheids is gebroken (Efez. 2: 14). „Is God een God der Joden alleen? en is Hij het niet ook der Heidenen? Ja, ook der Heidenen" (Rom. 3: 29). De Joden zijn niet langer meer het uitverkoren volk. „Want in Christus Jezus heeft noch besnijdenis eenige kracht, noch voorhuid, maar een nieuw schepsel" (Gal. 6: 15). „Waarin niet is Griek en Jood, besnijdenis en voorhuid, barbaar en Scyth, dienstknecht en vrije; maar Christus is alles en in allen" (Col. 3: 11).

Oud-Israël kan niet meer in de oude luister van voorheen verrijzen. Waar is het Davidisch koningshuis, waar het Priesterschap naar Aärons ordening, waar is de Tempel als centrum voor de opgaande stammen?

Ook van de practische kant bekeken kan Israël nooit als geheel in 't bezit komen van Palestina. Al zou de tegenstand der Arabieren in verdraagzaamheid veranderen en al zouden de menigvuldige vragen op allerlei gebied een goede oplossing vinden, dan konden op zijn hoogst slechts 1½ millioen mensen door Palestina worden geherbergd. Het zal dus bij een gedeeltelijke volksverhuizing blijven.

Vele Zionisten beroepen zich echter niet op Bijbelse gronden. Zij vragen slechts voor de Joodse natie een mogelijkheid van leven, daar er schier aan Israël geen plaats meer gelaten schijnt. Bij deze mensen gaat het dus niet om de zogenaamde vervulling der profetieën, maar alleen om een politieke oplossing, waartegen we feitelijk niets kunnen inbrengen.

Een andere richting onder de Joden is die, welke uitgaat van de gedachte, dat Israël de Naam (Jehovah) wil belijden temidden van de volkeren. Zij meent dat Israël het recht niet heeft zich te onttrekken aan het lijden der verstrooiing.

De liberale Hermann Cohen was zelfs anti-Zionist, omdat hij meende, dat Israël onder de volkeren behoorde te blijven om de Naam uit te dragen en daarvoor desnoods schade en vervolging te dragen.

Het Zionisme, uitgaande van de verkeerde exegese der profeten, moeten we dus veroordelen, daar die uitleggingen nooit kunnen pleiten vóór een herstel van geheel het volk van Israël in Palestina. Als Messiaanse vervulling zal het Zionisme dan ook nooit tot het gestelde doel geraken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen