Verontrustende ontwikkeling

De ontwikkeling in de Gereformeerde kerken zoals die nu weer duidelijk openbaar gekomen is door de besluiten van de generale synode om ook ruimte te geven aan professoren en predikanten die de historiciteit van Adam en van de zondeval van de eerste mens niet meer aanvaarden, vervult ons met diepe verontrusting. Dit is een nieuwe slag voor de gereformeerde gezindte in ons land, die we wel hebben zien aankomen, maar die ons toch pijnlijk treft. Want we leven nu eenmaal niet op een eiland waaraan de geestelijke stromingen voorbijgaan. We hebben er allemaal mee te maken.

Dat de Gereformeerde kerken, die voortgekomen zijn uit de afscheiding en de doleantie, nu ook de leervrijheid officieel hebben aanvaard en daarmee de binding aan Schrift en belijdenis duidelijk hebben losgelaten, is voor ons een teken aan de wand. Juist ook om die leervrijheid die men in de Hervormde kerk zag, is men de weg van de scheiding opgegaan. En menigmaal heeft men de hervormd gereformeerden, die hun kerk als planting Gods in ons land niet konden loslaten, verweten dat zij die leervrijheid aanvaardden door in die kerk te blijven, en daarmee een zware zonde op zich laadden.

Maar nu is wel duidelijk geworden dat de weg van de scheiding geen enkele garantie biedt voor een kerkelijk leven overeenkomstig de beginselen van Schrift en belijdenis. Daartegenover staat dat het gereformeerde leven na de aderlatingen van afscheiding en doleantie in de Hervormde kerk is opgebloeid op een wijze waar velen zich over hebben verwonderd. Zou de ontwikkeling in de Hervormde kerk trouwens niet anders zijn geweest wanneer de vele gereformeerde belijders die haar in de weg van afscheiding en doleantie verlaten hebben met ons geworsteld zouden hebben om het gereformeerd karakter te bewaren?

Dit zijn enkele voorlopige opmerkingen die we maken willen in verband met het besluit van de generale synode van de Gereformeerde kerken. We zullen er in de toekomst zeker op terug komen. Laat echter de gereformeerde gezindte in ons land zich nog nauwer aaneensluiten om het gereformeerd beginsel te bewaren ook voor ons volk.

Rechtsverkrachting en ondermijning van de eerbied voor de wet en het gezag

Een pastoor uit Limburg, die ervan beschuldigd werd een kerkelijk huwelijk te hebben Voltrokken tussen een man en een vrouw die niet „voor de wet" getrouwd waren, is veroordeeld tot een boete van tweehonderd gulden. Hij beklaagde zich dat de boete zo hoog uitviel, want hij voelde zich niet schuldig. „Ik heb een heilige handeling verricht", zo verdedigde de pastoor zich. En hij meende dat hij daarvoor niet gestraft kon worden. Maar de kantonrechter maakte hem duidelijk dat hij de wet had overtreden. Het staat immers duidelijk in de wet dat geen kerkelijk huwelijk gesloten mag worden, tenzij eerst de huwenden voor en door de ambtenaar van de burgerlijke stand getrouwd zijn. Een kerkelijk gesloten huwelijk zonder dat eerste heeft geen enkele rechtsgeldigheid. Vrouw en kinderen kunnen ook geen enkel recht doen gelden wanneer het „huwelijk" mogelijk zou mislukken. Niet voor niets heeft de Nederlandse wetgever ook de zaken van het huwelijk geregeld. En zeker priesters, voorgangers van het volk, hebben zich te houden aan de wettelijke bepalingen.

In onze tijd spreekt men in onkerkelijke en revolutionaire kringen zo gemakkelijk minachtend over de huwelijkssluiting. Sommigen willen geen „briefje" meer halen zoals ze dat uitdrukken. Ze gaan liever zonder meer bij elkaar wonen. Ook in roomse kringen is vele jaren lang minachtend gesproken over de burgerlijke huwelijkssluiting. Dat moest nu eenmaal, maar het was een gedwongen zaak. Men ging soms in zijn werkkleren samen even naar het gemeentehuis en men trouwde dan „voor het loket'\ Die huwelijkssluiting had geen enkele betekenis voor de roomsen. Als men in de kerk getrouwd was, dan was men pas getrouwd. Zo heeft die pastoor de wet overtreden, omdat hem die minachting voor de wet eigenlijk van jongs af moet meegegeven zijn. Maar hoe uiterst gevaarlijk is deze wetsondermijning. Wel legt de nieuwe katechismus van de roomsen er nu ook de nadruk op dat men pas werkelijk een huwelijk gesloten heeft wanneer èn de burgerlijke overheid èn de kerk hun taak hebben verricht, maar de oude

zuurdesem werkt nog door. En deze pastoor, die zelfs een oproep heeft doen uitgaan tot zijn medepastoors om in zijn voetspoor te gaan wanneer dit aan de huwenden geldelijk voordeel biedt, zodat ook de vrouw haar pensioen behoudt en beiden wanneer ze A.O.W. genieten ook het volle pensioen ontvangen, ondermijnt daardoor het recht en de gerechtigheid.

Dat een dienaar van een kerk dit doet is verontrustend. Maar de mededelingen die hij op de rechtzitting deed verontrusten ons nog meer. , , Ik ken tientallen huwelijken in Nederland, die uitsluitend kerkelijk gesloten zijn. De kerken gooien met de pet naar uw wetsartikel... Meer dan ooit wordt het bewuste artikel overtreden, klandestien en openlijk. Velen, ook de bisdommen, wisten de strafwet te ontwijken door de trouwlustigen naar België te verwijzen, waar het kerkelijk huwelijk wel rechtsgeldig is."

Het is wel duidelijk dat een kerk zich op deze wijze, tot in haar hoogste vertegenwoordigers schuldig maakt aan rechtsverkrachting en ondermijning van de eerbied voor de wet en het gezag. En dat niet omdat hier geldt dat men Gode meer gehoorzaam moet zijn dan de mensen, maar om hun roomse leden geldelijk voordeel te bezorgen, terwijl dit tegenover anderen die wel wettig getrouwd zijn een grote onrechtvaardigheid is. Maar het is niet voor de eerste maal dat de roomse kerk een staatje in de staat wil zijn, waarbij haar eigen inzichten en voorschriften gaan bo-

ven die van de staat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen