ONTLEZING

Het is opmerkelijk dat je soms nieuwe woorden tegenkomt die wijzen op een teloorgang van wat eens was. Denk bijvoorbeeld aan een woord als ‘ontkerkelijking’.

Zo’n woord is ook ‘ontlezing’. Of dat nu zulk fraai Nederlands is, laten we maar even buiten beschouwing. In elk geval kunnen we om het verschijnsel niet heen: er schijnt steeds minder gelezen te worden.

Dat heeft uiteraard te maken met de opmars van de beeldcultuur. Vooral jongeren hebben er moeite mee om langere tijd achtereen te lezen. Het is saai; er zit geen actie in.

Nu geldt dat uiteraard niet voor alle jongeren; er zullen altijd wel boekenwurmen blijven, bij wie het er vaak al van jongs af aan in zit; die helemaal ‘vertrokken’ kunnen zijn in een boek. Maar het water van de zee wist niet af: er wordt over het algemeen minder gelezen.

IN DE KERK

We leven binnen de kerk niet op een eiland. Dat betekent dat het bovengenoemde verschijnsel ook in de kerken doorwerkt.

In elk geval blijkt de steviger kost in de vorm van boeken die dogmatische en kerkhistorische verdieping geven, steeds minder aftrek te vinden. Een poosje geleden gaf de heer N.A. de Waal, directeur van uitgeverij Boekencentrum, in dat opzicht een kijkje in de keuken. Onder christenen neemt de belangstelling voor fictie toe. Het aanbod daarvan is navenant. Deze categorie boeken heeft vooral een verstrooiende functie. Even lekker wegdromen uit de tredmolen van de dag.

Maar boeken die echt iets toevoegen, die geestelijke roggebrood-met-spek zijn?

Dat loopt nauwelijks meer. Is het de drukte van het leven waaraan dat te wijten is? Is het de emo-cultuur waardoor velen iets zoeken wat het gevoel raakt? Dan moet het vooral niet te diep gaan… De vraag is wel wat voor gevolgen dit heeft. Mijns inziens wordt dat onmiskenbaar zichtbaar: kennis over fundamentele geloofszaken gaat steeds meer ontbreken.

TRAINING

Het gaat mij er niet om te willen ‘somberen’. Maar het lijkt mij niet verkeerd om onszelf als ambtsdragers de vraag te stellen: hoe staat het met òns leesgedrag? Een van de opdrachten voor een ambtsdrager is ‘zich gedurig te oefenen in de overdenking van de verborgenheden des geloofs’ (bevestigingsformulier). Daar hoort op zijn tijd een stevig boek bij, waarin de schatten van de Schrift worden blootgelegd en de lijnen naar het hart worden getrokken, dan wel de gereformeerde leer in pasmunt wordt uitgedeeld. Hoe zullen we geestelijke leiding kunnen geven, als voor onszelf de bronnen niet of spaarzamelijk opengaan?

ONTHAASTING

Nu kennen we allen het probleem van de tijdsdruk. We moeten zoveel, maatschappelijk en ook kerkelijk. Er liggen soms bergen papier op kerkenraadstafels.

Maar dan toch maar de verwijzing naar ook zo’n merkwaardig woord: ‘onthaasting’. Zouden we toch maar niet eens kritisch onze agenda bekijken? Moet werkelijk alles? Snijden in de tijd, om persoonlijk onder Gods zegen ‘opgeladen’ te worden - het is zo goed. Laten we als ambtsdragers de ‘ontlezing’ niet zelf voorleven, maar iets laten zien van heilige ‘onthaasting’.

Zo blijkt leesgedrag alles te maken hebben met leefgedrag.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen