J.J. VAN DER SCHUIT (11)

Wanneer het gaat over het geestelijke leven, moet in het oog worden gehouden dat er verschil is in beleving en onderscheid in geloofsomstandig-heden. In het Woord van de Heere worden we er op gewezen. De Heere wijst ons op personen en geeft het aan in gelijkenissen. Daar nu de belijdenis van de kerk gegrond is op Gods Woord komen we het ook tegen in de belijdenisgeschriften.

Pastoraal onderwijs wordt gegeven. Dit nu kunnen we ook vinden bij diverse oude schrijvers. Als professor van der Schuit het heeft over de geestelijke praktijk, wijst hij op Alexander Comrie. Deze was van 1735- 1773 predikant in Woubrugge. Van Comrie zegt van der Schuit: ik ken onder de oude theologen bijna niemand die zo klaar en onomwonden de zaken van het geestelijk leven heeft belicht. Comrie moge in theologica d.w.z. in het theologisch denken wat al te speculatief zijn, in praxis d.w.z. wanneer het raakt de praktijk van het geestelijke leven is hij een gids, die voor menige worstelaar in Sion ten zegen in geweest. Zijn ABC des geloofs en zijn ‘Verhandelingen van enige eigenschappen des zaligmakenden geloofs’, zijn voor velen in de loop der jaren leidraad geweest op de weg naar de hemel. Op vragen die kunnen leven wordt antwoord gegeven. Wel kunnen woorden als schenking en deelachtigmaking vragen oproepen. Als ook de woorden uit het avond-maalsformulier, dat elke avondmaal-ganger dient te verstaan en te kennen namelijk dat de volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigen toegerekend en geschonken is. Menige serieuze avondmaalganger staat naar verduidelijking. In zijn verklaring van zondag 7 gaat Comrie op het woord schenken in. In het woord schenken aldus Comrie wordt ons aangeboden wat van God geschonken en gegeven is in de belofte van het Evangelie. In dit opzicht wordt de gehele zaligheid die de Heere schenkt aan ons arme zondaren die niets dan de hel en de verdoemenis waardig zijn, die niets hebben of doen kunnen om die zaligheid te verkrijgen een gave genaamd die de Heere ons in het Evangelie voorstelt, aanbiedt en schenkt uit vrije genade. En gelijk nu de roeping overal waar het evangelie gepredikt wordt, tweezins onderscheiden wordt in een algemene en in een bijzondere en krachtdadige, zo moet ook het schenken, het geven en of aanbieden van vergeving van zonden, de eeuwige gerechtigheid en zaligheid tweezins aangemerkt worden. Of meer in het algemeen of meer in het bijzonder. Die algemene aanbieding of het schenken van Christus wordt aan allen gedaan waar het Evangelie verkondigd wordt. Echter we zijn zo zorgeloos, goddeloos, blind en ongevoelig dat wij dit verwaarlozen en er niet de minste acht op geven noch kunnen geven omdat wij zo geheel dood zijn in de zonden dat wij geen besef hebben noch van onze rampzaligheid waarin wij gedompeld zijn noch van de zaligheid die ons om niet geschonken of aangeboden wordt. De Heilige Geest, gebruikmakend van het Evangelie, werkt zo in het hart dat Hij dat aanbod hetwelk in het algemeen gedaan wordt door deszelfs onmiddellijke krachtdadige en onweerstaanbare werking zo doet dringen in onze harten met Goddelijke overtuiging dat wij overtuigd worden dat datgene wat de Heere in het algemeen aanbiedt aan anderen Hij dat alles om niet ons voor onszelf in het bijzonder aanbiedt en schenkt. Dan gaat het ‘mij geschonken’ leven, voor ons leven. Comrie zegt in dit verband het ‘mij geschonken’ is de persoonlijke aanbieding van de genadebelofte van het Evangelie. In zondag 7 van onze catechismus staat dat de Heilige Geest door het evangelie in het hart werkt een vast vertrouwen dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade om de verdienste van Christus wil. Van der Schuit voegt hieraan toe: wanneer God de Heilige Geest de belofte van het genadeverbond subjectiveren gaat, dan bewerkt Gods Geest dat de ziel van die algemene aanbieding van het evangelie een bijzondere zielsper-soonlijke gaat maken. Het ‘ook mij geschonken’ is dus de persoonlijke zielsverlating op de God van de rijke belofte en zo op de rijke belofte van God. Gelijk in ons avondmaalsformu-lier staat: dat men de gewisse belofte van God gelooft namelijk: de vergeving van de zonden om het lijden en sterven van Jezus Christus en de toerekening en de schenking van de volkomen gerechtigheid van Christus. Door van der Schuit wordt onderstreept: dat er in het formulier niet staat: of gij gewisselijk gelooft dat al uw zonden vergeven zijn. maar de zekere, vaste belofte van God gelooft. Naar de toe-eigening des geloofs wordt uitgezien. Dit nu kan geschieden met een sterk geloof, met een zwak geloof. Met veel verzekerdheid of met veel twijfelmoedigheid. Met een groot of een klein geloof. Maar het komt aan op een waar geloof, gewerkt door de Heilige Geest. Het kenmerk daarvan is dat men het met al zijn zonden niet meer stellen kan buiten de Heere Jezus, Zijn bloed, Zijn gerechtigheid, Zijn lijden en sterven. Jezus Christus is immers de geopende fontein tegen al de zonden en de onreinheid. Het gebed is: Heere Jezus, ik kan niet zonder U en Uw werk. Wanneer dit leven er is, is er zekerheid. De zekerheid des geloofs in het Woord. Gelijk we belijden: ik hoop in al mijn klachten op Zijn onfeilbaar Woord. De vastheid van het Woord geeft zekerheid omtrent het Woord in het hart. Door Comrie is terecht gezegd: wanneer dit er is, is er het wezen van het geloof. Op zich genoeg voor leven en sterven. Maar Gods Woord spreekt van meer. Daarom kan en mag er naar meer gestaan worden. Het Woord heeft het over opwassen in de genade en kennis van de Heere Jezus Christus. Over het vastmaken van de roeping en de verkiezing. Het toepassende en verzegelende werk van de Heilige Geest. Dat alles geeft kracht, steun en houvast in het leven. Het groeiproces daarvan zet zich voort. Dit geschiedt door onderwijs uit het Woord, toege past en geleid doot de Heilige Geest. Naar de mate waarin men die verzekering deelachtig is, gaat men getroost leven, zien verblijden in de dingen die van God geschonken zijn, zich als Gods kinderen in Zijn hand veilig en welverzorgd weten en God voor de rijkdom van Zijn genade dankbaar zijn. Hoe schoon spreekt onze catechismus in zondag 1 van de enige troost in leven en in sterven met al de rijkdom daarin opgesloten. Nu moet men nimmer menen, dat het spreken van trappen en graden in het geloof, of geloofsleven een menselijke orde is. De Heilige Schrift kent trappen in het geloofsleven: zuigeling, jongeling, vaders. Van der Schuit wijst op 2 Cor. 10: 15: Maar wij heb-ben hoop, als uw geloof gewassen zal zijn, dat wij onder ulieden overvloedig vergroot zullen worden. Namelijk de toename van het geloofsleven en verdieping van het geloofsleven. Hiertoe heeft de Heere ook de woordverkon-diging en de sacramentsbediening gegeven. Welk een taak heeft een predikant om schriftuurlijk, belijnd in prediking en pastoraat leiding te geven. Dit is ook de hoofdzaak waartoe hij geroepen is. Van der Schuit heeft veel gezegd: Mijne heren: predik het Woord! En dat niet met voorbijzien van wat in het verleden in de kerken geleerd is. Waar de tegenstelling groeit gaat het mis!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen