Elien Bakker

Elien Bakker staat voor het raam en tuurt in de mistige straat. , , Geen witte kerst, denk ik"', had haar vader gezegd. En inderdaad, vandaag, tweede kerstdag is het potmistig.

Rob, Eliens getrouwde broer, komt hen zo ophalen met de auto. Vader en zij.

Eliens zus Marga is met de kerstdagen bij haar vriendin. Elien gunt het haar van harte, want het was Marga. die na moeders dood het huishouden op zich nam. Marga is altijd zo flink. Ze kan echt bergen werk verzetten.

Twee jaar geleden was alles nog zo anders. Toen leefde moeder nog en oma. Oma kwam altijd met de kerst. En Rob die pas getrouwd was met Hester. bracht óók de kerstdagen thuis door. Hester natuurlijk ook.

Toen moeder zo ziek was, was zij er elk weekend. Nu was oma gestorven, en moeder ook... aan de gevreesde ziekte.

„Wat is het nu stil in huis", denkt Elien. Het zal best gezellig zijn bij Rob en Hester, maar tóch.... toch voelt Elien zich alleen.

Vader is de laatste tijd ook zo stil, vooral gisteren, eerste kerstdag. Hij dacht weer aan vroeger.

Hè, had ze ook maar zo'n hartsvriendin zoals Marga, of een echte vriend. Wat zou dat heerlijk zijn.....

„Elien, wat sta je daar te staren kind", hoort ze de stem van haar vader.

„Rob is er al. Heb je niets gemerkt? Heb je alles ingepakt, die schoenen daar niet vergeten en je Bijbeltje? ”

Elien zucht eens.... wat staat ze daar eigenlijk weer te piekeren

Na een langzame autorit van wel een uur door de dichte mist, komen ze eindelijk in de straat waar Rob met zijn vrouw en zoontje woont.

Ze worden hartelijk begroet door Hester. De kleine Chris roept steeds: „Opa, opa!" „O o, wat heb ik zin in koffie", zegt Elien, als ze in de keuken komt. En Hester zegt opgewekt: „Vandaag krijg je van mij koffie met gebak!”

„Gebak van mevrouw Bakker", plaagt Elien.

„Hester, wat kun je toch heerlijk koken!", prijst Elien haar schoonzus.

„Ach", zegt Hester, „ik had van tevoren al een ovenschotel klaar gemaakt, en eventjes in de oven klaar. Heel gemakkelijk." „Nou, ik vond het voortreffelijk", knikt vader, „maar wat ik zeggen wou, vanmiddag wil ik graag op bezoek bij die mensen van Sturm in Goes weetje wel? Ik heb ze gisteren gebeld, en het was prima. Maar nou zit ik met vervoer, en " „Weet u, vader", zegt Rob ineens, „het is een half uurtje rijden met de auto. Ik ga gewoon met u mee. Is dat goed? " „Prima. En Hester? ”

Hester knikt. „Ik ben zo verkouden, ik denk dat ik even naar bed ga vanmiddag. Het is niet gezellig natuurlijk voor Elien." „O", valt Elien haar in de rede, „ik vind het niet erg, ik doe de vaat wel, en breng Chris naar bed. Daarna ga ik wat lezen." „Afgesproken", besluit Rob. „geef jij even de Bijbel, Elien? ”

Na het eten stuurt Elien Hester naar boven.

„Je ziet er ziek uit; en je bent snipverkouden", zegt ze bezorgd. „Gauw onder de wol, ik doe de afwas wel.

En jij ook een dutje doen Chrisje, kom mee." Het duurt nog even, en dan is het boven stil.

En dan staan Rob en vader op. „Je vindt het toch niet erg? ", vraagt Rob. en kijkt haar onderzoekend aan.

„Nee hoor", antwoordt Elien, maar haar hart zegt .ja!". Ze voegt er snel aan toe: „Gaan jullie maar gerust, moetje die vaat eens zien in de keuken, en die boekenkast van jullie heb ik ook nog niet goed bekeken.”

Vader trekt zijn dikke winterjas aan. en strijkt z'n grijze haren eens glad.

„Nou kind, dan gaan we maar. Dag!" „Dag", roept Elien hard, en rent naar de keuken. De kraan staat nog aan! Ze hoort nog net het geluid van de voordeur die dichtslaat.

Elien staat weer voor het raam. Het is nog steeds mistig, maar niet zo erg meer als vanmorgen. Je kunt nog net het puntje van het lage dak van een boerderij in de verte zien. De klok slaat. Half twee nog maar. Hè, wat is het toch stil in huis. De afwas is al helemaal klaar, wat zal ze nog meer kunnen doen? Orgelspelen? O nee, dan worden ze boven natuurlijk wakker.

Of zou ze nu al gaan lezen? Hè, wat afschuwelijk eigenlijk. Tweede kerstdag, en dan hier helemaal alleen. Eigen schuld. Ze had ook meegewild, maar voor Hester is dat natuurlijk ook niet leuk. Niet aan denken, vermaant ze zichzelf.

Ze pakt een paar tijdschriften uit de lektuurbak. Een paar Terdeges, de nieuwe Daniël, en de kerkbode.

Wat een dikke kerkbode hebben ze hier zeg. Ze bladert er eens in. Jeugdvereniging.... Tweede Kerstdag.... avond voor jongeren.... iedereen van harte welkom....

Zingen, verhaal voorlezen......

Eliens ogen vliegen over de letters. Dat is hier! Zou ze gaan vanavond? Het is maar vijf minuutjes lopen naar de kerk.

Ze bladert nog eens verder en leest de meditatie. Twee regels blijven vastzitten in haar hoofd: „Wie Hem need'rig valt te voet, zal van Hem zijn wegen leren...”

Dan vouwt Elien haar handen en bidt. „Heere, ik ben zo alleen, en kan met niemand praten. Wilt U mij de weg wijzen?

Ik wil zo graag naar de jeugdvereniging, maar ik ken hier niemand. Helpt U mij toch alstublieft, om Jezus wil, Amen." En ze hoort weer: „Wie Hem need'rig valt te voet. zal van Hem zijn wegen leren..."

Hè, is het al half vier?

Elien schrikt wakker. Ze was in slaap gevallen, in de leunstoel van Rob. Hester komt net naar beneden met Chris op haar arm.

„Sorry, Elien, maar we hebben zo vast geslapen. Had ons maar geroepen joh!" „Ik heb ook geslapen, in de leunstoel.

Laten we koffie gaan drinken." En Elien loopt alweer naar de keuken.

De middag vliegt om. Koffie drinken, spelen met Chrisje. Rob en vader komen thuis, orgelspelen, tafeldekken.... Ondertussen denkt Elien aan de avond. Zal ze naar de jeugdvereniging gaan, of zal ze gewoon thuis blijven? Ze weet het eigenlijk nog niet goed. Onder het eten begint ze er over. „Ik las in de kerkbode dat er vanavond een kerstavond is van de jeugdvereniging. Zal ik er ook heengaan? ”

„Tuurlijk meid", zegt Rob joviaal. „Het is een gezellige klub, eerlijk. En als je het niet leuk vindt, ga je in de pauze naar huis."

Elien doet het. Wat is het donker op straat. Net zo donker als in haar hart.

„Heere", bidt ze, „mag het alstublieft meevallen.”

Daar is de kerk al. Er heerst een gezellige drukte in de kerkzaak Zenuwachtig hangt Elien haar blauwe mantel aan de kapstok. „Hé, wie hebben we daar nou? " hoort ze een heldere meisjesstem vanuit de keuken. „Ooh Paula!", roept Ellen, en ze rent op haar af. Ze staan elkaar aan te kijken en zijn blij en verbaasd dat ze elkaar hier zien. Paula geeft haar spontaan een zoen. Het is ongelooflijk. Paula die ze op het zomerkamp had ontmoet. Elien had er niet aan gedacht dat ze hier op de J.V. zou zitten.

„Elien, hoe raak jij hier verzeild? ", vraagt Paula. En Elien vertelt.... alles....

„Kom mee", zegt Paula, en trekt aan haar mouw. „We gaan een fijn plaatsje uitzoeken.”

Wat ziet de zaal er gezellig uit! Tafels in een U-vorm, met kleedjes en vaasjes met verse bloemen er op. Overal liggen bijbels en psalmboekjes. Aan de wand van die leuke lampjes, en het is heerlijk warm.

Die jongelui praten ook met zo'n grappig Zeeuws accent. Het is inderdaad een gezellige klub, zoals Rob zei.

Het wordt een fijne avond. Ze zingen samen bij het orgel. Een jongen speelt viool, en een meisje dwarsfluit. Wat klinkt dat prachtig! Daarna leest de broer van Paula een spannend kerstverhaal voor. En dan is het pauze. Na de pauze leest iedereen om-de-beurt een tekst voor, een gedeelte van Lukas 2 en Jesaja 53.

Aan het eind van de avond staat de voorzitter op. „Jongens", zegt hij, „het is wel mooi wat we allemaal gehoord, gelezen en gezongen hebben, maar het is ook nodig dat Christus in ons hart geboren wordt. Bij een ieder persoonlijk. We moeten Hem nodig hebben als onze Borg, en Middelaar. Met al onze noden kunnen we bij Hem terecht. Ken Hem in al uw wegen staat er in de Bijbel. Laten we deze avond maar besluiten met het zingen van Psalm 25 vers 3 en 4.”

Als Elien de laatste regels van het vierde vers meezingt, branden de tranen in haar ogen. „Dank U wel, Heere, dank U wel.”

In de gang knijpt Paula Elien even in haar arm. , , 't Was fijn hè? ", vraagt ze, en haar ogen schitteren.

En Elien zegt uit de grond van haar hart: „Ik heb nog nooit zo'n fijne kerstavond gehad.”

Ze had nooit kunnen denken dat het zo'n fijne avond zou worden. Wat is de Heere toch goed.

Even later lopen Elien en Paula gearmd naar buiten.

Helder fonkelen de sterren aan de donkere hemel.

De kale bomen wiegen zachtjes heen en weer, en het lijkt wel of het nog naklinkt:

Wie Hem need'rig valt te voet zal van Hem Zijn wegen leren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen