SCHOOL, KERK EN GEZIN Een spanningsvolle driehoek

DRIEHOEK

Er zijn plaatsen waar de driehoek nog bestaat. Je ziet ook dat jonge ouders woonen werkomgeving daar op afstemmen. Op zich is dat heel begrijpelijk en we mogen hopen dat de waarde van de driehoek echt beleefd en uitgebuit wordt. We bidden erom dat in die gebieden grote aantallen jongeren gevormd mogen worden om hun plaats te kunnen innemen als christen in onze samenleving.

Er is ook een schaduwzijde. Diverse kerkelijke gemeenten in ons land weten daarvan mee te praten. Er zijn nauwelijks gezinnen met opgroeiende kinderen meer over. Sommigen maken de bewuste keuze om als gezin te gaan wonen in een ontkerkelijkt gebied. Er is een verlangen om het Evangelie uit te dragen in de woonomgeving. Om de uitgedunde kerkgemeenschap te ondersteunen. Zending in Nederland. Het moge duidelijk zijn dat in de laatste situatie het gezin pijler is voor de kerk en zout/smaakmaker voor de school. Het moge ook duidelijk zijn dat er heel wat krachten op zo’n gezin worden losgelaten. Wanneer dat mag leiden tot een bewust dicht bij Christus leven is dat winst. Maar niet zelden vergt het behoorlijke offers.

GEZIN

Wanneer we luisteren naar de Bijbel zien we de grote betekenis van het gezin. School en kerk kunnen nooit de functie van het gezin overnemen. Als het gaat om het persoonlijk leren kennen van de Here speelt het gezin een sleutelrol.

Nee, geloof is geen erfgoed. Het is ook niet maakbaar door een juiste vorm van ‘geloofsopvoeding’. Wat wel ontwikkeld kan worden, is het gevoel voor de geestelijke dimensie van het leven. Dat er een hogere macht is. Spiritueel leven.

Als ouders niets hebben met de natuur is de kans groot dat kinderen aan het wonder van de schepping voorbij leven. Alles lijkt vanzelfsprekend. Niets wordt echt gezien. De wonderen van de natuur ga je zien als je bij de hand genomen wordt. Als iemand je leert kijken. Als je aansprekende informatie krijgt. Maar het is met liefde voor de natuur als met het geloof. Je kunt het ontwikkelen, maar je kunt het niet maken. Het scheppen van voorwaarden is belangrijk, maar geen garantie dat het dan wel goed komt.

VADFR

Persoonlijk vind ik de woorden van zondag 46 van de Heidelbergse Catechismus indrukwekkend. Daar wordt gesproken over de aanhef van ons gebed. Wij spreken de Here God aan als ‘Onze Vader’ om bij het begin van ons gebed in ons dat kinderlijke ontzag en vertrouwen op God te wekken die de grond van ons gebed vormen, namelijk dat God door Christus onze Vader is geworden en dat Hij ons, wat wij Hem met een echt geloof bidden, veel minder zal weigeren dan onze vaders ons aardse dingen ontzeggen.

De manier waarop het vaderschap wordt ingevuld heeft gevolgen voor het beeld dat kinderen hebben van God. Een grote verantwoordelijkheid. En o.a. in Jesaja 49: 15 zie je iets dergelijks voor moeders.

Het kan zijn dat we aarzelen om God onze Vader te noemen en de echtheid van het geloof op een goudschaaltje wegen, maar dat dragen we dan ook aan onze kinderen over. Natuurlijk is het ontzag voor God van groot belang, maar als vertrouwen en onbevangen geloof ontbreekt, groeit er wel iets scheef. Anderzijds: als voor het kind niet duidelijk is dat wij werkelijk God vrezen, als het heilig ontzag voor Hem ontbreekt, dan ontwikkelt zich een levenshouding waarin met God niet gerekend wordt. Of er ontstaat het beeld van een God die wel z’n hoofd schudt, maar nooit ingrijpt.

HET GOEDE VOORBEELD

Het komt er voor ons persoonlijk nauw op aan hoe we vorm geven aan ons leven. Want dat heeft niet alleen gevolgen voor onszelf, daarmee beïnvloeden we ook onze kinderen. We stralen iets uit naar onze omgeving, ons werk, onze familie. Kunnen we anderen aansporen zoals Paulus dat deed: Wordt mijn navolgers, gelijk ook ik Christus navolg’ (1 Kor. 11:1; vgl. Fil. 3:17,1 Tess. 2:5-12)? Hoe zou het zijn als iedereen het zo zou doen als u het doet?

Met grote nadruk wordt in het doopformulier gewezen op de noodzaak onze kinderen voor te gaan in het dienen van de Here. Daar ligt naar mijn stellige overtuiging de kern van de zaak. Krijgt het leven met de Here in ons bestaan die aandacht die het zou moeten hebben? Heeft in ons gebed naar het model van het ‘Onze Vader’ de zaak van God in deze wereld absolute prioriteit? Laat ons Uw naam mogen heiligen! Laat ons leven in dienst staan van Uw Koninkrijk! Laat ons Uw wil mogen uitvoeren!

KERK

De doopbelofte wordt uitgesproken door kwetsbare ouders. Juist in onze samenleving komt er veel op de gezinnen af dat ontbindend werkt. Ook in onze kring raken veel gezinnen ontwricht door relatieproblemen en scheiding. Er wordt door de samenleving veel van mensen gevraagd, en het is lang niet altijd waar te maken. De lat ligt vaak hoog. Idealen te over. Maar het realiseren van die verlangens in de praktijk van iedere dag valt niet mee. Je valt vaak door de mand. Je bent uiterst kwetsbaar. Velen doen hardnekkige pogingen de vuile was binnen te houden. Het lijkt alsof wij nog wel aandacht geven aan het lezen van de Bijbel en allerlei andere belangrijke christelijke zaken. Bij ons is alles nog redelijk in orde. Zeker als je het vergelijkt met…..

Wat is het belangrijk dat de gemeente zich medeverantwoordelijk weet voor de godsdienstige opvoeding van de kinderen. Wat is het belangrijk dat het ‘zondaar voor God zijn’ persoonlijk en concreet beleefd wordt, zodat er begrip is voor het falen van anderen. Wie zichzelf kent wordt voorzichtig met woorden als: ‘dat had ik van hem nooit verwacht’. Wij weten immers dat ons eigen hart een fabriek van wandaden is? Wij hebben toch geleerd vergeving én vernieuwing nodig te hebben? We zijn er toch van doordrongen, dat we van Gods hulp afhankelijk zijn om het goede te denken, doen en spreken?

De kerk is de gemeenschap van zondaren die door genade geheiligd zijn door het bloed van het Lam!

GEMEENSCHAP

Ik besef dat er geen oplossing is voor alle problemen. De relatie school, kerk, gezin is en blijft spanningsvol. Zo is het in feite ook altijd geweest. Want wie Acta naleest weet dat er ook in vroeger jaren zorgen waren m.b.t. gezinnen en het werkelijk functioneren van scholen. Maar ook t.a.v. de kerk was er het nodige onder de maat.

Waar naar mijn gedachte wel concreet winst te behalen valt, is in gemeenschap-stichtende elementen. Dat ouders elkaar ontmoeten, al dan niet met deskundigen erbij. Eerlijk vreugden en zorgen kunnen delen doet al veel. Het samen bij de Here kunnen brengen is een groot goed. Er zijn goede initiatieven van opvoedingskringen voor ouders van kinderen in verschillende leeftijdcategorieën. Maar vergeet niet de waarde van het gesprek over deze dingen als vereniging, Bijbelkring of groeigroep.

Een vervolgstap zijn gemeenschapstichtende elementen voor jongeren: clubs en verenigingen, Bijbelkringen en jeugdpastoraatgroepen. Maar vergeet niet de waarde van die directe vriendenkring. Staat ons huis open om (groepen) jongeren te ontvangen? Er moeten vriendschappen gesmeed kunnen worden!

En het mooie van het kerk zijn is, dat het voor alle leeftijden is. Probeer te zoeken naar dwarsverbanden tussen de generaties. Ik hoorde van jongeren die de ouderen van hun wijk hadden uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten. Tussen de pannenkoeken door zijn er kostbare ontmoetingsmogelijkheden. Belangrijk is wel dat het gesprek niet alleen over koetjes en kalfjes gaat, maar ook over het Lam. Dat kun je zoeken door gemeenschappelijk Bijbelstudie te doen. Een paar vragen om wezenlijk met elkaar de diepte in te gaan.

In de Bethelkerk van Veenendaal hebben we geprobeerd om in een veertig dagen project bij het begin van het seizoen in de gezinnen de Bijbel samen te laten lezen en het gesprek op gang te helpen. Via www.bethelkerk.nl kunt u het materiaal inzien en/of downloaden. In de zondagse diensten, de catechisaties en andere activiteiten ging het die periode over dezelfde onderwerpen: kerkbreed mochten we in gesprek zijn. Het was zegenrijk!

SCHOOL

In deze tijd van schaalvergroting en professionalisering is er vaak een behoorlijke afstand (vaak ook letterlijk) ten opzichte van de school. Belangrijk is het om te zoeken naar een geschikte school in lijn met ons belijden. Maar niet minder wezenlijk is onze toewijding aan de school. Als ouder kun je present zijn op school. Laten we daar zo mogelijk ook tijd voor vrijmaken. Om elkaar te dienen.

Als kerk is het belangrijk om in contact te treden met de scholen. Weten wie je waarvoor kunt benaderen. En omgekeerd, je diensten aanbieden aan de school. Tijd nemen om elkaar te willen leren kennen om elkaar te willen dienen. In navolging van Christus!

Ds. Buijs (1960) is voorzitter van deputaten kerkjeugd en onderwijs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen