Voor god eim zijn gemeente

(huwelijksvoorbereiding en de gemeente)

In onze tijd is het huwelijk allang geen vanzelfsprekende zaak meer. Samenwonen, echtscheiding zijn zaken die, soms met regelmaat, op de kerkeraadstafel belanden. Vele kerkeraden kunnen getuigen van de moeizame pogingen die gedaan zijn om de betrokkenen de juiste, bijbelse weg in dezen te wijzen. Vaak overheerst het machteloze gevoel, dat men er eigenlijk te laat bij was. We werden eigenlijk voor een voldongen feit gesteld. Het kwaad was reeds geschied en de weg terug is dan gemakkelijker aangegeven dan bewandeld. En er zijn altijd wel gemeenteleden te vinden die het beschuldigende vingertje wel erg hoog opheffen. De vraag is gerechtvaardigd of er voor de gemeente ook niet een taak ligt in de voorbereiding op het huwelijk. Kunnen wij, als gemeente, ook niet iets doen om problemen te voorkomen?

Eigen verantwoordelijkheid?

Het huwelijksformulier stelt dat het huwelijk een gave van God is, en dat het derhalve niet lichtvaardig of gedachteloos aangegaan mag worden. Een goede voorbereiding op het huwelijk is dus een noodzaak. Ik aarzel niet te zeggen dat deze voorbereiding in de eerste plaats de verantwoordelijkheid is van het betrokken paar. Mede als reactie op de geseculariseerde visie op het huwelijk in onze samenleving zijn er tal van waardevolle boeken verschenen die hier een goede leidraad kunnen bieden.

Wanneer we stellen dat het samengaan van twee mensen in een relatie niet louter en alleen een privé-zaak tussen hen beiden is, maar dat het huwelijk voor God en Zijn gemeente dient gesloten en in stand gehouden te worden, dan mag de gemeente zich bij de voorbereiding op het huwelijk niet afzijdig houden. Als ambtsdragers hebben we de taak ook hier toerustend en opbouwend bezig te zijn. Het huwelijksbootje kan vroeg of laat de nodige stormen te verwerken krijgen. Laat de gemeente er met hen over nadenken welk scheepstuig er meegenomen dient te worden, en hoe ermee moet worden omgegaan. Wanneer we echt inhoud willen geven aan een bijbelse visie over het huwelijk, dan mag er van de zijde van de gemeente ook vooraf een stukje betrokkenheid gevraagd worden. Op onze jonge mensen komen tal van vragen af, over het hoe, waarom en waartoe van het huwelijk. Ze kunnen best wat meedenkers gebruiken.

Hoe?

Natuurlijk wordt er in de zondagse prediking over deze zaken niet gezwegen en menige predikant zal voor de huwelijksbevestiigng uitgebreid met de aanstaande echtelieden spreken, maar de tijd ontbreekt te vaak om diepgaand op toch wezenlijke zaken in te gaan. In onze gemeente hebben we nu voor het eerst ervaring opgedaan met een „huwelijkscatechese”. Het woord „catechese” is hier niet geheel op zijn plaats, het ging om een gesprekskring voor de huwelijksvoorbereiding.

Na enige oriëntatie op dit gebied, hebben we contacten gelegd met het bureau „Het Anker” in Utrecht. Zij hadden geen ervaring met een dergelijke huwelijksvoorbereiding, maar waren van harte bereid eens mee te denken. Na overleg zijn we tot een opzet gekomen waarin we een viertal avonden organiseerden voor hen die van plan waren binnenkort te trouwen, dan wel pas getrouwd waren. Een informatiefolder waarin de bedoeling duidelijk was weergegeven, werd ter hand gesteld aan de verschillende wijkouderlingen met de opdracht in hun wijk jongeren persoonlijk hiermee te benaderen. Zij werden dan uitgenodigd deel te nemen aan een gesprekskring van huiskamer-grootte, bestaande uit henzelf, een gespreksleider en per avond wisselende „deskundigen”. Vooraf stelden we dat het er niet om ging allerlei pasklare antwoorden en regels tegeven, maar om samen te proberen elkaar dingen aan te reiken. De avonden werden gehouden bij iemand thuis, bij voorkeur bij de jongelui zelf. Hierdoor leren deze jonge gemeenteleden elkaar ook in hun eigen huiselijke situatie kennen en ontstaat er een ongedwongen sfeer waarin een goed gesprek mogelijk is. Belangrijk is mijns inziens dat in de presentatie vooraf duidelijk wordt gemaakt dat het gaat om meedenken en niet om een stukje „bemoeizucht”. De tijd waarin wij leven brengt nu eenmaal met zich mee dat iedere schijn van bevoogding van bovenaf bij jongeren al gauw averechts werkt. Dit betekent niet dat er niet een duidelijke christelijke visie kan worden uitgedragen, maar houdt rekening met het besef dat dit het beste in een sfeer van wederzijds vertrouwen kan geschieden.

Inhoud van de avonden

Op de eerste avond werd een goed in de gemeente bekend staand echtpaar van middelbare leeftijd uitgenodigd. Zij vertelden iets over hun ervaringen met het huwelijksbegin. Aan de orde kwamen zaken als:

— Losmaking van thuis, de één zal meer tijd nodig hebben om wat losser van zijn ouders te komen dan de ander.

— Rollenpatronen: maar al te vaak blijkt dat de taakverdeling die de één als vanzelfsprekend beschouwt, bij de ander vraagtekens oproept. Hoe kom je tot een goede keuze?

— Wat mogen de gemeente en jullie van elkaar verwachten: op financieel gebied, als er een beroep op je gedaan wordt om een functie (ambt) binnen de gemeente te gaan verrichten, als er problemen in je huwelijk zouden komen?

Op de tweede avond was de plaatselijke predikant uitgenodigd om enige bijbelse lijnen aangaande het huwelijk te trekken: Hoe gaan we om met de opdracht uit Gen. 1 :28 en wat te denken van het „onderdanig zijn” van Efeze 5? Wat betekenen deze bijbelse lijnen voor de praktijk van ons leven nu?

De derde en vierde avond werden gehouden rond het thema „communicatie” en hierbij was aanwezig mevrouw C. Kramer-Terlouw van „Het Anker”. We spraken rondom de stelling: „Twee worden nooit helemaal één”: hoe ga je om met conflicten, moet je alles met elkaar delen? Ook sexualiteit kwam uitgebreid ter sprake: In hoeverre kun je sexualiteit los zien van het krijgen van kinderen, hoe kom je tot een verantwoorde keuze van voorbehoedsmethodes/middelen?

Ervaringen

Uit de reacties na afloop bleek dat de deelnemers de avonden als zeer zinvol hebben ervaren. Er was, ondanks het feit dat het om zeer persoonlijke zaken ging, toch een grote mate van openheid naar elkaar. Dit brengt met zich mee dat men vragen waar men mee worstelt ook bij anderen herkent. Belangrijk is dat men zich serieus genomen voelt en dat er een goede gespreksleider is, die ervoor waakt dat men zich niet alras op de paden der „algemeenheden” gaat begeven. Ik denk dat we niet de illusie moeten hebben dat een dergelijke huwelijkscatechese nu hèt antwoord is op alle huidige en wellicht toekomstige problematiek rondom het huwelijk. Wel hoop ik dat door deze opzet eens te meer duidelijk wordt dat het huwelijk niet buiten de gemeente omgaat. We mogen dit laatste niet alleen kenbaar maken in onze afwijzing van het samenwonen, maar hebben tevens de taak als gemeente op een positieve en opbouwende manier blijk van onze betrokkenheid te geven.

(De kerkeraad van Winschoten - die de bovengenoemde huwelijkscatechese organiseerde - is desgewenst bereid meer informatie te verstrekken.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen