Thuis bij Afrikaanse kinderen

„Volg Mij na en Ik zal u vissers van mensen maken”, Mattheüs 4 vers 19, is de inleidende tekst op haar website. Gerda Klaver (1972) kijkt, als ze in Nederland is, uit op de Elspeetse bossen. „Ja, ik ervaar in alles de leiding van de Heere. Anders zou ik dit werk niet kunnen doen.”
Haar taak is veelomvattend. Gerda is sinds tien jaar veldwerker voor Stichting Kimon. Ze houdt zich bezig met kinderevangelisatie en CBR (Community Based Rehabilitation) in het arme, onderontwikkelde West-Afrikaanse land Guinee-Bissau.
„Ik heb een HBO-Verpleegkunde-opleiding gevolgd. Destijds zou je garantie hebben op werk, maar toen ik gediplomeerd was, bleken de vaste banen vooral te zijn weggelegd voor mensen die een inservice-opleiding hadden gevolgd. Toen ging ik lesgeven, vier dagen in de week. Ik gaf verzorging aan het VBO. Al met al was dat een heel goede voorbereiding op mijn latere werk, maar op dat moment vond ik het zwaar. Je probeert ongemotiveerde leerlingen niet het meest boeiende vak bij te brengen. Ik ben gedeeltelijk gestopt om een jaar psychiatrie te gaan doen. Verder werkte ik als oproepkracht in een wijk met kinderen met een beperking en in een gezinsvervangend tehuis. Vervolgens specialiseerde ik mij in chirurgie.
Die hele periode in de gezondheidszorg besloeg tien jaar. Je kunt wel zeggen dat al die dingen nodig waren om dit werk te kunnen doen. In Guinee-Bissau wonen veel kinderen met handicaps. Je komt er alle problematiek tegen, terwijl de voorzieningen minimaal zijn. Ik moet dus veel improviseren. Als wij een tuin willen omheinen, kopen we prikkeldraad. In Guinee-Bissau moet je eerst het bos in om stammetjes te zoeken, die je vervolgens op maat moet maken.”

Warme deken
Voordat Gerda solliciteerde, bezocht ze eens een gezinsbeurs. „Daar was een stand van Kimon. Directeur Kees Moerman wilde mij het blad Discipel overhandigen. Ik antwoordde nota bene: ‘Nee, dank u, ik heb al zoveel blaadjes.’
Ik deed in die tijd vrijwilligerswerk, een tienerclub met minderjarige asielzoekers, en ik wist niet goed welke richting ik op moest gaan. Ik bad om leiding, want ik wilde de weg gaan die de Heere met mij voorhad. Toen stuitte ik op een advertentie in het RD voor een baan als veldwerker bij Kimon. Het ging om kinderevangelisatie en gezondheidsvoorlichting in Guinee-Bissau. Die advertentie had er al drie keer in gestaan maar ik had hem niet gezien. Blijkbaar was de tijd nog niet rijp. Ik had geen idee waar Guinee-Bissau lag, maar ik pakte de atlas, want ik voelde me geroepen om te solliciteren.”
Toen Gerda werd aangenomen, volgde ze nog een cursus bij het IKEG, het Internationaal Genootschap voor Kinderevangelisatie. „Ik had al een tropencursus in het Havenziekenhuis gedaan. Ik solliciteerde in november, in februari en maart was ik in Guinee-Bissau om me te oriënteren. Het allereerste gevoel was, toen ik uit het vliegtuig stapte, dat ik dankzij de temperatuur een warme deken om mij heen gelegd kreeg. De natuur in Guinee-Bissau is schitterend, maar het zwerfafval doet afbreuk aan de schoonheid van het land.”

Het waren aparte maanden voor haar. „Ik logeerde bij een Braziliaanse zendelinge. Die sprak een klein beetje Engels maar had het enorm druk met het coördineren van de bouw van een aantal huizen, een project van Kimon. Ik kon met niemand praten en alleen wat om mij heen kijken. Ik was ook ziek in die periode. De zendelinge dacht dat ik definitief zou teruggaan, maar dat heb ik niet eens overwogen. Een roeping hangt niet af van andere zendingswerkers. Mijn ouders reageerden positief op mijn besluit. ‘Als God je roept, dan moet je gaan’, zeiden ze. Ze vinden het fijn en moeilijk tegelijk dat ik daar woon. Ik ben in augustus 2003 vanuit de hervormde gemeente in Elspeet uitgezonden.”

Dip
De eerste zes jaar werkte Gerda samen met een heel fijne collega. „Marianne van Helden en ik waren de eerste zendingswerkers, het was echt pionieren. Later kwam Dineke erbij. Jedidja bestaat uit twee deelprojecten in de zuidelijke regio van Guinee-Bissau: hulp aan kinderen met handicaps en kinderevangelisatie. We vulden elkaar goed aan, zowel in ons werk als daarbuiten. Als ik een dip had, was zij optimistisch en andersom.
Ik vond het vreselijk toen Dineke vertrok. Dat is dan natuurlijk heftiger dan wanneer je in Nederland woont, met familie en andere vrienden om je heen. Onlangs is er weer een collega vertrokken. Hij gaat voor een project in Nigeria werken. Hem ga ik ook missen, je bent hier enorm op elkaar aangewezen.”
Die dips zijn er nog wel af en toe. „Ik weet nog dat mijn zus een keer op bezoek kwam. Ik had een ontsteking aan mijn been en ik zag er gewoon even geen gat meer in. Maar dat gaat over. Ik geniet van mijn werk, al boek je soms maar heel kleine resultaten en zie je natuurlijk verschrikkelijke dingen. Het is eigenlijk een wonder hoe welwillend de mensen zijn en hoe welkom ik mij voel.”
In Guinee-Bissau worden kinderen met een handicap vaak nog gezien als onmenselijk, zegt Gerda. „Ze leggen baby’s wel bij de rivier neer en denken dan dat ze veranderen in krokodillen. Er is hier veel animisme en geloof in boze machten. Ik ben altijd blij als ik kan vertellen dat zo’n kindje een ziel heeft en in Gods ogen net zo kostbaar is als een gezond kind. Er zijn hier opvallend veel kinderen met epilepsie. Er worden nu vijftig kinderen gesponsord, zodat we medicijnen kunnen betalen en kunnen kijken naar school, werk of opleiding. Zeker driehonderd kinderen in de omgeving hebben echter geen sponsor.”

Hartverscheurend
Gerda beschouwt Guinee-Bissau als haar thuis. „Daar heb ik mijn kinderen. Met sommigen van hen heb ik een heel speciale band. Ik ga twee dagen per week de dorpen in om voorlichting te geven. Je bouwt zo een goede relatie op. Al met al worden er ongeveer vierhonderd kinderen begeleid.”
Naast het bezoeken van ouders en kinderen geeft Gerda voorlichting. Ook organiseert ze kinderkampen voor ouders en kinderen met cerebrale parese (verlammingen) of dove kinderen. Ze leren oefeningen en ze krijgen Bijbelonderwijs. Gerda geeft trainingen aan vrijwilligers die kinderen met een beperking bezoeken, collega Marianne doet dit voor zondagsschool en kinderevangelisatie. „Verder is er veel administratie, want het sponsorgeld moet verantwoord worden.”
De verantwoordelijkheid kan haar wel eens aanvliegen. „Er is al heel lang een vacature voor een veldwerker. Dan zinkt de moed mij wel eens in de schoenen. Is er dan niemand die zich geroepen voelt? denk ik dan. Bovendien is er eigenlijk meer geld nodig dan we te besteden hebben. Als je hier kinderen ziet overlijden aan meningitis of aan problemen die je met een operatie of de juiste medicijnen misschien had kunnen verhelpen, is dat hartverscheurend. Daar wen je nooit aan.”

Vrienden
De afstand tussen haar en de familie is groot, maar minder groot dan in het begin. „Toen ik hier kwam, was er geen telefoon en geen internet. Pas na een paar maanden kreeg ik een mobiele telefoon. Ik moest 50 meter verderop gaan staan om bereik te hebben. Nu leef ik hier in luxe omstandigheden. Ik heb internet, ik heb elektriciteit en een koelkast. Natuurlijk kan ik, als er iets met mijn ouders gebeurt, niet binnen een dag terug zijn. Dat is soms zwaar, maar ik ben hier niet zomaar. Ik geloof dat de Heere dan ook alles bestuurt. Ik ben veel oppervlakkige contacten kwijtgeraakt, maar heb de allerbeste vrienden overgehouden.”

www.kimon.nl
www.gerdaklaver.nl

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen