In de trein,.... waarheen?

Terwijl de kondukteur het vertrek-signaal al laat horen, rent Bert het perron over en springt in de trein. Hij is nog maar net binnen of sissend worden de deuren achter hem gesloten. Hoewel hij een aardig eindje heeft moeten sprinten, is hij nauwelijks vermoeid. , .Da\s het effekt van de konditietrainingen voor voetbal, twee keer per week", denkt hij vergenoegd. Zoekend naar een plaatsje loopt hij de coupé in. Gelukkig valt het wel mee met de drukte. Hij ploft neer tegenover een meisje dat kennelijk verdiept is in een tijdschrift. Goed idee. denkt hij en pakt de ..Haagse Post" uit z'n tas. ..Nee maar. Bert!", klinkt het tegenover hem. juist als hij wil gaan lezen. Nog voor hij haar aankijkt, heeft hij de stem van het meisje al herkend. ..Ha. die Marjan, da's lang geleden!" In een Hits komen de herinneringen nu bij Bert naar boven. De reformatorische scholengemeenschap waar ze beiden op waren, zes jaar geleden alweer.

Dat was geen slechte tijd. nee zeker niet. Alleen jammer van al die regeltjes. Het meest belachelijke was wel dat meisjes geen lange broek aan mochten op school. Dat veroorzaakte een dagelijkse verkleedpartij in het damestoilet! Marjan was trouwens één van die meisjes die zich schijnbaar moeiteloos aanpasten aan al die regels. En nu zat ze weer voor hem. Geen onaardig kind. dat was ze toen ook al niet. hoewel hij weinig kontakt met haar had. Zij bewoog zich nu eenmaal in een ander groepje op school....

Nadat ze elkaar de gebruikelijke vragen gesteld hebben, merkt Marjan op dat ze Bert nogal veranderd vindt. Even voelt hij zich wat geïrriteerd, waar bemoeit zij zich eigenlijk mee? Maar Marjan kijkt hem vriendelijk aan en Bert realiseert zich dat hij er waarschijnlijk inderdaad anders uitziet dan de mensen in haar omgeving. Hij haalt zijn schouders op. „Tja. maar ik was altijd al een buitenbeentje op school. Al die regels en die platgetreden paadjes, daar moest ik toen al niet veel van hebben". „Nee. dat is waar. weet ik nog wel. Jij zat in zo'n groepje van jongens die er allemaal zo over dachten", zegt Marjan nadenkend. Even is ze stil, dan vraagt ze nog wat aarzelend: „Heb je met alles gebroken, ik bedoel met alles wat je thuis en in de kerk hebt meegekregen? " Eigenlijk best een heel persoonlijke vraag, denkt Bert. Vreemd genoeg echter voelt hij geen weerstand, maar heeft hij juist zin om alles te vertellen. Peinzend kijkt hij naar buiten, waar de natte sneeuw langs de ruit jaagt. „Ja. ik denk dat je dat zo wel stellen kunt. Naar de kerk gaan doe ik niet meer.... maar ik geloof nog wel in een God hoor!", voegt hij er aan toe. „Dat moet wel moeilijk zijn voor je ouders, die denken er toch anders over? " vraagt Marjan. ..Ach. ik kom niet veel meer thuis; m'n ouders kunnen niet zo best met m'n vriendin opschieten", antwoordt Bert. „Je vriendin....? " „Ja. ik woon sinds twee jaar samen, dus dat vinden ze thuis ook niet zo leuk".

Marjan knikt begrijpend. „Denk je nooit eens terug aan wat je vroeger van thuis hebt meegekregen". „Nou. zoveel heb ik niet meegekregen, behalve dan wat allemaal niet mag en wat er allemaal moet: twee keer naar de kerk. catechisatie, enzovoort, enzovoort". „Maar werd er thuis dan nooit eens gesproken over de preek of over een bijbelgedeelte dat aan tafel gelezen werd? " „Nee", reageert Bert verbaasd, „dat gebeurde nooit, bij jullie thuis wel dan? " ..Eerst ook niet zo. maar later zijn m'n ouders daar veel meer aandacht aan gaan besteden, vooral na het overlijden van mijn oma. Toen is er veel veranderd". „Maar wat deden jullie dan", vraagt Bert niet begrijpend. „Ja, eh.... zondags uit de kerk werd er onder de koffie nagepraat over de preek en...." „Deden jullie als kinderen daaraan mee? ", onderbreekt Bert. „Niet altijd even serieus natuurlijk, maar toch leer je het als kind langzamerhand heel gewoon vinden om zo over de dingen van Gods Koninkrijk te praten". „Ja. ja en wat deden jullie nog meer? " „Nou. er werd ook veel gezongen, we probeerden zoveel mogelijk "s ochtends samen te beginnen, en 's avonds ook samen te eindigen. Het waren niet alleen maar deze uiterlijke zaken, maar we merkten als kinderen gewoon dat onze ouders de Heere vreesden en ons dat ook gunden". Bert zwijgt, dan zegt hij met een meewarig lachje: „Tjonge, wat een modelgezin zeg".

Getroffen kijkt Marjan hem aan. „Dat was helemaal niet zo. er was bij ons thuis genoeg loos. zoals dat in elk gezin wel is. Bovendien is een broer van mij ook helemaal van de kerk af. dus het feit dat mijn ouders zo veel aandacht aan onze godsdienstige opvoeding besteedden was helemaal geen garantie dat wij netjes bij de kerk bleven". „Maar jij bent dus wel in de kerk gebleven", konkludeert Bert. „Ja. en ik geloof zeker dat mi jn ouders daar veel invloed op gehad hebben. Ik heb ook best wel een tijd gehad dat ik twijfelde aan alles wat met de kerk te maken had. Toen konden m'n ouders ook niet veel anders doen dan me een andere weg wijzen en voor me bidden. Maar ik wist dat ze dat ook déden". „Nou eerlijk gezegd", haast Bert zich om te verklaren. „Ik weet zeker dat mijn ouders dat ook altijd deden en dat ze dat nog steeds doen. maar met ons over die dingen praten, nee ik geloof dat ze dat gewoon niet kónden". „Dan zal het ze zeker wel verdriet doen. als ze zien hoe je nu leeft". Even kijkt Bert haar strak aan. dan komt er een harde trek op z'n gezicht. „Ik leef zoals ik denk dat het goed is, ik probeer goed te zijn voor m'n vriendin, en andere mensen niet lastig te vallen, ik ben tevreden..." Lange tijd spreken geen van beiden. Marjan vraagt zich af wat ze deze jongen nog mee moet geven. Allebei hebben ze dezelfde achtergrond, ze komen uit een zelfde soort gezin, al werd er bij Bert thuis dan nauwelijks over de Heere en Zijn dienst gesproken. „Weet je Bert. we hebben het vooral gehad over ons thuis, over onze ouders. Maar uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor je daden en nietje ouders". Bert knikt, maar zwijgt verder. Hij kijkt naar buiten. Het wordt al donker....

(Dit verhaal — geschreven door Johan de Jong — werd vooraf aan de ouders gezonden ter voorbereiding van het vraaggesprek).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen