De Geestesgaven

De Geestesgaven in onze tijd/
Het is goed dat we gewaarschuwd worden tegen de charismatische beweging, de pinkstergemeenten en de invloed daarvan op de reformatorische kerken. Warmte, gevoel, wonderen, enthousiasme, blijheid zijn zaken die de mensen en de jeugd aanspreken. Daar komt bij dat er zaken zijn die in de genoemde kerken niet voorkomen en die als nieuw belangstelling wekken. Dit temeer omdat het in bepaalde kerken in is om te spreken van krachteloze en vervallen kerken, geen hoop te hebben op de Heere, noch gebed voor de kerken. De invloeden van genoemde beweging gaan ons niet voorbij. Daarom moeten we ons bezinnen op zaken die Geestesgaven genoemd worden en daarvoor is kennis nodig. We zien het gevaar van activisme en subjectivisme dat toegedekt wordt met teksten die aanspreken of die los van hun betekenis in het tekstverband gebruikt kunnen worden. Vaak wordt op emotionele wijze beslag gelegd op de mensen/hoorders. Dat temeer wanneer voorgangers hier meer en meer de nadruk op leggen. We zien ook dat dit geschiedt vanuit een bepaalde flank van de gereformeerde gezindte, die samen gaat werken met de evangelische beweging. Ik mis wel eens de nuchterheid en zakelijkheid in wat men noemt geloofs- en geestelijk leven.

Voorwaarde
Dat betekent niet dat we de bijzondere werkingen des Geestes hebben te ontkennen of tegen te staan. Maar persoonlijke leidingen door de Heilige Geest zijn nog geen gezaghebbende openbaringen, die bindend op anderen gelegd worden. De verlichting des Geestes in bepaalde ontwikkelingen en gebeurtenissen kan er zijn, zonder dat we daarmee als het ware de Heilige Geest willen binden. We mogen ook Gods Geest niet bedroeven. Maar de gang dat men zichzelf eerst open moet stellen voor de Heilige Geest en dan als het ware dwingend oplegt dat Hij bijzondere dingen werken moet, is weer wat anders. Dat is eigenlijk ook voorwaarden stellend. Ik geef een voorbeeld: als wij maar genoeg bidden, dan komt er wel een opwekking. Ons gebed wordt dan de voorwaarde voor opwekking. Het is geen voorwaarde, maar de weg waarin de Heere werkt; Hij geeft noodgeschrei en op het gegeven gebed wil de Heere dan Zijn verdere weg gaan.

Subjectivisme
Overigens is het zo dat ter rechterzijde ook gevaar bestaat van subjectivisme met gezichten, ingevingen, verlichtingen en te gemakkelijk spreken over wat God deed zien en gaf. Het doperse inwendige licht is nog niet uitgedoofd en ook de pinksterachtige gemeenten lopen groot gevaar in doperse wateren te komen; men acht in feite de canon niet gesloten, maar gaat, op een andere wijze dan Rome en haar traditie, niet uit van een gesloten canon. Vandaar dat ik wat extra aandacht geef aan dit kleine boekje. Het is nodig. Dit ook omdat steeds meer blijkt dat men de evangelische beweging wil laten samensmelten met de reformatorische kerken, maar ik acht dat een negatieve ontwikkeling, waar we middellijk tegen moeten waarschuwen. Ook de media werken daaraan mee. De jeugd is hier vatbaar voor. Waarom? Omdat, ik noem maar één zaak, de religie van de Heidelberger verloren gaat, onder handhaving van haar letter.

Bevindelijke kringen
In het slothoofdstuk van het boek dat we bespreken, noemt de schrijver de koelheid, het gemis aan warmte, het gebrek aan ervaring dat men bij de kerken constateert. Hij acht de charismatische beweging geen antwoord hierop; terecht. Zij wil ‘iets meer’ dan de Schrift ons wijst en geeft. Toch vraag je wel in hoeverre we de woorden kunnen onderschrijven die hij noemt op blz. 84: ‘De verwoording van bepaalde uitdrukkingen en woorden, en het feit dat alle belevingen in een bepaald schema moeten kloppen.’ Wat bedoelt hij daarmee, zo zouden we kunnen vragen. Ook op blz. 81 waarschuwt hij de bevindelijke kringen, ‘want wat vind je daar ook geesten, gedachten en wonderlijke gezichten’. Zonder tekort te doen aan de waarheid daarvan, moeten we voorzichtig zijn met alles zonder meer af te wijzen wat niet in ons ruimere schema past of wat geen onderdeel is van ons eigen geestelijk leven. Er zijn ook zaken waar geen autoriteit aan gegeven wordt, die persoonlijk zijn en die niet naast of boven het Woord gesteld worden, en die niet als aanvulling bedoeld zijn om ze anderen dwingend op te leggen. Laten we ons houden aan de Schrift en de religie van de Heidelberger.

Te defensief …
Wat betreft de invloed van de charismatische beweging (ziekenzalving en gebedsgenezing) noem ik een bijeenkomst vanuit de christelijke gereformeerde kerken (het had evengoed vanuit andere kerken kunnen zijn), waar een predikant in algemeenheid zei dat genezing kenmerk is van het koninkrijk Gods. De fronten worden genoemd: de pinksterbeweging, de Evangelische Omroep, de ‘oecumene van het hart’, het blad CV-Koers; hier worden andere fronten genoemd dan Luther en Calvijn hadden. Maar ook in die tijd waren, om het scherp te stellen, geestdrijvers. Hun afwijzen heeft ons wat te zeggen, ook in de continuïteit van het gereformeerd belijden. Deze predikant stelt dat we te defensief zijn, vanuit koudwatervrees en geen eigen bijbels, confessioneel geluid laten horen. Overigens is het zo dat ook hij waarschuwt voor geloofsprestaties bij de kringen van de charismatische beweging. De invloed van charismatische bewegingen is groot. De paus reist naar Brazilië, zo heet het, om de invloed van de pinksterkerken te stoppen. Binnen kringen van reformatorische kerken heeft de zaak van gebedsgenezing grote aandacht gehad. Dr. W. van Vlastuin, gespecialiseerd in opwekkingsbeweging, schreef een boek over de charismatische beweging. Hij acht trouwens dat de ware gereformeerde religie niet samen kan gaan met deze beweging.

Boek
In de paperback ‘De Geestesgaven’ als uitgave van Den Hertog te Houten (prijs € 8,50) beperkt de schrijver, ds. C. Harinck, zich tot het in de titel genoemde. Hij richt zich op de Schriftgegevens om de gevaren van de charismatische beweging onder ogen te brengen. Ik acht dat zeer noodzakelijk en beveel daarom bestudering van dit boekje van 88 pagina’s aan. Dit boekje is geen meditatief boek, maar is als detailstudie bedoeld. De auteur begint met het spreken over wonderen en dat deze tekenen ten dienste van het Evangelie waren in het begin van de nieuw-testamentische kerk, toen er nog geen canon was. In hoofdstuk 3 behandelt hij profetie en tongentaal en geeft hij het verschil aan vanuit teksten van de Schrift. In het volgende hoofdstuk gaat het erom, dat we niet kunnen zeggen dat de gaven van de eerste christenen ook op ons van toepassing zijn; de tijd van de apostelen is een bijzonder tijdsbestek geweest en hun optreden was eenmalig en niet een zaak van herhaling (blz. 39).

De auteur behandelt de pinkstergemeenten, hun kritiek op de reformatie (blz. 49), het gevaar van hun invloed (blz. 51), ook al willen reformatorische theologen dit bevorderen en integreren in de gereformeerde gezindte. Op de bladzijden 51 e.v. behandelt hij profetie, tongentaal, krachten van genezing en duiveluitdrijving. In hoofdstuk 7 geeft hij de bijbelse visie aan en hoofdstuk 8 heeft de slotconclusie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen