Fietsen op het dak van de T-Ford; de geit erin

Cornelis en Machiel Bouman leiden reeds een halve eeuw het autobusbedrijf de ALAD. Cornelis wordt zeventig en werkt nog iedere dag met plezier. Voorlopig denkt hij er niet aan de zaak uit handen te geven. Maar Machiel, twee jaar jonger, heeft er zachtjesaan genoeg van. Hij zit zijn hele leven al tussen de motoren in de garage. „Ik zou er nooit meer aan beginnen," zegt hij spontaan en slingert zijn hoed in een hoek van het directeursvertrek. „Dag en nacht in touw. Als ik mijn leven over kon doen koos ik een ander vak."Cornelis — in een keurig op maat gesneden blauw pak achter het bureau — draait het hoofd een paar centimeter naar rechts en lacht om die woorden. „Ik zou geen ander vak wilIen," verzekert hij. „Ik ben een eerste-klas-autobusman..."