LEZERS OVER HUN WERK

Wij, jongeren

Kraamverzorgster

Door de foto begrijpen jullie zeker al welk beroep dit keer aan de beurt is. We kregen een brief binnen van een kraamverzorgster. Het is wel jammer dat we nog niets gehoord hebben van een gezinsverzorgster of een hulp in de huishouding. Anders zouden we deze beroepen mooi samen kunnen nemen. Ze zijn op zichzelf wel heel verschillend, maar bij al dit werk zijn we in het gezin van een ander, en dat brengt mooie contacten mee, maar het kan ook weieens moeilijk zijn.

Natuurlijk hopen we nu nóg dat jongeren, die bovengenoemd werk doen, gauw pen en papier zullen gaan zoeken om ook mee te doen aan deze rubriek, maar we zullen nu alvast maar deze briefschrijfster laten horen.

„Ik ben al enige jaren kraamverzorgster en doe het werk met veel liefde en plezier. Ik voel dat het mijn roeping is dit werk te verrichten. En vooral in dit mooie werk Christen zijn is niet zo makkelijk. Je moet aan andere kinderen die ie tijdelijk zijn toevertrouwd, leiding geven en ze opvoeden. En bovenal, met deze roeping heb je de hulp des Heeren dagelijks nodig. Ook 's zondags moeten we ons werk verrichten; dat is de fijnste dag van de week. Nu valt het mij zo op, dat zelfs in Ger. Gem. gezinnen soms niet eens hardop gebeden en gedankt wordt. Dan probeer ik wel eens te praten met hen, maar dat is o zo moeilijk; dan sta je er zo helemaal alleen voor. Dan bid ik: Heere, wat moet ik zeggen? Dat is toch onze roeping, om hen daarop te wijzen.

Vooral in de moeilijkste uren, als de baby er nog niet is, — om hen dan bij te staan en te helpen! Ook als het eens verkeerd afloopt met de pasgeborene moet je met veel wijsheid, liefde, en geduld hen ter zijde staan. Met mijn kollega's kan ik niet zo makkelijk praten. Die praten daar zo makkelijk overheen. Net of het hun niet raakt.

Maar als alles goed gaat ben je dubbel zo dankbaar, dat de Heere weer een nieuw mensje gegeven heeft, dat ik de eerste tien levensdagen mag verzorgen. En als je na die dagen weggaat dan denk ik bij mezelf: wat fijn dat dit werk er is, en ik ben dankbaar dat te mogen doen."

„Als een borduursel gewrocht”

We zijn blij dat deze briefschrijfster zo positief tegenover haar werk staat. Ze doet het met overgave. Maar ook komt mooi naar voren, dat ze het niet gewoon gaat vinden als er weer een kindje geboren wordt en alles gaat goed. Elke bevalling blijft wonderlijk mooi. Die verwondering vind je trouwens ook in Psalm 139 terug. Daar iooft David God, omdat hij zo wonderlijk gemaakt is.

We kunnen ons voorstellen dat het heel mooi is om bij en na de geboorte te mogen helpen. Maar wat moeilijk ook, als het eens verkeerd afloopt met de baby. Als Christen moet je daar wel bij stilstaan. Je kunt dat niet gemakkelijk nemen, zoals wel voorkomt bij mensen in de verpleging, want ook een pasgeboren kindje is een mens. Dan komen meteen de vragen bij je op. Wat een zware taak om dan ook tegelijk weelde moeder bij tc moeten staan.

Gelukkig komen zulke droevige gebeurtenissen in onze tijd niet zo vaak meer voor. Vroeger stierven er veel meer

kinderen. Dat is nu anders. Dat hebben we aan de medische wetenschap als een gave van God te danken. Maar ook nu zijn er altijd nog ouders bij wie de blijde verwachting in een groot verdriet werd veranderd....

De zondag

Wat verder opvalt in de brief is dat deze kraamverzorgster schrijft dat ze de zondag de fijnste dag van de week vindt, — ook al moet ze s zondags werken. Want wie zou 's zondags niet vrij willen zijn? Er zijn wel meisjes die in de verpleging of kinderverzorging zouden willen, maar niet doorzetten omdat ze dan „de zondag kwijt zijn". Maar als iedereen zo dacht, zouden er in ziekenhuizen en tehuizen 's zondags geen Christenen meer zijn. Terwijl zij er misschien juist aan kunnen meewerken dat de zondag ook voor die mensen daar een speciale dag blijft. Zij die het werken op zondag moeilijk blijven vinden zijn ook best te begrijpen. Maar het is daarom wel fijn om het ook eens zó te horen!

Nog een vraag

Dan nog iets anders. De briefschrijfster vindt het niet gemakkelijk om in de gezinnen waar ze komt aan de andere kinderen leiding te geven. Het is in zon situatie telkens weer de vraag: hoe kan je en hoe mag je optreden in het gezin van een ander. De kinderen hebben misschien andere gewoonten en manieren. Maar wat nog belangrijker is: misschien denken de ouders anders over het geloof, of hebben de kinderen niet geleerd te bidden en is hun niets over de Bijbel verteld.

Mag je nu toch je eigen houding bepalen? Zelf beslissen hoe je de kinderen benadert? Want ook als de kinderen tijdelijk aan je toevertrouwd zijn wil je ze zo graag wat over deze dingen bijbrengen. In de hoop dat het blijvende invloed heeft. Maar als ze nu door hun ouders anders opgevoed worden, mag dat dan wel? En hoe moet je dat doen. wil je ze niet in conflict brengen, als je weer bij hen vandaan gaat?

Eerlijk gezegd komen wijzelf daar ook niet uit. Misschien zou iemand ons daarover willen schrijven. Dan zouden we elkaar kunnen helpen. Misschien de briefschrijfster zelf wel! In elk geval willen we haar hartelijk danken voor de brief die ze nu gestuurd heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen