In de metro

Een gratis krantje

Wie in een stad als Rotterdam wel eens gebruik maakt van de metro - zoals ondergetekende - ziet in de ochtendspits elke dag een vertrouwd beeld. In de volle wagons zitten en staan honderden mensen, op weg naar hun werk. Afgezien van het gebonk van de rijtuigen en een nu en dan klinkende vrouwenstem die onverstaanbare dingen omroept, is het tamelijk stil. Velen zitten wat te doezelen. Maar velen zitten ook te lezen. Bij de ingangen van de stations kan men namelijk geheel gratis een blad verkrijgen met de naam Metro. Daarin treft de lezer veel advertenties aan, veel nieuws in het kort, veel sport en weinig goeds. De gedachte leeft bij me dat het blad heel wat invloed heeft. In andere middelen van openbaar vervoer ziet men weer andere bladen. Heel bekend is ook de Spits, een blad dat wat inhoud en niveau betreft vergelijkbaar is met de Metro.

De Saambinder heb ik in het openbaar vervoer nog nooit zien lezen. Dat zal u niet verbazen. Hoewel... wie schetste mijn verbazing toen ik - jaren geleden alweer - ergens in het oosten van het land bij een benzinestation op een avond een wegenwacht zag zitten in zijn auto, die mij door zijn portierraam groette en me toevertrouwde dat hij juist in De Saambinder had zitten lezen! Dat moest ik even verwerken.

Het doet het hart van een redacteur natuurlijk wel goed... Waarom ik u deze dingen vertel? Dat laatste - over De Saambinder - natuurlijk voor de aardigheid en omdat ik me het voorval nog herinner. Maar het eerste is me ernst. Ik ben bang dat blaadjes als Metro en Spits door velen van onze Oonge) mensen worden gelezen en - al beseffen die lezers het misschien zelf niet zo - ook heel wat invloed uitoefenen. Die invloed is een ellendige en kwalijke. Een paar voorbeelden?

Voor mij ligt de Metro van 21 augustus 2006. Het is zomaar een willekeurig exemplaar dat me 'bij geval' onder ogen kwam. Wanneer ik nu de lezers een kleine bloemlezing ga bieden van de inhoud, moet u bedenken dat van elk ander willekeurig nummer een vergelijkbaar overzicht zou zijn te geven. Het blaadje telt dit keer 28 bladzijden. Kennelijk gedijt het goed, ondanks het feit dat het gratis verkrijgbaar is. Ongetwijfeld is het voor adverteerders niet gratis. Op pagina 4 wordt de lezer vergast op een bericht over het 'WK strippoker', gehouden in Londen, een gelegenheid waarbij mannen uit de kleren gingen. Natuurlijk ontbreekt een bijbehorende foto niet. Een andere openhartige mededeling bovenaan de bladzij zal ik de lezer besparen, maar er is niet veel fantasie voor nodig om te vermoeden over welk onderwerp die gaat.

De column

Dan pagina 6. De plaats voor de dagelijkse column. Misschien zijn er onder onze lezers nog sommigen die niet weten wat een column is. Ik geef u de uitvoerige definitie van het Groot Woordenboek der Nederlandse taal van Van Dale: '...regelmatige (min of meer kritische en op een vaste plaats verschijnende) bijdrage aan een krant of een weekblad, meestal ondertekend, en een specifiek domein van het maatschappelijk leven becommentariërend of afwisselend de meest gevarieerde onderwerpen behandelend...'. Dat is een mooie omschrijving. Maar inmiddels hebben heel wat columnschrijvers zich in de praktijk ontwikkeld tot lieden wier enig motief schijnt te zijn hun lezers te schokken, te beledigen of te kwetsen. Laat ik wat genuanceerder zijn: men kwetst niet zomaar en men kwetst niet iedereen. Maar men schijnt wel met een zeker genoegen anderen te kwetsen in hun diepste gevoelens en dan bij voorkeur in hun godsdientige gevoelens. En dat alles onder de schone schijn van de vrijheid van meningsuiting, het gouden kalf van onze samenleving waarom al heel wat is gedanst. Die vrijheid van meningsuiting fungeert voor heel wat columnschrijvers als een vrijbrief voor het ventileren van godslasterlijke en/of pornografische beschouwingen. Terug naar het krantje dat voor me ligt - de column. Ditmaal schrijft de medewerker van Metro over zijn 'geliefde vader Bram'. Dat geeft enige hoop op een aardig stuk. We vergissen ons: zestien jaar geleden kreeg vader kanker aan de alvleesklier Ik citeer: 'Amper zes weken later was hij, nog steeds 69, uitgemergeld tot op het bot, hartstikke dood...'. Zo'n zin is erg, om meer dan één reden. Maar dan komt het - en men kon het verwachten: 'Zó kansloos dat ik nog steeds kwaad ben op God'. Ik neem het niemand kwalijk dat hij moeite heeft het verlies van een vader te verwerken. Toen mijn eigen vader aan de gevreesde ziekte stierf, was hij nog 15 jaar jonger dan die van de columnschrijver - en eveneens uitgemergeld tot op het bot. Maar wat pijn doet, is altijd weer die goedkope praat van mensen die zich in het dagelijks leven weinig of niets aan God gelegen laten liggen, maar Hem ineens wél weten te vinden als bij ellendige voorvallen in hun leven de schuldvraag aan de orde komt.- Dan heeft God het gedaan. En duizenden lezen het... met instemming.

Metromissers

Op dezelfde pagina geeft een lezeres uit Goes lucht aan haar verontwaardiging over de SGP. Nee, het gaat ditmaal niet over het vrouwenstandpunt, maar over het feit dat de SGP een stuk uit Madonna's show (de afschuwelijke details zullen u wel bekend zijn) wil laten verbieden. Mevrouw heeft een simpele oplossing voor de SGP: niet gaan kijken. Nu ze toch aan het schrijven is, wil deze Zeeuwse dame ook nog wel kwijt dat ze het zo vervelend vindt elke dag te worden geconfronteerd met de meningen van haar christelijke medemens. Ze stelt totaal geen prijs op - zoals zij het noemt - bedreigingen dat zij na haar dood naar de hel zal gaan. Nog steeds op dezelfde pagina staat een rubriek 'Metromissers'. Daar corrigeert de redactie verkeerde uitspraken uit vorige nummers. Zou men dan toch misschien...? Maar nee. Men deelt bijvoorbeeld slechts mee dat in een vorig nummer 'toegangs kaartje' stond. Dat was fout. Het hoort aan elkaar geschreven te worden... Zuchtend bladeren we verder. Op bladzijde 9 wordt bericht over 'Big Brother 2006', een nieuwe editie van een aan tv-kijkers algemeen bekend walgelijk programma. Talpa zal de uitzending voor zijn rekening nemen. Wie van de situatie in ons omroepbestel een beetje op de hoogte is, weet dat men dan alle hoop wel kan laten varen als het over normen en waarden gaat. Maximaal honderd dagen zullen vijftien mensen samen in een huis gaan wonen. Winnaar is degene die er het langst weet in te blijven. Deze editie zal wéér gemener, harder en meedogenlozer worden, meldt de producer. De vijftien mensen die het betreft worden aan de lezers van Metro voorgesteld. Ik zal onze lezers de omschrijvingen maar besparen. Eén uitzondering: een jonge vrouw uit Noord-Holland wordt omschreven als een 'vrijgezel model dat graag getrouwde / samenwonende mannen aan de haak slaat...'.

Schapen zonder herder

Op pagina 14 treffen we een verslag aan van de Bavaria City Race, een racewedstrijd voor auto's op zondag 20 augustus. Toen we die zondagmiddag in de consistoriekamer van de kerk aan de Boezemsingel - ik zou daar die middag voorgaan - zaten te wachten om de kerk in te gaan, hoorden we het gehuil van de racewagens in de buurt. In de Metro die voor me ligt, staat een foto van de Rotterdamse burgemeester Opstelten die de openingsrit houdt, samen met onze premier Balkenende... De minister president vond het een 'zeer bijzondere rit', zo zei hij na afloop. Ik schuif het blaadje weg. Hoe komt het dat ik dit nog het ergste van alles vind? Hoe komt het dat ik ineens moet denken aan de woorden waarmee de Heere zowel dominee Fraanje als dominee Kersten jaren geleden naar de stad Rotterdam heeft geroepen: 'Ik heb veel volk in deze stad'? Maar ineens moet ik ook denken aan de Middelaar, Die bij het zien van de scharen - zoveel duizenden en duizenden mensen - met innerlijke ontferming werd bewogen, omdat zij waren als schapen die geen herder hebben...

De druppel op de steen

Het is een ander stukje geworden dan onze lezers van hun redacteur gewend zijn. Vergeeft u het me maar. Ik hoop dat u inmiddels wel begrepen hebt dat het is geschreven uit zorg. Grote zorg, juist om onze jonge mensen en om wat * ze lezen. Het spreekwoord zegt dat de gestage druppel de steenrots uitholt. Dat ziet men in de natuur. Waar eeuwenlang water drupte op een steen, is een gat ontstaan. Zo is het ook met ons geweten. De voortdurende drup die de media op ons uitoefenen holt het geweten uit. Alleen... dat gaat veel sneller dan in de natuur! Tegen onze jongeren zou ik willen zeggen: wees voorzichtig. Zoals alles wat je eet en wat je inademt iets met je lichaam doet, zo doet alles watje hoort, ziet én leest iets met je geest... en dus ook met je ziel. Er zijn heel veel goede dingen te lezen. Zelfs in het openbaar vervoer - en zelfs al zou niemand anders het doen.

Capelle aan den IJssel,

ds. A. Moerkerken

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen