De vakantie van Evelien de Bruin

Het is vrijdagavond. Evelien zit in haar kamer op de grond en probeert orde te scheppen in het stilleven om haar heen: schoenen, handdoeken. toiletspullcn. sokjes... Alles moet de koffer in - maar hoe'?

De deur gaat open en haar moeder komt binnen. ..Die koffer is te klein. mam... Kijk. dat moet er ook nog bij."

Evelien wijst naar de keurig gestreken kleren op haar bed. ..Of je neemt teveel mee, " antwoordt haar moeder. ..Zou je dat rare ding niet thuislaten? " Ze pakt een vcelgcdragen spijkerrokje op. Met haar hoofd schuin bekijkt Evelien het kledingstuk. Het rokje is door het vele wassen wel wat kort geworden, dat is waar... Dan schudt ze haar hoofd. ..Dat is nou m'n allerfijnste rok. mam."

..Maar wat zullen ze op dat kamp wel niet zeggen van zo'n armoedig geval..." ..Nóu... u zegt toch altijd dat ik aan moet trekken wat ik zelf mooi vind cn niet wat de groep voorschrijft." Haar moeder zucht.

..Ik denk dat ik er nog maar een weekendtas bij neem. Papa brengt me toch met de auto." bedenkt Evelien. Ze pakt de enveloppe met gegevens van hel zomerkamp waar ze morgen naar toe zal gaan. Voor de zoveelste keer bekijkt ze de deelnemerslijst. Dertig namen staan erop... en ze kent cr niel één van. ..Jammer, dat er niel één meisje bij is dat in de buurt woont. Dan had je van tevoren eens kennis kunnen maken. Nu zijn 't allemaal onbekenden." zegt haar moeder.

Evelien haalt haar schouders op. ..Niks erg. hoor. ik zal me best vermaken. Ik ga niet voor de eerste keer naar een kamp."

Ze staart het raam uit. Juist fijn, denkt ze. Eens even helemaal eruit. Niemand die je kent. niemand die iets van je afweet-

Van opzij kijkt Eveliens moeder haar dochter aan. Sinds haar man drie maanden geleden op zichzelf is gaan wonen, heeft Evelien zich zo'n cchte wie-maaktme-wat houding aangemeten. En toch ziet ze cr zo lief uit met dat lange, van nature krullende haar. Alleen haar ogen zijn veranderd. Ze lijkt wel te oud voor een meisjeskamp... Ze zucht diep. Het leven is moeilijk. Evelien draait zich naar haar toe. „Mam. houd alsjeblieft op met dat gezucht. Daar zou je nou echt misselijk van worden. Waar staat dc weekendtas ook al weer? " „Op zolder." zegt haar moeder en ze loopt de kamer uit.

Evelien bijt op haar lip. Ze is zelf geschrokken van haar uitval. Zo bezeerd als mam keek... Zc zou wel naar haar toe willen gaan om te zeggen dat zc 't zo niet bedoelde. Maar hoe doe je dat?

Om tien uur de volgende morgen, stipt op de afgesproken tijd, rijdt Eveliens vader voor. Evelien staat al klaar. In de gang neemt ze afscheid van haar moeder en wuift haar laatste waarschuwingen weg.

Onderweg pralen ze niet veel. Het weer is. na dagen regen, plotseling opgeklaard en Evelien krijgt er echt zin in. Halverwege de rit stoppen ze een keer om koffie te drinken in een wegrestaurant. Eveliens vader trakteert op gebak. Evelien geniet.

Terug in dc auto praten zc wat over school en over Kees. haar broer, die als soldaat in Duitsland is. Als het einde van dc tocht nadert wordt Evelien stiller. Hoe zal het zijn straks? 'Vredehof, dc boerderij waar het zomerkamp gehouden zal worden, ligl midden in de bossen en is niet gemakkelijk le vinden. Eindelijk zijn ze er dan toch.

Voor ze uitstappen frommelt haar vader haar een briefje in de hand. Evelien zet grole ogen op. Vijfentwintig gulden! Nou. nou. hij is wel in een gulle bui. Vorig jaar was hij zo royaal niet. Maar loen was hij zélf nog bi j hen. nu geeft hij alleen geld en gebak... „Dankuwel." zegt ze stug. Dan ziet zc zijn ogen cn ze leest er een hunkering in naar begrip, naar liefde. Ze slikt. Lieve pap. En toch... Zc weet geen raad met al die tegenstrijdige gedachten cn zc stapt vlug uit. Haar vader pakt de bagage en loopt met haar mee.

Bij dc brede toegangspoort van de boerderij neemt Evelien dc spullen over en geeft hem een vlugge zoen. Nee. hij hoeft echt niet met haar mee naar binnen, zo kinderachtig is ze niet.

En zo arriveert Evelien op het zomerkamp, een vlotte, zelfbewuste verschijning. Ze

wordt verwelkomd door enkele leden van de kampstaf, de heer en mevrouw Feenstra. Aardige mensen wel 7.0 te zien. vindt Evelien. Ze mag hen oom Leen en tante Corrie noemen, maar ze weet nog niet of ze dat wel doen zal.

Wilma. een meisje van een jaar of twintig, wijst haar de slaapplaatsen in een apart gebouw achter dc boerderij. Evelien loopt een paar keer dc lange gang door. waaraan de verschillende kamers grenzen. Veel meisjes zijn met een groepje gekomen en ze heeft geen zin een van de overgebleven bedden op zo'n kamer tc kiezen.

Bij de laatste deur blijft ze staan. Het is een tweepersoonskamer. Op het onderste bed zit. met de rug naar haar toe. een meisje met lichtblond haar. Evelien zet aarzelend haar koffer neer. Hel meisje draait zich om en zegt: ..Hier is nog ccn plaats over. hoor." Ze heeft grappige kuiltjes in haar wangen en een vriendelijk rond gezicht. Evelien is meteen besloten en gaat naar binnen. ..Dan komt ik hier slapen, als jc 't goed vindt."

Pas dan ziet 7.e dat er krukken naast het bed staan en dat de benen van het meisje in beugels zitten. In de hoek van de kamer staat een rolstoel. Zc kan haar schrik maar net verbergen. ..Ik heet Agncs Feenstra." vertelt het meisje. ..Ik ben met m'n vader en moeder meegekomen. Je hebt hen al wel ontmoet, denk ik." Evelien knikt en stelt zich ook voor. Met een kleur buigt ze zich over haar koffer. ..Daar is een kast voor je kleren." wijst Agnes. ..O. ja." Evelien kijkt eens rond. Dan begint ze haar kleren uit te hangen. Intussen vertellen ze elkaar op welke school ze zitten en waar ze vandaan komen.

Evelien is niet erg op haar gemak. Zou dat meisje nog ergens mee geholpen moeten worden? Ze heeft wel eens gehoord, dat gehandicapten zoveel mogelijk zelf willen doen en niet graag om hulp vragen. Voorzichtig vraagt ze: ..Is jouw kast al klaar? " ..Ja. daar heeft m'n moeder me mee geholpen. Ik kon ook op de boerderij zelf slapen. Daar slapen m'n vader cn moeder en m'n broertjes ook. Maar ik wil liever hier... ook gewoon met ccn meisje..." ..Natuurlijk." zegt Evelien.

's Avonds is er de weekopening en ze doen een leuk kennismakingsspel. De zondag gaat met de twee kerkdiensten snel voorbij, 's Maandags verkennen ze de omgeving en op dinsdag maken zc ccn grote fietstocht. Agnes blijft dan natuurlijk thuis. Twee meisjes houden haar gezelschap. Ze vinden het bijna een eer om dat te doen.

Ze vliegen allemaal voor Agncs. denkt Evelien. Moet je hen zien als ze gaan wandelen of als ze naar het slaapgebouw gaan. „Zal ik je helpen. Agnes? Ga je met mij mee, Agnes? " Overdreven gewoon. Hoe zal Agnes zich wel niet voelen? Maar Agnes blijft vriendelijk. Evelien weet nu. dat haar handicap veroorzaakt is door een ongeluk, driejaar geleden. Haar ene been is verlamd, het andere kan ze moeilijk gebruiken.

Dus vroeger wist zc wél wat het was om te rennen en te fietsen... Evelien komt er niet over uitgedacht. Soms. tijdens een wandeling of een balspel denkt ze ineens: ik kan lopen, ik ben gezond... En dan wordt ze blij en bedroefd tegelijk.

's Avonds in het donker kletsen ze heel wat af samen, 's Morgens worden ze gewekt door een bel. maar Agncs laat haar wekker een kwartier eerder aflopen: ze heeft meettijd nodig.

Evelien verwondert zich erover, dat ze zich zo goed redden kan. Slechts zelden hoeft ze bij te springen. Als zc "s morgens gegeten heeft, gaat ze stilletjes terug naar haar kamer om Agnes' bed op te schudden en nog wat spulletjes op tc ruimen. Agncs zegt cr niets over. Waarschijnlijk denkt ze dat haar moeder het gedaan heeft. Overdag trekt Evelien veel op met twee zusjes uit Rotterdam, maar echt vriendschap sluiten doet ze niet. Eigenlijk kan ze beter met Agnes opschieten, maar ze is erg bang zich op tc dringen.

Op donderdagmorgen, juist als ze het onderste bed opschudt, komt de moeder van Agnes opeens binnen met een stapeltje post in haar hand.

„Hé, ben jij die kabouter, die steeds stiekum het werk doet? " vraagt ze. Evelien krijgt een kleur, maar dat kan ook van het bukken zijn.

..Agnes dacht het al. Ze is erg op je gesteld, weet je dat? " „O." stamelt Evelien. Haar blos verdiept zich nog. Mevrouw Feenstra zoekt tussen de post. „Kijk. een kaart voor je."

Evelien pakt hem aan. 't Is een kaart van papa, ziet ze. En er staat nog ccn naam op. Ze staart naar de vijf keurig geschreven lettertjes: Gerda. Eigenlijk heeft ze weinig aan - aan thuis gedacht. Alleen heeft ze ccn paar keer mam opgebeld. En nu dit. Ze is er helemaal niel blij mee. Agnes" moeder ziet het blijblozendc gezichtje tegenover

zich verstrakken cn vraagt zich af wat in het meisje omgaat. Van Agnes heeft zc gehoord dat zc aardig is en toch houdt ze iedereen op een afstand, bijna op het hooghartige af. Tijdens de bijbelstudies zegt ze weinig. Evelien legt de kaart weg cn zegt koel: „Ik ga naar buiten." Mevrouw Feenstra knikt. Ze kijkt het meisje na. dat zich zonder te groeten door de gang haast. Kan een afstandelijke houding ook een schild zijn om jc kwetsbaarheid te verbergen?

Die middag wordt cr een puzzeltocht gehouden. Agnes en Evelien bemannen samen een van dc controleposten, 's Avonds wordt het erg laat. want ze maken ccn lange wandeling door het donkere bos. De bladeren ruisen geheimzinnig en het is heerlijk-griezelig. Agnes gaat niet mee. zij gaat vroeg naar bed.

De volgende dag is het - na de afscheidsavond - niet veel vroeger, als Evelien haar kamer opzoekt.

Agnes is dan al bijna klaar. ..Morgen al weer naar huis." zegt ze spijtig, terwijl ze haar haar losmaakt. ..Komen je vader en moeder jc halen? " Evelien blijft bij de deur staan. „Eh... alleen m'n vader. M'n moeder komt niet mee. M'n vader... woont niet meer bij ons." „O..."

De stilte hangt als een vraagteken tussen hen in. Evelien loopt naar de wastafel en begint haar tanden tc poetsen. Ze verbaast zich over zichzelf. Zc wil praten, zomaar ineens. Als ze allebei in bed liggen cn het veilig donker is in de kamer, komt Agnes' stem aarzelend: „Is dat allang zo. Evelien? "

..Drie maanden. Ik had eigenlijk nooit zoveel gemerkt. Maar op ccn avond vertelde hij 't tegen m'n broer en mij... Hij hield niet meer van m'n moeder, cr was iemand anders, al twee jaar. Van ons hield hij nog wel - zei hij.

En nu gaan zc scheiden en dan gaat hij met haar trouwen. Gerda heet zc. ik heb haar al een paar keer ontmoet. Zeg. je vertelt 't toch tegen niemand, hè? "

„Natuurlijk niet." Agnes denkt aan haar eigen vader cn moeder en haar keel zit dicht van medelijden. ..'l Is zo moeilijk. Eigenlijk is pap gezelliger cn vlotter dan m'n moeder. Maar ondertussen heeft hij haar wel bedrogen en dat is gemeen. Als ik bij papa ben heb ik zo'n medelijden met mam en als ik thuis ben irriteert ze me weer. Ik weet niet bij wie ik hoor... bij niemand, denk ik." Eveliens stem is bijna niet meer te verstaan.

„Toe Evelien, niet huilen." Agnes voelt zich verschrikkelijk onhandig. „Ik weet zeker, dat ze allebei veel van je houden."

„Ja. dal wel. En nou probeert iedereen me te bemoederen. Iedereen nodigt me uit. Zc hebben medelijden met me cn dat wil ik niet."

„Dat gevoel ken ik ook." zegt Agnes. Daar kan ik me soms mateloos aan ergeren. Toch is 't goed bedoeld. En je moet niet te trols zijn om hulp te aanvaarden."

„N-nee. Maar soms word ik zomaar kwaad - op iedereen. Jij bent altijd zo vrolijk Agnes. Hoe kan jc het toch? "

Agnes gecfl niet direkt antwoord. Even denkt Evelien dat zc haar vraag niet verstaan heeft. Dan klinkt 't ineens gesmoord van 't onderste bed: ..Ik - ik ben niet altijd vrolijk. Ik ben ook wel es kwaad. Vooral toen 't ongeluk pas gebeurd was. Ik heb wel es vijf borden achter elkaar kapot gesmeten."

Evelien luistert verschrikt. „En soms wil ik nog met niemand praten, dan sluit ik me op in m'n kamer. Maar als dat heel erge. dat opstandige, nu over me komt. dan - dan bid ik. En dan word ik weer rustig..." ..O. Agnes." fluistert Evelien. Ze moet ineens denken aan een zinnetje, dat ze pas ergens las: Ik huilde, omdat ik geen schoenen had. tot ik iemand ontmoette die geen voeten had..." Diep duwt ze haar gezicht in het kussen. 't Blijli ccn hele tijd stil. Dan zegt Agnes: „Evelien..." „Ja? " ..Zeg. zullen wc elkaar schrijven? En dan elkaar alles vertellen, leuke cn nare dingen? Dan schrijf ik wel eerst, goed? " Evelien ligt heel stil. Schrijven aan iemand die je vertrouwen kan... Ze wordl warm van blijdschap. „Graag, " zegt ze bibberig.

De volgende morgen haalt haar vader haar op. Tegen de middag is ze thuis. Haar moeder heeft haar lievelingskostje. macaroni, klaargemaakt cn zc kan zo aanvallen.

Onder 't eten kijkt ze vergenoegd rond. Toch lijn al dat vertrouwde weer om je heen. Hun eigen kamer, de boeken, de planten en - mam.

De tuindeuren staan open en ze hoort de vogels sjilpen in dc struiken. Volgende week krijg ik een brief, denkt ze.

van Wendel de Joode

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen