„Ik moet m'n verkering uitmaken"

De vragen over verkering zullen jullie de keel wel uithangen, maar hier komt er nog één. Ik heb eenjaar verkering en die moet ik uitmaken van m 'n ouders. Ik heb al vaak geprobeerd te praten maar werkelijk, er valt met hen niet te praten. Ze vinden hem te min omdat hij geen zelfstandige baan heeft, en te stil en daarom „zal hij het wel achter z'n ellebogen hebben". Ook draagt hij spijkerbroeken en is daarom niet christelijk genoeg. Mag ik het huis uitgaan of trouwen? Maar ik wil niet met ruzie vertrekken, je moetje ouders eren. Ik ben al naar de psychiater geweest en die wilde me een verklaring geven dat ik snel het huis uit moest voordat ik echt instort. Dit is echt niet overdreven, de situatie is onhoudbaar. Marloes

Als je als lid van mijn gemeente bij mij kwam, zou ik eerst een gesprek met je ouders willen om te onderzoeken of de bezwaren die jij weergeeft hun werkelijke bezwaren zijn. Het is mogelijk dat ouders diepe zorgen hebben over de verkering van hun kind en dat zij, om dat duidelijk te maken, van alles aanslepen wat los van hun eigenlijke reden niet zo ernstig overkomt. Zij ervaren die punten echter als een bewijs van hun eigenlijke zorg. Daar komt bij dat ouders soms niet in staat zijn om op een evenwichtige wijze de dingen duidelijk te maken. Niet iedere ouder beseft ook dat hoe harder je de vriend of vriendin 'afkraakt', hoe meer je kind de ogen sluit en naar de ander toegedreven wordt. Dit hoeft geen onwil te zijn, maar kan onmacht zijn die gepaard gaat met oprechte zorg.

Het beste zoeken
Het is echter ook mogelijk dat ouders tegen een verkering zijn omdat zij de profielschets van een huwelijkskandidaat heel anders hebben ingevuld en vervolgens niet in staat zijn om hun gedachten bij te sturen. Zo schrijf jij over een zelfstandige baan. Soms vinden ouders iemand voor hun dochter te min. Dat is onjuist, maar zij beleven dat zelf niet zo, omdat zij voor haar juist het beste zoeken. Helaas kan het gevolg zijn dat de partijen steeds scherper tegenover elkaar komen te staan. Jij speelt met de gedachte om het huis uit te gaan en zelfs om maar gauw te trouwen. Gelukkig stel je daarbij de vraag of de basis niet te smal is. Ik geloof dat dat zeker het geval is. Als je nog maar een jaar verkering hebt en die tijd voornamelijk gestempeld is door ruzie, dan ben je in wezen nog niet toegekomen aan het echt en onbevangen leren kennen van elkaar. Wat dan? Als je weten mag dat je elkaar van de Heere gekregen hebt, hoefje de verkering niet uit te maken. Je zult wel bereid zijn hun kritiek eerlijk te overwegen. Weet je zeker dat hun zorg ongegrond en hun kritiek onterecht is, dan mag je die naast je neerleggen. Er is wel wijsheid en gebed nodig om niet brutaal en opstandig te worden, maar juist in liefde je ouders te benaderen en een situatie te scheppen waarin zij je vriend leren kennen zoals jij die al kent.

Hulp
Jij zegt echter dat de situatie al onhoudbaar is geworden en dat je in staat bent om je ouders nu te haten. Ik krijg ook de indruk dat geen van beide partijen deze impasse kan doorbreken. Om die reden wil ik je aanraden wijze hulp te zoeken die bemiddelen kan. Ik denk allereerst aan je predikant of wijkouderling. Vraag een gesprek met hen aan. Als dit niet kan, dan iemand die jullie beider vertrouwen geniet. In onze gemeente zou ik rustig verwijzen naar het Chr. Maatschappelijk Werk. Onze maatschappelijk werkende zou echt luisteren naar jou, maar ook de verbinding met de ouders tot stand brengen. Zij zou zich ervoor inzetten dat beide partijen werkelijk naar elkaar gingen luisteren en langs die weg zouden komen tot een begrijpen van elkaar. Zoek zoiemand. Ik krijg de indruk dat de psychiater niet die verbinding tot stand gebracht heeft. Dat is eenzijdig. Want ik sluit de mogelijkheid niet uit dat de zorg van je ouders terecht is en in de tweede plaats is het onze plicht een oplossing te zoeken die verbindt. Al zou jij snel het huis uit kunnen, daar is het niet mee gered. De situatie is ook niet gered wanneer je ouders er zich maar bij neerleggen. De onvrede blijft innerlijk dan bestaan. De breuk kan zich uitstrekken over de rest van het leven. Dé oplossing is, dat je elkaar leert begrijpen en respecteren. Dan kunnen beschadigde emoties herstellen. Dan gaan wij in een weg die de Heere welbehagelijk is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen