Wat moet je doen als je snel bloost?

Lichaamstaal is veelzeggend. Iemand die zit te friemelen lijkt zenuwachtig te zijn. Iemand met een stralende lach op het gezicht lijkt gelukkig te zijn. Lichaamstaal van onszelf die wij lastig kunnen vinden, is bijvoorbeeld: snel blozen, snel huilen, vervelend trillen, giechelen terwijl er niets te lachen valt. De overeenkomst tussen deze vier uitingen is: we hebben er last van als we gespannen zijn. Dat is bijvoorbeeld als we schrikken, ons ergens voor schamen, boos worden, ontroerd zijn, opwinding ervaren of als we in het middelpunt van de belangstelling geplaatst worden. Ik ga nu door op het blozen. We kennen het bijna allemaal. Wat moet je er echter mee als je er veel last van hebt? Als je bij elke vraag die in gezelschap aan je gesteld wordt rood wordt, baal je daar wel van. De mensen die je rode hoofd zien, vinden het niet erg. Ze lachen je eens toe of ze lachen je uit. „Hé vuurtoren!” Ze maken geruststellende opmerkingen. „Je hoeft hiervan niet te blozen hoor!” Na zo’n zin wordt het rode hoofd meestal nog roder. Sommige mensen die blozen, gaan sociale gebeurtenissen vermijden. Ze gaan niet meer naar recepties toe. Of ze vermijden in gezelschap dat een onbekende een gesprek met hen begint. Een alleenstaande vrouw die er last van heeft, kan elk contact met alleenstaande mannen ontwijken. De vrijgezelle kerel zou het blozen eens kunnen uitleggen als teken van verliefdheid. Lost het vermijden van bepaalde gesprekken iets op? Nee, dit heet vluchtgedrag. Het laatste wat tegen blozen helpt, is ervoor wegvluchten. Sterker nog, als iemand de prikkels mijdt die tot blozen leiden, is een steeds kleinere prikkel nodig om te gaan blozen. Wat helpt dan wel?

Op drie niveaus zou er iets kunnen of moeten veranderen. Op het cognitieve niveau zouden blozers soms anders moeten gaan denken. Ze verzetten zich in gedachten tegen het blozen (‘Ik moet niet blozen...’ ‘O help, als ik straks maar niet bloos...’) Juist die gedachten maken hen gespannen. Als ze meer ontspannen leren denken over het blozen, mindert het vanzelf. ‘Wat geeft het als ik bloos...?’ neemt de druk van de ketel. Op het emotionele niveau is het nodig om stil te staan bij de angst die het blozen oproept. Wat is de herkomst? Is de angst voor het blozen intussen geen groter probleem geworden dan het blozen zelf? Hoe kun je beter omgaan met de gevoelens rondom het blozen? Ten slotte is het nuttig om op gedragsniveau anders met blozen om te gaan. In de kern is dat: iemand moet zich juist gaan blootstellen aan situaties waarin hij/zij kan gaan blozen. Het gevaar moet niet vermeden maar juist opgezocht worden (niet vluchten maar vechten!) Dat kan langzaam opgebouwd worden. De eerste oefening is (ik verzin maar wat) een gesprek aangaan met een bekende van hetzelfde geslacht en de veertigste oefening is een toespraak houden voor een zaal vol onbekende mensen van het andere geslacht. Vervolgens is het nodig elke keer na een oefening stil te staan bij de ervaring van het al dan niet blozen.

Het is mogelijk om in therapie te gaan als het blozen een probleem geworden is. De therapeut zal dan op deze drie niveaus aan de slag gaan. Het resultaat is meestal een verbetering. Iemand komt meestal niet echt van het blozen af. Dat hoeft toch ook niet? Wie het af en toe blozen kan accepteren en er eventueel gewoon open over communiceert, heeft geen echt probleem (meer).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen