Een Gode welbehaaglijk offer

MEDITATIE

"... een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten ". Psalm 51 : 19b.

Psalm 51 geeft ons een blik in het hart van David. Dat hart was een zondig, wederstrevig, een zichzelf handhavend hart. Dat hart werd door de Heere echter zo bearbeid, dat het werd een gebroken en verslagen hart. Bij het ontdekkend licht des Heiligen Geestes had David zijn hart leren kennen als zondig, schuldig, onrein en verdorven reeds van het uur van zijn ontvangenis af. Hij roept het: "zie, ik ben in ongerechtigheid geboren en in zonde heeft mij mijn moeder ontvangen". Van binnen was het een vuile bron van alle wanbedrijven, ja lagen de zondeworstels van allerlei kwaad. Daarom was daar van binnen niet slechts een restauratie, maar een voortdurende reformatie nodig. Zo lezen wij dan ook in zijn gebed: "Schep mij een rein hart, o God en vernieuw in het binnenste van mij een vaste geest".

Dat hart van David was niet alleen zondig, maar ook wederstrevig en zichzelf handhavend. We lezen daarvan in Psalm 32. David had gezondigd en die zonde ging tegen David getuigen. De hand Gods drukte dag en nacht zwaar op hem. Maar ondanks dat zijn consciëntie hem veroordeelde, bleef Davids hart wederstrevig. Hij wilde zich handhaven tegenover God en tegenover de mensen, en al werden zijn beenderen dan ook verouderd in zijn brullen de ganse dag, David bleef zitten op zijn troon. Hij deed geen boetekleed aan en wilde en kon geen zondaar voor God worden.

Wat komt hierin duidelijk openbaar hoe hard het hart van een mens is, zelfs ook na ontvangen genade. Van nature heeft ieder mens een stenen hart, koud, ruw, ongevoelig, onverschillig, maar David had door genade een vlesen hart ontvangen, een nieuw hart, een wedergeboren hart... maar toch kan dat hart met een zo ruwe bolster worden overdekt, dat een bijzondere Godsdaad nodig is om dat te maken tot een gebroken en verslagen hart.

Het is bekend hoe dat in Davids leven gegaan is. De profeet Nathan werd tot hem gezonden en toen was er maar één woord nodig, dat als een scherpe pijl doordrong tot in de diepste diepte van Davids hart; dit woord namelijk: "Gij zijt die man". Dat ene woord, gedreven door het vuur van Gods liefde en door de hamer van Gods heilig recht, brak het hart van David. Er kwam een wonde in zijn hart en die wonde bracht een geheiligd schuldbesef, zodat wij David zien gaan naar zijn bidvertrek en hem horen smeken: Gena, o God, gena, hoor mijn gebed; Verschoon mij toch naar Uw barmhartigheden; Delg uit mijn schuld, vergeef mijn overtreden; Uw goedheid word noch paal noch perk gezet. Dat gebroken hart werd ook een verslagen hart, d.w.z. noch voor God noch voor de mensen kon David zich staande houden; David moest en mocht het verliezen. Hij kwam in de waarachtige verootmoediging voor de Heere. Dan maakt ontdekkende genade nooit groot, maar wel klein, klein voor God en mensen. Dan word ik de grootste, de slechtste, de onwaardigste, de voornaamste der zondaren en blijft er maar één woord over: O God, wees mij zondaar genadig!

Alleen in deze weg van het schuldbelijdend God toevallen in de waarachtige verootmoediging voor het aangezicht des Heeren, wil de Heere de levende hoop in het hart doen geboren worden, waarvan we lezen in onze tekst: "Een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten". Niet verachten, d.w.z. David mocht ondervinden dat de Heere hem in zijn worstelend bidden niet afwees. David kende door genade de tempeldienst en bij die tempeldienst was David door Gods Geest onderwezen in de betekenis van het bloed der verzoening. Alleen met het oog op het bloed der verzoening kon David dan ook getuigen: "Een gebroken en verslagen hart zult Gij, o God, niet verachten ". Zo is er hoop en verwachting voor gebroken en verslagen harten in het bloed des kruises. De verdiensten van Christus zijn de pleisters voor de door schuldbesef getroffen en verslagen harten.

Op Golgotha is het hart van Christus gebroken. Immers een krijgsknecht kwam en doorstak het hart van Christus met een speer en terstond vloeide er bloed en water uit. Bloed tot verzoening van alle zondeschulden, water tot reiniging van alle zondesmetten. Bloed en water tot rechtvaardigmaking en tot heiligmaking, ja tot een volkomen verlossing. Dit is de rijke boodschap van de 51e Psalm. Echter draagt deze boodschap een adres. Hij is geadresseerd aan gebrokenen en verslagenen van hart, voorzien van een krachtige verzekering: niet verachten!

Is er voor dat Evangelie ook in uw hart plaats gekomen? Hoe is de gesteldheid van uw hart? De Heere zegt in Zijn Woord: "Ik wist wel dat gij hard zijt, uw nek een ijzeren zenuw en uw voorhoofd als van koper", maar... "Is Mijn Woord niet als een vuur", spreekt de Heere, "en als een hamer, die een steenrots te morzel slaat? " Zo is er verwachting alleen bij God vandaan, zelfs voor de grootste der zondaren. "Ik wil" zegt de Heere, "en zij zullen. Zij zullen komen met geween en met smeking zal ik hen voeren ". En dan hoor ik de gehele geestelijke familie van David zingen: Wie mij veracht. God wou mij niet verachten Noch oor, noch oog van mijn verdrukking wenden, maar heeft gehoord, wanneer ik uit d'ellenden. Riep naar omhoog.

Ermelo,

ds. L. Blok.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen