Bron van hoop en redding

Jongeren zijn er in deze Strict Baptistgemeente niet veel meer, zegt de oude diaken voordat hij de dienst begint. ‘Onze drie dochters zijn ook vertrokken’.
Zondag aan zondag gaat de diaken achter de microfoon staan en leest hij een preek. Alleen voor zijn vrouw, als er niemand anders komt. Toch wordt de kerkdeur elke zondag twee keer opengezet: de gelegenheid om Gods Woord te horen is er. Bewogen smeekt de diaken tijdens zijn gebed om een zegen voor de jonge generatie, om Gods ontferming over land en volk, om ‘een opleving van de ware godsdienst’.
Ds. T.J. Pocock, die tijdens de avonddienst voor vijftien mensen voorgaat, haalt Mattheus 18:20 aan: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben ik in het midden van hen’. De gemeente waar ds. Pocock zelf dient, telt maar dertig mensen meer.
Al zijn in Nederland zulke kleine gemeenten zeldzamer, toch zijn er ook in ons land streken waar de waarheid schaars geworden is. En in het aangrenzende Vlaanderen is dat nog sterker het geval. Doorgaans zijn juist in zulke gebieden onze evangelisatieposten gevestigd. De oudste bestaat op 26 oktober een halve eeuw.

Voorlichter en evangelist
Een opleving van de ware godsdienst. Daar zag ook evangelist D.P. Polder naar uit toen hij in het Belgische Merksem een kamer in een pension huurde. Hij verspreidde gedeelten van Gods Woord onder de inwoners, ‘in de hoop dat ze het lezen en herlezen zullen. Mocht de Heere het dienstbaar willen stellen tot hun behoud’.
Het leek soms ploegen op rotsen, maar, noteerde Polder, ‘de Heere staat voor Zijn eigen werk in, en Hij heeft het Zelf gezegd: Ik zal zeggen tot het noorden: Geef, en tot het zuiden: Houd niet terug, breng Mijn zonen van verre en Mijn dochteren van het einde der aarde’.
Dingeman Pieter Polder, die vooral bekend is geworden als de eerste voorlichter van onze zending (1951-1984), was in de jaren 1958-1962 ook evangelist, in deeltijd. Het eerste jaar evangeliseerde hij vooral in Brabant.
Daarna werd België zijn werkterrein.
Op 3 december 1958 was in Merksem al een bijeenkomst gehouden, maar daar bleef het voorlopig bij. Er waren die avond negen mensen. Van de rooms-katholieke inwoners kwam niemand opdagen, hoewel vijftien mensen beloofd hadden te zullen komen.
Op 26 oktober 1959 werd deze voorstad van Antwerpen echter de vaste post van evangelist Polder. Overdag ging hij de straat op, verspreidde traktaatjes en sprak voorbijgangers aan.
’s Avonds had hij in zijn pension vaak een groepje mensen om zich heen die allerlei vragen op hem afvuurden.
Zo begon het werk in Merksem. ‘Alhoewel alles zo dood is’, schreef de evangelist, ‘en men nergens op reageert, mogen we toch geloven dat ook hier in Merksem nog mensen zullen worden toegebracht tot die gemeente die zalig zal worden. Het is onze verzuchting bij dagen en nachten of de Heere toch de blinde ogen wil openen, daar we innerlijk met ontferming bewogen zijn. Als we zien op die oude kostvrouw van 75 jaar, die dagelijks met de rozenkrans zit te bidden, dan kunnen we ons niet weerhouden en zeggen tegen haar dat ze toch zo naamloos arm is’.
Op 11 oktober 1960 hield Polder de tweede bijeenkomst, en twee maanden later de derde. Aanvankelijk werden alleen doordeweeks samenkomsten gehouden, maar nadat in november 1962 een eigen gebouw (Oude Barreellei 64) in gebruik werd genomen, konden ook ’s zondags diensten worden belegd. Van de kerkgangers van het eerste uur zijn enkelen nog altijd bij de post betrokken.

Geen lange rij
Na Polder werkten W. van Kranenburg, G.H. Kieviet, J. Butijn en J.Witte als evangelist in Merksem. Momenteel is evangelist A. van Setten er werkzaam. G. Hoeckx was jarenlang diaken. Van 1969 tot 1984 was er een tweede onderkomen aan het St. Jansplein in Antwerpen.
‘We hebben een zeer afwisselend leven, maar toch veelal een innerlijke blijdschap dat we dit werk doen mogen’, schreef evangelist Kieviet aan zijn schoonvader. ‘En de Heere betoont gedurig dat Hij Die u roept ook de Getrouwe is, dat Hij niet alleen het Begin is, maar ook de Onderhouder van alles’.
De verwachting dat de evangelisatieposten in een aantal jaren zouden uitgroeien tot gemeenten, bleek te hoog gestemd. ‘De mensen stonden heus niet in een lange rij te wachten om binnengelaten te worden’, schreef Kieviet. ‘Nee, er was de ene zondag eens één nieuweling, een andere keer soms twee en ook weleens drie of vier, dan enkele schippers, en ons eigen vaste groepje met een totaal dat varieerde van 25 tot 40, iedere zondag weer anders’.
En doordeweeks: ‘In ’t ziekenhuis aan twee nonnen een Bijbel gegeven. ’t Gaat altijd langs ongedachte wegen en deHeere is een verrassend God, en wij vallen erbuitenmet al onze rekensommetjes. Gelukkig ook maar!’

Op en neer
De evangelisatiepost in Merksem heeft een bewogen geschiedenis achter de rug. Er waren tijden waarin het werk voortgang vond, maar ook perioden waarin het moeilijker was.
De eerste 15 jaar zijn inmiddels beschreven aan de hand van de dagboeken van Polder, archiefordners vanVan Kranenburg, brieven van Kieviet en gesprekken met hun weduwen, nu woonachtig in Vlaardingen, Houten en Barneveld.
Vanuit het gebouw aan de Oude Barreellei, dat nu de naam De Bron draagt, zijn tal van activiteiten ontplooid, waarbij ook vaak vrijwilligers werden betrokken. Elke zondag gaan de kerkdeuren tweemaal open en wordt het Woord hier in België gebracht. Een groepje mensen komt bijeen voor bijbelstudie, er is een kinderclub, er wordt op de markt gefolderd en er is een bibliotheek opgezet.
In november 2005 startte het inloophuis en in maart 2007 een kledinguitdeling.
De nieuwste activiteit is ”simpelsoep''. Klanten van de kledinguitdeling krijgen een bord soep en stokbrood. Deze eenvoudige maaltijd wordt met gebed geopend en besloten, terwijl de evangelist een overdenking houdt over het gelezen Bijbelgedeelte. Gemiddeld zijn 15 à 20 personen aanwezig. Zo wordt het zaad op velerlei wijze gestrooid.

Het beginsel der wijsheid
Boven de kansel in de Zoarkapel in Reading hangt een plaquette die herinnert aan een predikant die de gemeente 19 jaar diende, maar die in 1995 overleed. Nu is de gemeente al jaren vacant. Een kleine kudde in een grote stad, maar in de 150 jaar oude kapel gaat toch elke zondag nog tweemaal het Woord open. De overleden predikant droeg een mooie naam: Hope. En de Engelsen spreken de naam van de stad ook mooi uit: Redding. In het evangelisatiewerk in De Bron wordt de enige Bron van hoop en redding aangewezen. ‘De vreze des Heeren is het beginsel der wijsheid, ook in het evangelisatiewerk’, schreef evangelist Butijn eens. Hij verwees naar Psalm 9:21: ‘Ook moderne heidenen moeten we laten weten dat zij mensen zijn’.

Scherpenzeel, L. Vogelaar

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen