PASEN

Goede Vrijdag - Pasen, zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Als er geen opstanding gevolgd was op het sterven van Christus, dan was alles juist een gedachte geweest, een mislukking. Maar Christus Die schuldenaar was aan het goddelijke recht in de staat Zijner vernedering, zou door de dood heen, opstaan om als vrij gesprokene van het goddelijke recht, de weldaden uit de staat Zijner vernedering, toe te passen in de staat Zijner verhoging. En daar de dood voor ons geen betaling voor onze zonde is (zondag 16) maar de dood van Christus wel, als plaatsbekledend voor een doemschuldig volk, moest Christus de dood door sterven overwinnen. Daarover spreekt Romeinen 6 : 23 zulk een duidelijke taal. Het loon op de zonde is de dood. Dit leidt ons naar onze diepe val in Adam. Wat Adam in het werkverbond had kunnen bereiken, heeft hij niet gedaan, maar verbrak het verbond. Nooit en te nimmer zal enig schepsel in kunnen leven wat de val in werkelijkheid is. Nu de wereld leeft de val uit, en Gods volk leeft die in. Daarom zal het wel zijn, kan Gods volk nooit boven een onbekeerd mens uitkomen. Maar Christus heeft volbracht wat Adam heeft laten liggen en volkomen voldaan aan al de eisen van het goddelijke recht, zelfs de dood als koning der verschrikking te niet gedaan. Zo is sterven door sterven overwonnen; Hebreeën 9. Paulus schreef in de brief aan de Romeinen, hoofdstuk 7, zijn ervaring omtrent zijn beleving, wat de mens was en dat alleen door ontdekkende genade, maar ook wat hij bleef na ontvangen genade. O dat wonder, dat God die mens nog niet moede geworden is en weggeworpen heeft met een mannelijke wegwerping, maar liefgehad heeft met een eeuwige liefde, een onveranderlijke liefde, ja zelfs zo, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft voor zulk een volk. En als dat beleefd wordt, dan zinkt de mens weg in verwondering. Nu waren er twee gezanten van het hof des hemels naar de aarde gekomen en gingen nu die diep bedroefde vrouwen onderwijzen in de opstanding van Christus. Hij is hier niet. Hij is opgestaan, want Hij is de opstanding en het leven. Maar wil het wel zijn, zal dat door Gods Geest aan de mens bekend gemaakt moeten worden, en geopenbaard, zo als bij Martha en Maria. In Johannes 11 lezen we van de opwekking van Lazarus. We weten allemaal de geschiedenis. Lazarus was ziek. Zij zonden een bode tot Jezus, kregen een belofte van Jezus dat het niet ten dode was. Maar Jezus vertoefde en Lazarus stierf. Nu kwam Jezus toch naar hen toe, maar in de waarneming van beide zusters te laat. En Martha ging uit Jezus tegemoet. De dienende Martha stortte haar hart voor Hem uit, maar de belofte omtrent haar broeder was niet vervuld. En toch ging zij in haar droefheid naar Jezus. Hier zien we de trekkende liefde uit de eenzijdige Godstrouw van Jezus, vers 23. Ze kreeg weer een bemoediging, en hemels onderwijs, wat een heilgeheim, want het zal door Mij geschieden, Martha! O, wat had Martha weinig licht in de ambtelijke bediening van Christus, ook voor haar ziel. Zo al Gods volk, vers 24. Zo leidt God Zijn volk in de heilgeheimen door Woord en Geest, Ps. 25 : 2. Wat een majestueuze openbaring voor Martha vers 25. Ik ben de Opstanding. Ik ben, dus reeds van eeuwigheid, dus de dood zal en moet teniet gedaan worden en dat ook voor een volk, dat hun gehele leven met de vreze des doods bevangen is. O dat „Ik ben". En dat voor een volk dat met erf-en dadelijke zonden beladen is, zoals al die Martha's. Wat een heilsopenbaring en ook een persoonlijke mededeling. Maar die weg lag van kribbe tot kruis. Zo zal de Kerk Hem moeten leren volgen, die dierbare Borg, als schuldenaar aan het goddelijk recht, en die weg lag door de dood naar het leven, Gethsémané, Gabbatha, uitgeworpen uit Jeruzalem, en Golgotha, dus sterven. Paulus riep uit: Overgegeven voor de zonde, opgewekt tot onze rechtvaardigmaking". Zo gaat nu de Kerk leren dat Christus de Opstanding is. Dus kon de dood Hem niet houden, dat werd ook weer zo duidelijk op de dag der opstanding, toen Hij uit hèt graf verrees. Toen was de wacht, de steen, zegel van de staat, en alles wat de vijanden van het kruis dus ook van Christus waren, niet in staat die Levensvorst, de Opstanding, echter te bewaren. Want niet die vóór die grafspelonk stonden, maar die er achter lag. Die maakte de wereldgeschiedenis uit, naar dat vastgemaakt bestek dat tot in der eeuwigheid zal rijzen, Ps. 89. Dat eenzijdige souvereine Godswerk, dat Godsplan ten nutte van een verloren Adamskind en dat zal Gods volk leren uit de eenzijdigheid bij God vandaan in de doorleiding der ziel, dat Christus heeft gezegd: Ik ben de Opstanding". En daarom is Hij de Opstanding en het Leven.
Dus alles van de mens buiten Christus, zal in de dood eindigen. Zo gaat de Kerk leren dat in de dood van Christus ligt het leven voor Zijn volk. Dan zal hun leven in Zijn dood moeten eindigen. Nu, als vrijgesprokene, van het recht Gods, zal Hij met Zijn Geest, genade en Waarheid nimmermeer van Zijn volk wijken. Hoe zwaar de strijd mag zijn, hoe donker ooit Gods weg mag wezen. Hij ziet op hen en allen die Hem vrezen, Ps. 73. Daar is nu niets van de mens bij. Nu valt dat wel niet mee voor een werkheilig mens, die altijd weer door zichzelf het leven zoekt buiten het recht, om met God in een verzoende betrekking te komen, want het recht de wet, de geschonden deugden Gods, zijn op Golgotha hersteld. Nu had Christus de kwitantie in Zijn doorboorde handen, wat reeds geprofeteerd was in Jesaja 62 : 11. Daarom zeide de engelen: Hij is hier niet, Hij is opgestaan", omdat Hij de opstanding was. O wat zoekt dat volk toch altijd de levende bij de doden, in het ledige graf. Welk een boodschap voor die bedroefde en bevreesde vrouwen. Vreest niet, al waren ze zeer bevreesd. Hij is opgestaan. Markus verhaalt onder dit alles: Gij zoekt Jezus den Nazarener, Die gekruist was; Hij is opgestaan". Hier gaven ze weer een blik in arbeid der liefde van Christus voor een in zichzelf verloren volk. Zo zal dat volk leren en zien als ze op die plaats gebracht worden, dat zij het waren, hun zonden die Hem doorstoken hebben. En zullen wenen als over een eerstgeborene. Een mens zou zich blind wenen, omdat hij met zijn zonden en afmakingen Hem gekruisigd heeft. Dan valt onze bekering wel weg en blijft een rouwdragende zondaar over. Wat God in het Paradijs aan de eerste Adam beloofd had, is op Golgotha volbracht, de duivel ten spijt. Zo heeft Christus als de Knecht des Vaders Zijn arbeid volbracht.
En God was als rechter voldaan. Een God Die Zijn troon gevestigd heeft op gerechtigheid en gerichten, welke zijn de vastigheden van Zijn troon, Ps. 89. Dus door de voldoening, nu de verzoening, voor al Gods uitverkorenen. Zo is die dierbare Middelaar overgegeven voor onze zonde en opgewekt tot onze rechtvaardigmaking.
Mocht het zo eens werkelijk Pasen worden voor ons, want we zijn allemaal op weg en reis naar de eeuwigheid. En voor Zijn dikwijls bestreden en vaak moedeloze volk, vele malen verward in hun eigen werk, doch alleen wat God wrocht zal juichen tot zijn eer, maar Hij is opgestaan, dus niet zoeken in een ledig graf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen