Oordelen

Het komt met regelmaat voor dat familieleden denken te kunnen bepalen wat een predikant allemaal moet zeggen tijdens de rouwdienst en op de begraafplaats.
Natuurlijk is een gesprek met de familie belangrijk, zeker als wij die verder niet kennen. Maar toevoegingen (‘ik zou die tekst nemen’, ‘u moet dat laten zingen’, ‘u moet moeder of vader in de hemel zetten, of juist niet’) zijn overbodig.
Ook is het voor mij principieel dat de kist eerst neergelaten wordt in de aarde, voordat de Bijbel geopend wordt. We begraven toch een geliefde? Heb ik het mis, dat ook steeds meer druk wordt uitgeoefend op predikanten om hierin te handelen tegen hun geweten in, omdat het de wens zou zijn van de familie?
Wat is het een genade als er een getuigenis mag zijn van het werk Gods, gewerkt in het leven van hem of haar die grafwaarts wordt gedragen. Als een dienaar van het goddelijke Woord bij de Heere vandaan vrijmoedigheid krijgt om iets te mogen zeggen van Gods werk. De Heere kan het gebruiken om anderen jaloers te maken.
Als Gods werk niet duidelijk werd in iemands leven, is er vanuit het Woord toch een rijke boodschap voor wie achterblijven.
Daarom is het goed om tijdens de rouwdienst en bij het geopende graf alléén het Woord aan het woord te laten.

Mij is opgevallen dat er over de staat van de overledene zo geoordeeld wordt, heel aangrijpend, door juist kerkmensen. Mensen hebben ineens iemand goed gekend en weten allerlei zaken naar voren te brengen.
Daarbij spelen allerlei gevoelens een rol. Soms hebben we met een persoon een conflict gehad. Soms vonden wij dat iemand niet zo’n fijn karakter had...
In de periode dat de overledene opgebaard is, wordt er wat afgepraat. Soms wordt heel koud en hard gezegd dat de overledene geen genade kende, dat de overledene niets heeft gezegd over zijn zonde en ellende, niets over Christus en Zijn verlossingswerk.
Zo maakte ik ergens in den lande mee dat nota bene tegen mij werd gezegd: „Die man die u moet begraven, was een vijand van God en Zijn werk.” Terwijl onderzoek mij leerde dat deze man altijd in de wegen van de Heere mocht gaan. Dwars tegen alle gevoelens van mensen in mochten wij deze persoon begraven. En de Heere gaf genade en ere. Menselijk oordelen is betrekkelijk.
Soms wordt lichtvaardig geoordeeld dat het wel goed is met de overledene. ‘Altijd voor iedereen klaar gestaan, iedereen het zijne of hare gegeven, een fijn gemeentelid, een fijn familielid en daarom in de hemel.’

Wat is het belangrijk dat we het oordelen en veroordelen eens achter ons laten. Wij zondigen hiermee tegen God en de naaste.
Laten we onszelf maar oordelen en veroordelen voor Gods aangezicht. Laten we onszelf maar de vraag stellen: „Mijn ziele, doorziet gij uw lot, hoe zal ik, heel persoonlijk, rechtvaardig verschijnen voor God?”
De overledene is geoordeeld, door een God Wiens oordeel rechtvaardig, wijs en goed is. Wij zijn vaak druk met anderen, op een zondige wijze. Dat we heilig druk met onze eigen verhouding tegenover God zouden zijn. Is het goed, als Hij u zal onderzoeken?

Ds. J. van Rijswijk, Wijk en Aalburg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen