UIT DE PRAKTIJK 52

Het is opmerkelijk dat men mensen ontmoet, die over God en Godsdienst spreken en zelfs ook wel over het leven, en dat men hetgeen gezegd wordt maar niet kan overnemen, dat het is of er niet in wil, het stuit. Zo werd ons eens gezegd op huisbezoek „Ik heb mij wel eens beschuldigd en mij afgevraagd: ligt het bij mij wel goed, en dan is het wel gebeurd dat ik mocht zeggen: Heere, zo hebt U het mij toch niet geleerd; het is voor mij als of het enkel maar beredeneerdheid is, ik gevoelde geen verbinding of band, het is als of het maar bespreken is en geen beleving. Nu vriend, ik denk dat ieder van Gods ware volk zulke dingen weleens meemaakt. Ik hoorde in mijn jeugd de ouden weleens zeggen: Gods volk heeft voelhoorns, en daar zit veel waars in. Men ontmoet mensen van wie men nooit gehoord heeft en wier namen je onbekend zijn, en die soms een enkel woord spreken waarop men zeggen mag: daar spreekt het leven, het gaf direkt binding en mijn hart ging er voor open, ’t is gebeurd dat men maar enkele woorden sprak, die gehoord werden door een onbekende man, die niet bij het gesprek betrokken was, en na het gehoorde contact zocht, en verklaarde, ik hoorde U maar enkele woorden spreken, waarvan ik gevoelde, dat is geen vreemde taal, dat is de taal Kanaäns, en daar werd een gemeenschap beleefd meer dan een vriendschapsband.

Deze ontmoeting had plaats in de kop van N.Holland in 1937. Tijdens de oorlog is deze vriend overleden in het blijde vooruitzicht waarvan hij een ruim getuigenis mocht geven.

De Heere spreekt in Zijn Woord: Ik zal hun enerlei hun enerlei hart en wet geven, dat is om Hem teeren en te vrezen, en merk er eens op, daar zijn zaken in het leven waar zij het spoedig met elkaar over eens zijn, als het gaat over hun verlorenheid in hun diepe val, en de dierbaarheid en algenoegzaamheid van hun Borg en Zaligmaker. Dan mogen de leidingen wel onderscheiden zijn, maar als het over het wezen van de zaak gaat, spreken zij over verdorvenheid en de grote Genade des Heeren aan hen bewezen.

Maar vriend, U maakte zo even de opmerking dat er toch altijd geen overname is wanneer iemand spreekt over Geestelijke zaken. Wij herinneren ons, dat wij eens op bezoek waren bij een oude man, die in zijn leven bemoeienissen Gods heeft mogen ondervinden, en nu al enige tijd bedlegerig was, en een zeer eenvoudig en aanklevend leven mocht beoefenen, waar wij meerdere malen getuige van zijn geweest. Nu in gesprek met hem zijnde, spraken wij over zaken die de Heere Zijn volk leert en doet ondervinden, hoe het de Heere behaagt een volk in te winnen en over te buigen in een weg van overtuiging. Zulk een krijgt te doen met een Heilig en Rechtvaardige God, en leert in die weg zijn verlorenheid en Godevijandelijkheid kennen, en daar men ondervindt dat men zo zijnde, voor God niet kan bestaan, worden angsten en benauwdheden beleefd, en dat brengt hem in banden waaruit hij zich niet redden kan, en leert kennen dat er aan zijn kant geen mogelijkheid is tot verlossing. Ons gesprek werd onderbroken doordat iemand in de woning kwam, die wel meer onze oude vriend bezocht. Hij ging zitten en de oude man nam het gesprek weer op. Tot dat het God behaagt zulk een ziel in de engte te drijven, daar hij verloren moet gaan, en God recht en gerechtigheid leert toekennen.

In dat dodelijk ogenblik opende de Heere de mogelijkheid van een weg om nog gered te kunnen worden, in en door een Persoon die tevoren niet gekend is, en naar Wien van dat ogenblik af de genegenheden werden gaande gemaakt, en de gebedsuitgangen werden gericht, om Hem te mogen leren kennen. Die in de nood van zijn leven aan hem is geopenbaard. Kijk zeide de oude man, daar moet wat van persoonlijk gekend worden, zal men gebruik mogen maken van het H. Avondmaal, daar de gezegende Heere Jezus tot Zijne volgelingen, en door hen tot Zijn volk van alle tijden, gezegd heeft: „Doe dat tot Mijne gedachtenis, er moet toch enige kennis zijn van een geopenbaarde Heere Jezus”.

Wel, zeide de oude man tot de laatste binnengekomen persoon, ben je het daarmee eens Vriend?

Hij kreeg ten antwoord: „Als je zulke hoge dingen bespreekt, daar kan ik niet bij, en hij zette zijn pet op en ging weg. Kijk, zeide de oude man, ik kon het met zijn praat nooit eens worden, daar was altijd iets aat ik miste, en nu ik maar even sprak over datgene wat toch noodzakelijk moet gekend worden om ten Avondmaal te gaan, nu is hem dat te hoog en hij ging weg, terwijl hij al menig jaar gebruik heeft gemaakt van het H. Avondmaal.

Vriend, wij verhaalden deze gebeurtenis naar aanleiding van Uwe opmerking, het komt er voor ons persoonlijk op aan, of wij kennis hebben ontvangen door de bediening van Woord en Geest van die zaken, waarvan wij vanavond hebben gesproken. Dat is zo hoogst noodzakelijk voor U en Uw gezin hier tegenwoordig en voor ons, en mogen wij door Genade van deze Zaken geen vreemdeling zijn, dan gebeurt het maar al te veel dat er in ons zo veel betwijfeld wordt. Als het geloof niet levendig is, liggen wij voor allerlei wegen open die niet zijn naar des Heeren woord, en daarom is de bede zo noodzakelijk: Doe mij op’t pad van Uw geboden treen, en schraag opdat mijn wankelende gangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen