DE GEEST TUSSEN DOMINEE EN GEMEENTE

Enkele weken geleden las ik in een dagblad over de indrukken van een commissie die zich (in een bepaalde kerk) bezighield met het beroepingswerk. Veel gemeenten bleken graag een getrouwde dominee te willen, en liefst ook nog met een stel kinderen. Het is gemakkelijk als er vaak iemand thuis is om de telefoon op te nemen, en voor de clubs en verenigingen is het ook goed om vers bloed te krijgen. Ik dacht: arme dominee, en zijn gezin, om aan een dergelijke kerkenraad en gemeente overgeleverd te worden. Natuurlijk neemt de pastoorse de telefoon op als haar man niet thuis is, en natuurlijk probeert zij vriendelijk en geestelijk de gemeenteleden te woord te staan. Natuurlijk nemen de kinderen van het predikantsechtpaar deel aan aspecten van het gemeentelijk leven (wordt er overigens ook aan gedacht dat aan die echtparen, evenmin als aan andere, het vervreemd raken van kerk en geloof bij de kinderen niet per definitie voorbijgaat?…). Maar moet dat norm voor het beroepingswerk zijn? Arme alleenstaande dominee, dacht ik verder; hij mag per gratie een beroep ontvangen van een kerkenraad die toch niemand anders meer kan krijgen…

Ik weet: het was geen onderzoek in de Chr. Geref. Kerken. Tegelijk ben ik er niet zo zeker van dat in die kerken dergelijke processen geen enkele rol spelen. Delen onze ongetrouwde predikanten in dezelfde mate in het beroepingswerk als hun getrouwde collega’s? Of is hun alleengaan (met de persoonlijke moeite die dat geeft) mede van invloed op de verwezenlijking van de roeping die zij in de kerken hebben?

EEN GEESTELIJKE ZAAK

Wij benadrukken, en volledig terecht, dat het ambt van predikant een geestelijke zaak is. En dat hij (en zijn vrouw, indien daar sprake van is) het wegen van een beroep dat een kerkenraad op hem doet, geestelijk voor Gods aangezicht doet: wat is de weg van de Here in dezen? Waar wil Hij dat de herdersstaf wordt opgepakt? Ook wordt — opnieuw terecht — van hem verwacht dat hij op geestelijke wijze zijn werk doet in zijn gemeente. Om misverstand te voorkomen: dat komt niet in mindering op de professionele kant van de zaak; ik schreef daar al vaker over. En ook zijn gezin — opnieuw: indien daar sprake van is — zal net als alle andere gemeenteleden geestelijke offers brengen, voor hen in de pastorie. Zo werkt de Heilige Geest!

Maar… terwijl gemeenten dat maar al te graag tegen hun dominee zeggen (of in hun onderlinge gesprekken) dringt zich een andere vraag op: beseffen kerkenraden en gemeenten vandaag de dag nog dat ook het omgekeerde geldt? En dat dus ook het ontvangen van een predikant(sgezin) in de gemeente en het samen optrekken gedurende een aantal jaren een zaak van de Geest is? Het is ongeestelijk om de Geest alleen te noemen als het gaat om de predikant en zijn werk. Evenzo en even duidelijk moet dat gebeuren als het gaat om het arbeidsveld: de gemeente in haar wekelijkse werkelijkheid. Soms zie ik beroepingscommissies met lijstjes de kerken doorgaan, waarbij ik denk: zoekt men werkelijk een broeder met een warm hart voor de Heiland, die deze Heiland dicht bij het hart van zijn gemeenteleden wil brengen… of heeft dat plaats gemaakt voor alleen maar wereldse competenties…?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen