De kerk gaat uit, en dan?

Een voorbeeld als het bovenstaande zou gemakkelijk met vele andere vermenigvuldigd kunnen worden. Er kunnen wat zaken bij de kop gepakt en behandeld worden direct nadat het zaad van het Woord is gestrooid, soms al voordat de frisse buitenlucht weer gevoeld wordt. Om alle misverstand te voorkomen: het laatste wat ik met deze regels bedoel, is wel het voeren van een pleidooi voor gemaakte vroomheid. Vanuit de Schrift bezien is het wel overduidelijk dat een puur uiterlijk vertoon niet is wat de Heere van ons vraagt. De kerk uitlopen met m'n hoofd in een bepaalde houding om indruk te maken, is nog wat anders dan de vreze Gods. Gemakkelijk groeit er een tegen elkaar opbieden in gemaakte vroomheid, waardoor nog nooit een mens is gered en waardoor nimmer Gods eer werd verbreid. Intussen blijft staan dat er vaak maar heel weinig nodig is om het gehoorde Woord weg te nemen. De ijver en gretigheid waarmee alle mogelijke onderwerpen aan de orde gesteld worden bij het verlaten van de kerk wekken bepaald niet de indruk dat men zojuist heeft gehoord van de heiligheid van de eeuwige God en van de genade in Christus, van de ernst van het eeuwig verderf en de heerlijkheid van het eeuwig behoud.

Gelijkenis
Het onderwijs van de grote Profeet in de gelijkenis van de zaaier bevat een gedeelte over het zaad dat bij de weg valt. U weet wat er gebeurt: de vogels komen en pikken het weg. Wat lijken deze dieren onschuldig! Maar wel strijken ze neer achter de zaaier en nemen ze het zaad weg. Onder de preek al proberen ze hun graantje mee te pikken. Soms is een kleinigheidje genoeg om van het Woord af te trekken. Buiten de kerk zitten ze op wacht. In de uitleg van de gelijkenis maakt Jezus duidelijk dat het gaat over het werk van de boze. In Markus staat: zo komt de satan terstond... Hij wil er vlug bij zijn om zo mogelijk het zaad nog voor de kiem te smoren! Mag je dan nergens over praten na de kerkdienst? Och... In de uitleg van de Tien Geboden in onze Catechismus blijkt dat het Woord Gods werkelijk alle terreinen van ons leven bestrijkt. Wat dat betreft zou overal over gesproken kunnen worden. Maar hoe? Worden de dingen in het licht van de Schrift geplaatst? Bovendien valt het niet te ontkennen dat soms onschuldige dingen -wat een onschuldige beestjes, die pikkende vogels!- toch op een gegeven moment de loop van het Woord kunnen belemmeren. Niet graag zou ik op een wettische wijze met deze dingen willen omgaan. Maar het gevaar waarop de Heere Jezus wijst, is zo reëel. Wat wil de boze graag het zaad wegpikken voordat het zijn werk kan doen. Hij kan maar het beste zo snel mogelijk het Woord krachteloos maken, misschien moet ik wel schrijven: onschadelijk maken. Allicht. Stel je voor dat u het Woord meedraagt, dat u het overdenkt, dat het u op de knieën brengt... Stel je voor dat het zaad gaat ontkiemen! Vaak zal dat weggepikt worden van het zaad door de vogels wel te maken hebben met de wijze waarop men in de kerk zat. Heb ik loom en koud, misschien wel verveeld onder de verkondiging van de Gekruisigde gezeten, dan wordt het zaad ook des te gemakkelijker weggenomen. Om nog maar te zwijgen van de gedachte die hier en daar leeft: ik heb gedaan wat ik moest doen; ik ging weer naar de kerk en ik zat weer onder de prediking; als dan het "Amen" van de zegen is verstorven in de ruimte van het kerkgebouw, dan zijn weer andere dingen aan de orde. Alsof niet een ogenblik tevoren de Christus stond te kloppen op de deur van het hart! Is er geen reden om mezelf na de kerkdienst af te vragen: wat wilde de Heere tot me zeggen vandaag? En is het niet goed in het gezin nog eens wat door te praten?

Prediking
Kan het ook aan de prediking liggen wanneer het zaad zo gemakkelijk wordt weggepikt? In de gelijkenis is er niets mis met het zaad. Toch wil ik niet uitsluiten dat de aard van de prediking het de vogels erg makkelijk kan maken. Zeker, de Heilige Geest moet het zaad doen ontkiemen, maar komen in de prediking de noties van zonde en genade in hun diepte naar voren? Ben ik zelf als dienaar van het Woord diep in mijn ziel overtuigd van wat ik anderen voorhoud? Kan ik eerlijk zeggen dat ik niet mezelf zoek? Zo is er nog een aantal vragen te stellen. U zegt misschien: hier komt mijn diepste nood naar voren, want het Woord dringt niet dieper bij mij door dan water in een steen. Dat is schuld! Bedenk intussen wel dat de Geest vrucht geeft waar nooit vrucht verwacht kon worden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen