Even langs bij een Canadese schrijfster

Mensen vragen hoe ik die verhalen in een paar uur op papier krijg. Dan leg ik uit dat ze wel een paar maanden in me geborreld hebben voor ze er uit komen. En dan is een verhaal ook zo klaar." Mevrouw I. Vrugteveen maakt korte verhalen en probeert die te publiceren in Amerikaanse en Canadese tijdschriften. Ze schrijft in het Engels, want dat is nog steeds de moedertaal van de naar Nederland geëmigreerde Canadese.
„Het schrijven startte ongeveer vijf jaar geleden. Iemand hoorde mij vertellen tegen mijn kinderen. Je kent dat wel, van die verhaaltjes voor het slapen gaan. Zij zei: „Schrijf al die leuke verhalen toch eens op, dan heeft een ander er ook wat aan." Toen ben ik begonnen. Ik vond het leuk. Later heb ik een schrijfcursus gevolgd en daar heb ik veel van opgestoken. Na elke (schriftelijke) les moesten we een verhaal insturen, dat werd gecorrigeerd door gerenommeerde schrijvers. Het vormgeven van mijn verhalen heb ik daar geleerd. Als ik mijn eerste verhalen van vóór de cursus terugzie, denk ik: Wat zou ik veel dingen nu anders doen."

Inspiratie
„Bij mijn verhalen laat ik mij inspireren door de gewone alledaagse werkelijkheid", vertelt de schrijfster uit Espel, een dorp in de Noordoostpolder. Gebeurtenissen die ze leest in de krant zijn een regelmatige inspiratiebron. „Over die dingen denk ik dan na en het vormt zich in mij om tot een verhaal.
Zo schreef ik eens een verhaal over een bevroren kat. Ook mijn eigen jeugdherinneringen zijn belangrijk. Eén verhaal gaat over een meisje dat in een graansilo valt en in het graan weg dreigt te zakken. Iets wat ik zelf heb meegemaakt." Maar ook op andere manieren komen de schrijfideeën binnen. „Mijn schoonmoeder heeft in de oorlogjoden verborgen. Zij is nu 76 en ze weet nog veel. Elke keer schrijft zij nu kort haar herinneringen aan die tijd op. Liefst met datum en plaats. Uit die aantekeningen wil ik een boek gaan maken over de tijd dat Marbe, een van de joodse onderduiksters, bij haar schuilde. Ik denk dat dat een boek wordt. Er is zoveel gebeurd in die tijd."

Vissersschip
Ongeveer twee maanden na het ongeluk met de Urker kotter "Larissa" ruimde mevrouw Vrugteveen wat oude kranten op. Haar oog viel regelmatig op een bericht over het vergaan van dit vissersschip. Via familie op Urk had ze veel over dit drama gesproken. Plotseling bedacht ze: „Wat zou er omgaan in het zoontje van de schipper die nog niet gevonden was?" Zo ontstond een verhaal over Wim, een jongetje wiens vader op zee om het leven komt. Wim is kwaad op God.
Waarom moest zijn vader sterven en niet een andere visser? Zijn vader hielp de armen en diende God. Waarom nu hij? Na een worsteling met deze vragen leert Wim dat hij de reden niet kan begrijpen, maar het wel in Gods hand mag geven. Het verhaal wordt in Amerika gepubliceerd onder de titel "Alone without Father". De schrijfster geeft nadrukkelijk aan dat het verhaal geen historische weergave is, maar haar verbeelding van de gevoelens van een kind dat deze dingen meemaakt. Het scheepsongeluk is alleen de aanleiding.

Moedertaal
Alle verhalen worden in het Engels geschreven. Sinds anderhalfjaar woont de familie Vrugteveen in Nederland. Via haar man heeft mevrouw Vrugteveen de Nederlandse taal geleerd. Haar schriftelijke taalbeheersing is echter nog niet voldoende om foutloze verhalen te schrijven. Bovendien kan ze zich in haar moedertaal veel beter en gevoeliger uitdrukken. De kennis van de Hollandse taal is al aardig bijgespijkerd op taalcursussen. Al heeft ze nog niet het niveau van haar man, die Nederlander is. „Er zijn zoveel regels. En nog meer uitzonderingen. Neem nou d of d/t. Ik dacht de regel onder de knie te hebben, maar er zijn zoveel uitzonderingen dat ik denk: Waarom is die regel er dan? Met de lidwoorden "de" of "het" heb ik de meeste moeite, omdat daar geen vaste regel voor is. Je moet aanvoelen wanneer je "de" of "het" gebruikt." Voorlopig blijft ze haar verhalen in het Engels publiceren. Het bereiken van publicatie is een kunst op zich. Elk jaar komt een boek uit met alle Amerikaanse en Canadese tijdschriften en kranten. Dit standaardwerk bevat alle informatie over karaker van het tijdschrift, wijze van betalen van auteurs en welke publicaties wel en niet gevraagd worden. Dat boek rolt ook in Espel door de brievenbus. „Zo weet ik wat ik waar naartoe kan sturen." Wanneer er weer een verhaal geaccepteerd is geeft dat mevrouw Vrugteveen weer een stimulans om door te schrijven. „Ik vind schrijven heerlijk. Het is echt mijn hobby."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen