VOOR ONZE Militairen

Daarover is in ons blad nog niet veel geschreven en toch is deze zaak tè belangrijk om deze geheel te negeren. Ik denk zo, dat onze jongelingsverenigingen deze zaak nog w r el eens hebben besproken. Ze is dat heus ook wel waard want het is toch geen geringe zaak de oude beproefde bijbel aan de kant te leggen en daarvoor een nieuwe vertaling in de plaats te stellen. Daar zullen toch wel zeer dringende redenen voor aanwezig moeten zijn, om zo'n geweldig w r erk ter hand te nemen.

Het ligt in mijn bedoeling, kon het zijn met Gods hulp, op eenvoudige wijze mijn gedachten eens neer te schrijven over deze nieuwe vertaling. Wat de aanleiding hiertoe aangaat diene het volgende.

Ik heb 2 brieven ontvangen, één uit Krabbendijke en één uit Dordrecht. Of dit mensen van onze Gemeente zijn weet ik niet, ik hoop van niet want beide zijn voorstanders van de nieuwe vertaling. Beiden hebben zich gestoten aan mijn artikel van 17 Oct. 1952. De één eiste zelfs dat ik zou terugtrekken wat ik daar geschreven heb. Wat heb ik dan in dat bewuste artikel geschreven ? Ik heb geschreven:

„Daar bestaat voor mij nog maar één bijbel. Het zou mij niet verwonderen als op sommige plaatsen de nieuwe vertaling wordt gelezen. Jongens, blijft daar maar gerust bij weg. Dat is Gods Woord niet. Die vertalers missen het crediet van Gods volk. Men kent Gods Woord niet terug als men het leest of hoort lezen."

Dat zijn de gewraakte woorden.

Een tweede aanleiding om over dit onderwerp eens te schrijven is de volgende:

We leven in een tijd vol humanisme. Wat is eigenlijk humanisme? In dat woord zit het woord humaan. Wat wil dat zeggen? Humaan wil zeggen menslievend, welwillend. Humanisme wil zeggen, het streven humaan te zijn, zacht, menslievend en welwillend. Men heeft daar een zedeleer van gemaakt. Nu wil ik jullie direct zeggen jongens, dat ik van dat humanisme niets moet hebben. Dat wil volstrekt niet zeggen dat ik niet humaan wil zijn. Verre van dat. Maar ik wil van het humanisme geen godsdienst maken, want de kern van deze zedeleer is de waardigheid van de mens. Dat leert Gods Woord ons wel anders. Dan geloof ik nog altijd dat wij in zonde ontvangen en geboren zijn en dat wij door de zonde nog minder zijn geworden dan een stofje aan de weegschaal en een druppel aan de emmer. Kan het minder? Wat schiet er van de waardigheid van een mens over als God hem zijn zonden bekend maakt en Hij ons doet zien wie en wat wij geworden zijn door cle zonde ?

Wat heeft dit te maken met de nieuwe vertaling? Veel, ja heel veel. Ik hoop hier later op terug te komen. Het is alles humanisme wat de klok slaat tegenwoordig. Hebben we nog kort geleden de vruchten niet aanschouwd van het humanisme in onze gevangenissen. Zeven moordenaars heeft men laten ontvluchten. Een diner en een film werd hun aangeboden en een vrij stokers baantje met een ladder erbij. Men moet humaan zijn, menslievend, welwillend. Of aan de strenge gerechtigheid wordt voldaan is niet de hoofdzaak meer. We moeten zacht zijn. Ook Gods Woord moet het niet zo hard, zo scherp zeggen. Daar moet meer een beschavende stijl worden gebruikt. Dit humanisme, mijn jonge vrienden, is een ontzaglijk groot gevaar en het kruipt in alles. In de Staat, de maatschappij, de school, het huisgezin ja, zelfs in de kerk. Ja, juist in de kerk. Het wordt verheven tot een godsdienst. Maar genoeg hierover want ik ga niet schrijven over humanisme.

In mijn oordeel over de nieuwe vertaling sta ik vast niet alleen. Ik weet niet of die jongen uit Krabbendijke ook tot onze Gemeente hoort maar als hij er toe behoort dan heeft hij misschien onze „Saambinder" van 5 April 1952 nog wel. Dan moet U daarin eens lezen het oordeel van de hoofdredacteur Ds Rijksen van Middelburg. In dat nummer wijst Ds R. de nieuwe vertaling zonder enig voorbehoud radicaal als „Bijbel" af. Vermoedelijk heeft Ds R. van U ook wel een brief ontvangen om dit oordeel in te trekken. U ziet mijn waarde vriend dat ik in m'n oordeel niet sta buiten de opvatting clie in de Geref. Gemeenten leeft over de nieuwe vertaling. Is U één uitspraak niet voldoende. Lees dan de Dogmatiek van wijlen Ds G. Kersten, deel I blz. 48. Daar schrijft Ds K.:

„Tot die vertaling (bedoeld wordt de Staten vertaling) werd in 1619 ter Synode van Dordrecht besloten; zij kwam in 1637 gereed en is ons volk tot rijken zegen geweest. Ook heeft zij een geweldigen invloed uitgeoefend op de taal van ons volk. Zij is nog steeds de beste. Behalve de moderne Leidsche vertaling, werd in 1939 een nieuwe vertaling bezorgd; de nieuwe vertalers kan echter door het Gereformeerde volk niet het vertrouwen geschonken worden, dat de Statenvertalers toekomt, alleen reeds daarom, dat deze nieuwe vertalers niet een gezelschap vormden van onverdacht zuivere beginselen, afgezien nog van de vraag, of de vreze Gods hen vervulde en daardoor het tedere gevoel, dat bij de vertaling van Gods Woord toch een eei'ste eis is." Tot zover Ds Kersten.

Ik vraag "U wederom, heb ik te veel geschreven? Ik zie dan vooralsnog nog geen enkele reden om mijn oordeel over de nieuwe vertaling in te trekken of te wijzigen. Misschien ben ik niet humaan genoeg. Maar terzake.

Ik wil thans eens wat nader stil staan bij de nieuwe vertaling.

Nationaal karakter.

Volgens Prof. A. H. Edelkoort (een der vertalers) heeft de nieuwe vertaling een nationaal karakter. Daar-

in is niet één kerk aan het woord; daarin overheerst niet één richting. Daaraan hebben meegewerkt geleerden van verschillende kerken en van verschillende theologische instelling. Aan die vertaling werkten Hervormden, Gereformeerden, Hersteld Luthersen, Doopsgezinden, Christelijk Gereformeerden enz. enz.

Daar zat dus van alles in. De prof. gaat dan verder en schrijft: , .Ieder begrijpt, dat deze heterogene samenstelling aan het werk der commissie bijzondere eisen stelde." Ja, dat begrijp ik goed. Wanneer een vrijzinnig naast een orthodox Hervormde, een Doopsgezinde naast een Chr. Gereformeerde zit, dan begrijp ik heel goed dat aan zo'n samenstelling bijzondere eisen moeten worden gesteld.

Nu werkt niemand voor zich zelf zelgt prof. E. maar nu werken allen met elkander. Om een hedendaags woord te gebruiken: dit is nu met recht team-work in de edelste zin van het woord.

Het vertalen van Gods Woord team-work, nota bene een rasechte sportuitdrukking. Maar de prof. gaat verder en schrijft: , , Hier vraagt men naar elkander, rekent met de anderen, overlegt met de anderen. Deze arbeid draagt helemaal geen stempel dan dit. éne stempel: dat die nationaal is in de hoogste betekenis daarvan. Voor deze week genoeg.

Hartelijke groeten van

..KRIJGSMAN".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen