Een zwerver vroeg naar Huis (2)

Het kerkverband van de Netherlands Reformed Congregations, dat op 8 januari 1877 was ontstaan, telde bij de komst van ds. Pieneman slechts drie gemeenten: Fremont,
Grand Rapids en South Holland. Omdat ze geen predikant hadden, werd ds. Pieneman in februari 1906 door ouderling A. Merizon bevestigd.
In de periode van ds. Pieneman ontstonden er meer contacten: in 1907 sloot Paterson-Haledon Avenue zich bij het kerkverband aan en ontstond een gemeente in Sheboygan. In 1909 sloot Kalamazoo zich aan en keerde Passaic in het kerkverband terug.
Toen de gemeenten een tweede predikant kregen, was dat voor ds. Pieneman een goede bekende: ds. N.H. Beversluis had tegelijk met hem in Rotterdam gestaan.

Op de eerste zondag waarop ds. Pieneman in Grand Rapids voorging, stroomden de mensen toe. De kerk was vol, de traptreden voor de deur waren vol en onderaan de trap stonden ook nog mensen te wachten op een plaats. Een aantal van hen ging naar huis en zorgde er de volgende keer voor op tijd te zijn.
Wie ver had moeten lopen, nam eerst een slokje water uit de waterbak onder de pomp, net naast de trap van de kerk. Daar maakte bijna iedereen gebruik van, gewoon allemaal met dezelfde lepel. Dat veroorzaakte een schrikreactie toen twee gemeenteleden van wie men wist dat ze kort tevoren die lepel nog hadden gebruikt, aan tuberculose overleden.
Er werd veel over de nieuwe predikant gepraat. Zijn preken waren welbestudeerd - dat mocht voor sommigen wel wat minder - en bewogen.
De kerkenraad vergaderde wekelijks en liet veel nieuwe leden toe. Het kerkgebouw moest al snel worden vergroot. Vervolgens werd in oktober 1907 grond naast de kerk gekocht.
Daar werd een nieuw gebouw neergezet. Op de begane grond stalden de kerkgangers hun paarden. Op de eerste verdieping waren ruimten voor de catechisaties, en ook de ongehuwde dochters van ds. M. van der Spek woonden er. Tijdens de catechisaties hielpen mevrouw Pieneman en dienstbode Anna Helderop met het overhoren van de vragen.

Gesprekken in de pastorie
Ds. W.C. Lamain schreef later over die tijd: ‘Toen ik pas in Grand Rapids kwam en verschillende oude mensen nog leefden die wijlen ds. Pieneman hadden meegemaakt, heb ik veel uit zijn leven horen vertellen. Eens kwam er een man bij hem op bezoek die zó bespraakt was dat hij drie uren in de pastorie zat te praten. Eindelijk zei ds. Pieneman tegen hem: Man, houd nu maar op, want met al je gepraat over de waarheid en over de bevinding, je blijft toch voor mijn borstrok zitten’.
Ds. Lamain hoorde echter nog meer: ‘Verschillenden van Gods volk kwamen met hun familie over naar de gemeente, omdat die predikant de volle raad Gods mocht verkondigen en spreken naar het hart van Jeruzalem.
Hart en huis stond open voor het volk van God. Niet zo ver van de pastorie was een fabriek waar verschillenden van het volk werkten. Het is wel gebeurd dat hij zulk een behoefte had om met dat volk te spreken over de gangen Gods, dat hij soms stond aan de straat waar dat volk voorbijkwam, en sommigen uitnodigde om met hen te eten. Hij kon niet zonder God leven. Het was zijn begeerte om met het volk te verkeren’.

Zegen op de prediking
De prediking werd tot zegen gesteld. Ds. Lamain schreef: ‘Laatst heb ik in mijn gemeente nog gezien, dat als het waar is, de Heere het waar maakt.
Een vrouw die meer dan vijftig jaar geleden onder de prediking van ds. Pieneman in haar hart gegrepen was en haar gehele leven in strijd geleefd had of het wel waar was en voor wie Christus zo bedekt was, werd op haar sterfbed tot ruimte gebracht. Met verwondering heb ik geluisterd naar de verklaring die zij gaf, hoe haar ziel werd opgenomen in het volbrachte werk van Christus. Met ruimte mocht ik haar begraven uit Psalm 69:34: ‘Want de Heere hoort de nooddruftigen, en Hij veracht Zijn gevangenen niet’.
Er zijn gedurig veel moedbenemende omstandigheden in het leven en allermeest in betrekking tot zichzelf, en toch mag er nog weleens moed geschept worden. God blijft de Onveranderlijke, al veranderen wij elk ogenblik’.
Ds. Lamain las later enkele preken van ds. Pieneman ‘met veel indruk en niet zonder zegen’. Er was ‘veel onderwijs in de verschillende zielstoestanden van Gods kinderen’ in deze preken te vinden.

Een eigen school
Ds. Pieneman had een groot aandeel in de stichting van een eigen school.
Tot 1975 was het de enige school in de Amerikaanse gemeenten. Een kind van een van de andere oprichters verzuchtte later: ‘Het leek wel of ze elke avond bezig waren om alles te plannen en te regelen’.
Op 7 september 1908 kon de school aan de Hastings Street worden geopend. Ds. Pieneman kwam er vaak, om catechisatie te geven. ‘Als kinderen konden we zijn liefde voor ons merken’, zei een leerling later. De predikant haalde soms bij een van de jongens zijn hand door het haar en zei: ‘Je moet tot God bekeerd worden’.
Op 25 maart 1909 schreef ds. Pieneman aan een vrouw in Rijssen: ‘Wij hebben indertijd de kerk vergroot, zoodat er 600 zitplaatsen zijn, die noodig zijn, bovendien hebben wij ook behalven een kosterswoning een paardenstal, Kerkeraads en catechezeerkamer, een Chr. Schoolgebouw, 150 kinderen der gemeenten gaan erop. De prediking is niet ongezegend, daar zijn eronder toegebracht, daar zijn eronder ontdekt, daar zijn er die een stapje nader gekomen zijn’.
(wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen