Jonge mensen moeten waakzaam zijn...

Dinsdag 19 maart was Michaïl Chorev onze gast in het Bondscentrum te Woerden. Michaïl Chorev is lid van de hroederraad van de niet-geregistreerde baptistengemeenten in de Sowjet-Unie. In deze funktie heeft hij het opzicht over de gemeenten in Wit-Rusland (ccn Sovjetrepubliek die aan Polen grenst).

Broeder Chorev is geboren op 19 december 1931. Vanwege zijn dienst ten behoeve van de gemeenten in de Sowjet-Unie is hij driemaal gearresteerd en veroordeeld. In het totaal heeft hij twaalf jaar doorgebracht in gevangenissen en strafkampen.

De laatste periode, vanaf november 1984, bracht hij door in het strafkamp van Omsk, waar hij onder streng regime werd geplaatst.

Op 19 december 1986 (de dag van zijn verjaardag) werd Chorev vrijgelaten, maar in zijn woonplaats Kisjinev onder politietoezicht geplaatst. Sinds 1988 is Chorev vrij om te gaan waar hij wil. Het was hem tot vreugde een reis naar het Westen te kunnen maken, vooral om de christenen te kunnen ontmoeten die in de moeilijke jaren met hem meegeleefd hebben. Bij zijn bezoek aan ons land heeft hij ook een wens voor dc jongeren...

Broeder Chorev, had u al eens iets van ons land gehoord voor u hier kwam?

Tijdens mijn verblijf in het strafkamp in Omsk kreeg ik veel brieven en kaarten. Soms waren er wel 70 tot 80 per dag. Tol er op een dag geen post meer kwam. Na enkele dagen werd ik bij de kampcommandant geroepen die me wees op een grote stapel brieven en kaarten op zijn bureau. Hij beschuldigde mij van kontakten met het westen. De bovenste brief die hij van de stapel afnam en mij toonde, kwam uit Nederland. Zoiets vergeet je niet. Dc meeste brieven cn kaarten die ik kreeg kwamen uit jullie land. Van mensen die ik niet kende. Uit die vele reakties bleek dat er een band van liefde was. waarvoor ik graag wil bedanken.

Was de tijd van vervolging en gevangenschap een moeilijke tijd voor de kerk?

Het is hier moeilijk voor te stellen wat het betekent om voor kerkelijke aktiviteiten steeds weer het gevaar tc lopen door de politie of de KGB opgepakt te worden.

Voor het houden van kerkdiensten, voor het houden van een vrouwensamenkomst of een jeugdbijcenkomst was er steeds het gevaar van gevangenneming en bestraffing. Toch was dat niet het ergste wat ons kon overkomen. Als we mogen vertellen van dc moeilijke tijd in dc gevangenis dan mogen we ook zeggen dat het niet de donkerste tijden waren. Het

was er vaak de beste lijd. Want de Heere was er Het was een tijd waarin we de Heere mochten grootmaken, temidden van de gevangenen.

Die gevangenen waren soms criminelen die het op mijn dood gemunt hadden. Maar God was mij nabij. Erger dan de vervolging zijn de listen van satan. Hij probeert ons af te houden van de dienst van God. Hij gebruikt daarvoor in ons land het atheïsme. Hoofddoel van het atheïsme is de jeugd te scheiden van het Woord van God.

Wat kunnen de gemeenten in deze geestelijke strijd doen?

Ons verlangen is dat het Woord van God gepreekt wordt. En dat er mensen zijn die jongeren kunnen onderwijzen. Wij hebben geen eigen christelijke hogere scholen en er zijn geen goede bijbelscholen of theologische opleidingen. Ik heb gehoord dat er hier in Nederland wel mogelijkheden zijn. Ons verlangen is dat er in de Sowjet-Unie ook mensen opgeleid kunnen worden voor kerkelijke arbeid. (Pavel Chorcv knikte instemmend. Hij zou graag theologie studeren, maar in Rusland is dat niet mogelijk). We bidden om mogelijkheden en geloven dat God wonderen doet. De Heere heeft in het verleden wonderen gedaan. Hij kan het ook nu doen.

Misschien zijn er in het westen studie-mogelijkheden voor jongeren uit Rusland?

Wij denken dat dit niet de weg van God is. Ieder land heeft z'n eigenschappen. Wij kunnen toch ook geen werk in de gemeenten hier verrichten? Daar geeft dc Heere in dit land mensen voor. Of zou u willen ruilen?

Dat u in Wit-Rusland of Siberië zou werken en mensen van ons hier in Nederland? Voor wie zou dat de meeste problemen opleveren? Ik denk dat we het beide niet zouden kunnen en... willen (dat las Chorev kennelijk af van het gezicht van z'n gesprekspartner). We zijn alleen goed af op de plaats waar we gesteld zijn.

Kunt u daar een voorbeeld van geven uit uw omgeving?

Als lid van de broederraad bezoek ik alle gemeenten in Wit-Rusland. In het totaal zijn daar gemeenten met circa 2500 gedoopte leden. In dc stad Gomel is een gemeente van ongeveer 120 leden. Dc gcmeenteleider heeft een gezin van zes kinderen, waarvan de oudste 15 jaar is. De jongste vier meisjes van dit gezin lijden aan leukemie, een ernstige ziekte die is ontstaan door straling die vrijgekomen is vanwege de ramp met de kerncentrale in Tsjcrnobil. Dc gemeente heeft aan haar voorganger voorgesteld om uit Gomel weg te gaan en elders een huis te kopen in een gezondere omgeving, zodat het leven van de kinderen wellicht nog wat maanden verlengd zou worden. Deze broeder heeft dat aanbod echter geweigerd en zei: „Ik heb hier een opdracht van dc Hcerc uit te voeren en kan ik dan nu de gemeente in de steek laten en weggaan? Alleen als alle gemeenteleden weggaan zal ik hier weggaan." Hierin zien we dat God ons een plaats geeft en dat we ons steeds moeten afvragen wat Zijn wil met ons is. En dan is Zijn weg wel eens moeilijk, of het gaat anders dan wc zouden willen. God leidde Mozes, maar het duurde wel 40 jaar.

Ook dan moeten we zeggen dat het toch goed is, wat de Heere doet.

U zei net iets over de gevolgen van de Tsjernobil-ramp. Kunt u daar nog iets meer over zeggen?

Ja, Tsjernobil ligt in de republiek waarin ik werkzaam mag zijn. Het centrum van de republiek is de stad Minsk. Nog steeds zijn de gevolgen van de ramp in deze regio groot. Ik wil dit met een voorbeeld duidelijk maken. We hebben het plan opgevat om voor dc kinderen uit de gemeenten in deze regio in de zomermaanden kindervakantiekampen le organiseren.

Vanwege de extra risiko's door besmettingsgevaar is dit in Wit-Rusland verboden. Het is ook niet verantwoord. Alles wat je nodig hebt, is besmet.

Als we houten planken zouden zagen voor tafels cn banken dan blijkt bij meting dat het hout zodanig is aangetast door straling dat aanraking daarmee leukemie kan veroorzaken. Dat geldt ook voor levensmiddelen, voedsel en dergelijke.

De situatie onder de kinderen cn de jeugd is heel ernstig. Wat kunnen we dan voor deze kinderen doen? Ons doel is om dc kinderen te vervoeren naar de republiek Moldavië om de kinderen een aantal weken vakantie te geven. Hen goed te verzorgen en hen dagelijks te vertellen uit het Woord van God.

Kunt u nog iets meer vertellen over het werk in de gemeenten?

Sinds twee jaar organiseren we bijeenkomsten voor de jeugd en de kinderen. Onder toezicht van de broederraad van onze republiek worden door de plaatselijke gemeenten bijeenkomsten gehouden met jongeren en ouderen. Er is in elke gemeente een koor.

De jeugd-en koorleden werken ook mee aan evangelisatiebijeenkomsten.

Met de vakantieweken in Moldavië zijn we vorig jaar begonnen met 200 kinderen.

Dit jaar willen we in de periode juni t/m augustus voor 600 kinderen vakantieweken verzorgen. Daar komt vanzelf heel veel voor kijken.

Kunnen wij daarbij helpen?

Ja, door jullie meeleven en komst naar Moldavië steunen jullie ons. Ook voedseltransporten en kinderbijbels zijn zeer welkom.

De niet-geregistreerde gemeenten vragen nog steeds geen erkenning aan. Nu er meer vrijheid is, levert registratie toch geen gevaren op? Kunt u in dit verband ook iets zeggen van de kontakten met de geregistreerde baptistengemeenten?

Er is in ons land veel veranderd. Toch zijn we voorzichtig. We weten niet wat de toekomst brengen zal.

Dat weet de broederraad niet.

Dat weet ook Gorbatsjov niet.

En wat de kontakten met de geregistreerde gemeenten betreft, kan ik zeggen dat cr gesprek is en dat er toegang is bij die gemeenten waar de vreze Gods gevonden wordt.

Van de kant van de geregistreerde gemeenten wordt het kontakt vaak afgehouden omdat men bang is dat de jongeren naar ons overkomen. Er is nog werfkracht onder ons. Anderzijds staan we als nietgeregistrccrde gemeenten geen oecumenische samenwerking voor. Het gevaar van sekularisatie, zoals deze tot uiting komt in het bezit van televisie, het luisteren naar popmuziek, en dergelijke, neemt dan snel toe. Het blijft nodig dat we waakzaam zijn.

Er is geen gelegenheid tot slapen omdat er altijd gevaar dreigt! Alleen wanneer we waakzaam zijn. kunnen we het dreigende gevaar onderkennen.

Kunt u ook iets zeggen over de huidige politieke situatie in de Sowjet-Unie?

Een voorbeeld: als je in gevecht bent met iemand en je hebt je vijand voor je. dan zie je wat hij doet.

Gevaarlijker wordt het als je vijand zich achter je begeeft.

Je ziet hem niet meer. Je hebt

geen grip meer op hem. Zo is het ook in ons land.

Momenteel zit er niemand gevangen vanwege het geloof, er is geen openlijke vervolging meer. Maar de wetten zijn nog niet veranderd. Onze grondwet stelt de behandeling van een gelovige en een atheïst nog niet gelijk. In het Kremlin zijn ze vandaag de christenen een beetje vergelen omdat er genoeg andere zaken zijn die dc aandacht vragen. Het kommunisme staat voor z'n bankroet.

Niemand gelooft er meer in.

Er werd kortgeleden door enkele buitenlandse journalisten aan Jeltsin, de president van de Russische republiek gevraagd: „Gelooft u in de toekomst van het kommunisme? " Zijn antwoord was:

„Mijne heren, heeft u geen serieuze vragen...".

We leven in de Sowjet-Unie aan de voet van een vulkaan die uitgewerkt is. Dat betekent een voortdurende spanning: wanneer gaat hij weer werken? Dat weten wij niet. Dat weten jullie niet. Dat weet men in het Kremlin niet. Maar dan troost ons de wetenschap dat er Eén is Die het wel weet. Alle dingen zijn in Zijn hand. Ook hierin geldt: wees waakzaam, opdat we de gevaren blijven zien.

In uw boekje 'Kinderen, ik schrijf jullie...'* hebben we gelezen hoe de tekst uit 1 Korinthe 15:31 praktijk voor u werd. Kunt u /.eggen hoe dat kan, roemen in Christus Jezus, terwijl u elke dag moest beleven als zou het uw laatste dag op aarde zijn?

Om dat te verstaan, moet men het zelf meemaken. Ik zal het proberen duidelijk te maken. We hadden eens een jeugdbijeenkomst die door de KGB werd verstoord. Een agent vroeg toen aan een meisje: „Vertel nou eens, wat is dat toch wat jullie bezielt?

Zeg er eens wat van? " Het meisje keek de agent aan en haalde een bonbon uit haar jaszak en gaf hem die. Ze zei: „Ik kan u wel zeggen dat deze lekker smaakt, maar u moet het zelf proeven, u moet zelf ervaren wat het is." Toch moet ik ook zeggen: als de Heere Jezus Christus er niet was, had ik niet kunnen roemen in God. terwijl ik in zulke omstandigheden was-Dat kan alleen door Hem.

Hoe is Hij dan in uw leven gekomen?

Daarvoor heeft de wedergeboorte plaats moeten vinden in mijn leven. Dat is een verborgen werk van de Heilige Geest. Daarbij kan ik zeggen dat de Heere door de vervolgingen, de moeiten en zorgen ons hart meer aan de Heere Jezus Christus heeft willen toewijden. Ik wil daarvan iets vertellen. Het was op een dag tijdens een rechtszitting, nu elf jaar geleden. Dc rechter van onderzoek had zijn laatste woord gesproken en stelde voor mij tot vijfjaar strafkamp te veroordelen. De rechters gingen zich hierop beraden in een andere ruimte.

Alle aanwezigen moesten de rechtszaal verlaten. Ik bleef alleen met een majoor en vijftien soldaten, 'k Vroeg me af waarom er voor mij zoveel soldaten moesten blijven, maar God had daar Zijn bedoeling mee. In die pauze had ik de gelegenheid tot deze soldaten te spreken. Dc majoor zei: „Het vonnis is nog niet uitgesproken, zie af van je werk in je gemeente dan kun je vrij komen. Je behoeft je geloof niet af te zweren, als je maar met de officiële wetgeving instemt."

Ik vroeg toen aan de majoor of hij iets had in zijn leven wat hem heilig was. Of bijvoorbeeld de verhouding met zijn moeder voor hem iets heiligs was. Op zijn bevestigend antwoord zei ik hem: „Stelt u zich eens voor dat u voor een rechter staal die u tot tien jaar strafkamp veroordeelt. Er is echter een manier om er af te komen, dat is dat u uw moeder in het gezicht spuugt. Wat zou u dan doen? " De majoor antwoordde mij dat hij dat nooit doen zou. Toen vroeg ik hem het volgende: „En als uw moeder zou zeggen: zoon. doe het maar. Ik veeg het weer af en je zult vrij zijn. Je kunt dan met me mee naar huis. Wat zou u dan doen? "

Opnieuw antwoordde hij: „Ik zou het nooit doen, al zou ze

me met tranen smeken het toch te doen. Maar waarom vraagt u me dat? "

Ik heb hem toen de hand gedrukt en gezegd dat hij een wijs man was. Ik heb hem verteld dat ik hier was voor Iemand die mij meer waard was dan mijn moeder. Ik heb de majoor en de soldaten mogen vertellen van de Heere Jezus Christus. Hem lief te hebben dat is alles.

De majoor drukte me daarop weer de hand en zei: ..Als dat zo is, dan zou ik zeggen: houd wat je hebt." Terug in de cel zei m'n medegevangene: „Wij zijn dieven en moordenaars, maar jij hebt niets misdaan cn toch zit je hier. Kun je niet een keer liegen tegen de rechter? Dan ben je vrij. Waarom heb je je bed thuis, je eten thuis en alles thuis verwisseld voor deze gevangenis? Al je rechten zijn jc ontnomen." Ik antwoordde hem: „Ja, ik ben van alles gescheiden, m'n rechten zijn me ontnomen, maar één recht kan de rechter me niet ontnemen cn dat is het recht dat ik mag leven en lijden voor de Heere Jezus Christus. Dat heb ik van de Heere ontvangen. Dat kan niemand me afnemen."

Hiermee wil ik duidelijk maken dat de gelovigen, in situaties waarin hen deze genade van God geschonken wordt, steeds meer aan de Hccre verbonden worden. Bij jullie zijn andere situaties. Maar de vraag blijft staan:

ben jc bereid om je kracht, je gezondheid in Zijn dienst te besteden? De Heere Jezus vroeg aan Petrus: „Hebt gij Mij lief? " Dat vraagt Hij ook aan ons. Heb jij. heb ik de Heere lief. omdat Hij ons eerst heeft liefgehad?

Er volgde een hartelijk afscheid...

We hebben broeder Chorev hartelijk dankgezegd voor alles wat hij ons verteld heeft. We hebben hem en zijn zoon Pavel Gods zegen toegewenst. Over enkele weken hopen ze weer terug te gaan naar de Sowjet-Unie. Vader Chorev hoopt dan zijn werk voor de gemeenten in Wit-Rusland te kunnen voortzetten. Zijn zoon Pavel hoopt zich voor te kunnen bereiden op enige dienst in de gemeenten.

Hij nodigde ons bij het afscheid nemen nog eens hartelijk uit om in de zomermaanden naar Moldavië te komen...

We hebben hen ten afscheid meegegeven de woorden uit Psalm 121:

De HEER opdat Hij in gevaar, zal u steeds gadeslaan,

Uw ziel voor ramp bewaar';

De HEER', 't zijg'in oj uit moogt gaan,

En waar g'u heen moogt spoeden,

Zal eeuwig u behoeden.

Michaïl Chorev wilde ook graag een afscheidswoord meegeven aan de jongeren die ons blad lezen:

Jonge vrienden, mag ik jullie wijzen op Matth. 7:25: En de waterstromen zijn gekomen, en de winden hebben gewaaid, en zijn tegen hetzelve huis aangevallen, en het is niet gevallen, want het was op dc steenrots gegrond." Dat is een woord voor jullie allen. Wij allen bouwen. Maar hoe bouwen we? Waarop is ons levenshuis gegrond? De Heere zal het beproeven. Er zal regen en wind komen. En dan wens ik dat je huis vast staat en dat jc niet op verkeerde grond gebouwd zult hebben. De Heere Jezus wijst er op dat de bouwer er op toe moet zien hoe hij bouwt. Opnieuw geldt het: ees waakzaam! In het bijzonder tot jullie wil ik zeggen dat deze woorden niet ouderwets zijn, maar dat zc altijd nieuw blijven.

Woerden gcsprckleider: J. H. Mauritz

verslaggeefster: Ellen Mauritz

* In dil hoekje zijn brieven uit het strafkamp opgenomen.

Uitg. Den Hertog B.V.. Houten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen