Door God langs een omweg geleid

Gods weg is altijd de beste! Dit zal alleen de levende geloofsbeoefening zeggen, als Hij er ons Zelf voor inwint. Anders heeft het vlees nog al eens bedenkingen tegen Gods weg. Dit vooral, als de moeilijkheden komen, de strijd niet gespaard blijft, bijvoorbeeld een langdurig ziekbed, of verlies van dierbaren, of tegenslag in zaken. Wat kan het vlees murmureren. God bespaart Zijn kinderen de strijd niet, noch natuurlijk, noch geestelijk. Hun weg is niet enkel voorspoed. Dit zien wij ook in de weg, die Hij met Israël houdt. Toen Israël uit Egypte geleid werd, optrok naar het beloofde land, leidde de Heere het niet langs de gebruikelijke weg, die langs de Middellandse Zee naar Gaza loopt. Dan zouden zij in tien dagen het doel van de tocht bereikt hebben. Doch de Heere had er een wijze bedoeling mee, dien weg te mijden.

Indien Israël langs de gewone weg naar Kanaàn was gegaan, hadden zij al spoedig sterke volken tegenover zich gevonden, om hun de doortocht te betwisten. Hoe zouden zij dan, als slavenvolk, tegen de krijgshaftige Filistijnen zich verdedigen? Zij zouden weer naar Egypte terug willen keren. Daarom voert God hen door de woestijn naar de Rode Zee. Daar dreigt het gevaar niet zo. Daar sluit Hij straks de wateren achter hen toe, waardoor de terugkeer onmogelijk is. Geestelijk Israël, uw terugkeer is óók onmogelijk.

Hoe geheel anders hadden zij zich de weg naar Kanaan voorgesteld. Mocht aanvankelijk de weg, waarlangs zij door God geleid werden, de weg, Hij voor hen afgebakend had, onbegrijpelijk lijken, uiteindelijk blijkt, dat Hij in Zijn wijsheid de beste gekozen had.

Zij dachten van Raméses naar Sukkoth en van Sukkoth in een rechte lijn naar Kanaan te zullen gaan, doch, God leidt ze een heel andere kant uit; verder van Kanaan af in plaats van er naar toe. Zo leidt Hij vaak Zijn volk, anders dan mensenverstand zou menen, op eenzaam ongebaande wegen, waar het oog geen doortocht ziet en alzo niet het beloofde land.

Zo vergaat het Zijn kind nog wel. Als het een eindweegs een rechte weg heeft, ziet men het land; doch komt men dan weer in een omweg, dan is men het uitzicht weer kwijt, voor het gevoel veel verder af, al is men er soms ook dichtbij. Het is te verstaan als men verdrietig wordt op de weg, als men ziet, dat Gods weg lijnrecht tegen hun weg ingaat, hun tekening van de weg naar het beloofde land heel niet klopt.

Israël had zich de weg naar Kanaan voorgesteld als een rechte, lieflijke en gemakkelijke weg, zonder strijd, moeite en hindernissen: Och, zo zingt de ziel eerst nog wel: „Zij gaan van kraçht tot kracht steeds voort „ Doch bij Ethan begon het al: terug, inplaats vooruit. Van de Rode Zee inplaats naar Filistea. De weg wordt hoe langer hoe moeilijker tot ze te Pi-Hachiroth voor de zee staan. Daar kunnen zij niet door, is geen pad. Zal het hier omkomen zijn? Zij zien geen uitkomst. Zullen zij moeten verdrinken of vallen in Farao’s handen, die hen met zijn krijgswagens nadert? Doch, dat duldt God niet. Dan zou Hij de Getrouwe niet zijn.

Langs een omweg leidt Hij naar Kanaan.

Israël moest de woestijn in, waar niets groeit. Daar zullen zij ook de woestijn van hun hart, in dodigheid leren kennen: onbekwaam om God te verheerlijken.

Och, eigen gekozen wegen dunken ons vaak de beste. Doch, waar komen zij er mee uit?

Ja maar.... Wat ja maar? Wel, met Israël liep het toch ook in Gods weg op het onmogelijke uit bij de zee? Zeker! doch de Heere zeide tot Mozes: „Zeg de kinderen Israëls, dat zij voorttrekken”; en God baande een pad door de zee. Gods wijsheid liefde, trouw en almacht maakt het wel. Zeker, Hij leidt niet opeens in Kanaan. Hij laat ze in de woestijn der wereld omdwalen door velerlei beproevingen. Doch vergeet niet: onder Zijn geleide. Hij verliest ze geen ogenblik uit het oog, al verstaan zij dit altijd niet.

Voorwaar, de wegen waarlangs Hij Zijn volk leidt zijn weliswaar onbegrijpelijk, doch zij zijn de beste naar het doel.

Leidt Hij u ook? Of gij. uzelf?

De Heere, trekt met Zijn volk op. Hij is-hun licht in donkerheid, hun Elim in de woestijn. Voor wie door Hem geleid wordt, moet en zal het goed komen.

Zalig, die Hem kinderlijk volgen mag, al gaat het langs een omweg. Hier is een oefenschool waarop de lessen worden geleerd aangaande Gods- en zelfkennis. Alles valt aan het eind mee. Wie ook tegenvalt, gij uzelf het meest, de Heere niet.

Hij maakt alles wel!

Zong Asaf niet:

„Uw weg is in de zee. Uw pad in grote wateren, en Uwe voetstappen werden niet bekend. Gij leiddet Uw volk als een kudde, door de hand van Mozes en Aâron”.
(Ps. 77 : 20 - 21)

Leidt Hij ons zo door de betere Mozes naar het Kanaan der eeuwige rust?

Dan : het omzwerven ten einde en thuis, in de rust, die er overblijft voor het volk van God.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen