BOEKBESPREKING

Dr. J. A. Hebly: Protestanten in Rusland. De honderdjarige weg van strijd en lijden. Uitgave van J. H. Kok B.V. Kampen. Aantal blz. 228. Prijs ƒ 17, 50.

Eendracht maakt macht.

Nu al weer een boek over de kerk in Rusland? Weten we nog niet genoeg, waarbij we denken aan de waardevolle artikelen over deze problematiek in het R.D. ?

Dit zijn begrijpende vragen. We zijn het met je eens, dat het gevaar groot is, dat we straks door de vele organisaties, die er bestaan om hulp te verlenen, in verwarring worden gebracht. We zullen hopen dat er wat meer eenheid gevonden wordt, want alle instellingen hebben hetzelfde uitgangspunt: De liefde van Christus dringt ons! Dat moet dwingen tot doelmatig handelen, want de zaak van de Heere heeft haast!

Het goed uitgevoerde boek van Hebly geeft een schat van boeiende informatie over de positie van twee belangrijke protestantse groeperingen in Rusland: de evangelie-christenen en de baptisten. Hij beschrijft het ontstaan van deze groepen, en de invloed van het Piëtisme en het Réveil daarop. Verder de positie van deze „sekten". Zo worden de groepen genoemd die naast of uit de orthodoxe staatskerk, tot 1917, zijn ontstaan tijdens het bewind van de tsaren rond de eeuwwisseling en vóór de revolutie in 1917. Toen werden ze bloedig vervolgd op aandrang van de kerkleiding van de orthodoxe kerk.

Een zwaluw bracht nog geen lente.

Het tweede deel van het boek begint bij de revolutie van 1917 o.l.v. Lenin, die direkt een frontale aanval deed op de staatskerk en alle naaste bezittingen.

De „sectariërs" kregen voorlopig wat meer vrijheid en legden zich toe op verspreiding van bijbels en geestelijke literatuur én de vorming van kader en gemeenten. Onder Stalin werd de situatie veel slechter. Hij verbood al die aktiviteiten. Door de vervolgingen, vooral in 1936 en 1937, werden de gemeenten gedecimeerd. Na de dood van Stalin brak er een dooiperiode aan (1954-1959).

Daarna werd het — door maatregelen van Chroestsjew, zoals: het opheffen van gemeenten en sluiten van kerken, het staken van evangelisatie, de doop van jongeren in de leeftijd tussen 18 en 30 jaar te miniseren en de kinderen niet tot de kerkdienst toe te laten, — aanzienlijk slechter.

Verder veroorzaakten deze maatregelen een afscheiding in de Unie van evangeliechristenen en baptisten, die sinds 1944 samen gingen. De afgescheidenen, de zgn. Iniciativniki, vonden dat de Unieleiding teveel toegaf aan de regering.

Hoeveel het er zijn? Dat is moeilijk uit te maken. Hebly schrijft (blz. 96):

„Maar de kracht van deze bewegingen niet in statistieken en ledenregister". ligt

Inderdaad, het belangrijkste is dat ze een zoutend zout en een lichtend licht zijn. En dat zijn ze! Daar geeft Hebly voorbeelden van. Ze vallen op door hun arbeidsmoraal en prestaties, door hun levenshouding en persoonlijk kontakt met anderen. Zo slaat de vlam over.

Deze afgescheiden groep noemt Wurmbrand

de „ondergrondse kerk", omdat ze niet erkend wordt door de staat en daarom vervolgd wordt! Maar

Deze groep houdt zich niet stil, clat bewijzen de dokumenten die in het derde deel van het boek afgedrukt zijn. Ze protesteren bij cle staat en de wereldleiders en eisen godsdienstvrijheid.

Wie de jeugd heeft, heeft.....

Uit dit boek blijkt duidelijk, dat de officiële kerk en de „ondergrondse", lijden vanwege hun geloof. Het communisme, als uiting van de Antichrist, doet alle mogelijke moeite om de jeugd onder haar invloed te krijgen. Doel heiligt de middelen: kinderen verraden' hun ouders en worden aan het ouderlijk gezag onttrokken én ouders worden in psychiatrische inrichtingen geplaatst, omdat ze teveel gefacineerd zijn door de godsdienst.

Iedereen die belangstelling heeft voor de situatie van de kerk in Rusland moet dit boek lezen. Ik moet het anders zeggen: Het moet ons aangaan, want als er één lid lijdt, dan lijden alle leden! Het is prettig geschreven. Het kan goed dienst doen als bron voor een inleiding. Bij een werkstuk over het godsdienstig leven in Rusland moet je dit boek raadplegen. De dokumenten verschaffen daarbij authentiek materiaal pro en contra de kerk.

Dit boek roept natuurlijk wel vragen op. Hebly staat argwanend tegenover de wijze van Wurmbrands optreden (blz. 214). Daar heb ik al eerder op gewezen in de bespreking van het boek: „Rumoer rond Wurmbrand".

Ik dacht dat beiden een facet belichtten, dat we nodig hebben om ons een beeld te vormen van de kerk, die de staat uit wil roeien met alle middelen die haar ter beschikking staan. Hebly is m.i. iets te positief over de huidige kerkleiding van de Unie en cle Orthodoxe kerk, maar ja ook hier geldt: De beste stuurlui staan aan wal! Als het erop aankomt, hoe zal dan onze houding zijn?

Geldt dan Filip. 4 : 13? !

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen