Groeten uit Canada

„Gelukkig nieuwjaar! Vanuit winters Ontario wensen we familie, vrienden en bekenden een voorspoedig en gezegend 1995 toe. We hopen dat alles goed mag gaan met u en de uwen, en waar nodig wensen we kracht naar kruis toe. We willen u bij dezen ook hartelijk bedanken voor de vele goede wensen die we rond de jaarwisseling vanuit Nederland mochten ontvangen.

De jongens zijn inmiddels alweer een week terug op school. Vanmiddag krijgen ze taart in plaats van koekjes als ze thuiskomen, want Sonya is jarig. Wat is het jaar hard gegaan, en wat heeft de baby ons veel vreugde gebracht! Richards juf Gina Penney is na haar welverdiende vakantie teruggekomen als mevrouw McClelland.

Haar trouwerij is een dag geworden die we niet licht zullen vergeten. Wie de lieve, opgewekte juf zou ontmoeten, zou niet vermoeden dat zij een paar jaar geleden geen idee had van wat werkelijk belangrijk is in dit leven. In de evangelisatiekrant die onze gemeente in de wijk rond de kerk verspreidt, deed Gina onlangs verslag van de grote verandering in haar leven, en ik kan niet nalaten om er iets uit aan te halen.

„De kerk en de bijbel waren onbekende begrippen voor mij", aldus Gina. „Feestjes en vrienden, was alles wat telde. Tot ik op de middelbare school David ontmoette. Hij had iets over zich wat anders was, iets wat ik geen naam kon geven. Ik wist dat zijn vader dominee was, maar daar praatte hij nooit over.

We kregen verkering, maar hij vroeg nooit of ik eens bij hen thuis wilde komen. Op een avond merkte ik dat er iets was. Ik vroeg wat hem dwars zat, en ineens vertelde hij me alles over zijn opvoeding en zijn geloof Hij vertelde dat hij op de verkeerde weg was, en geen vrede kon hebben tot hij zijn wereldse vermaken en vrienden op zou geven.

Daar hoorde ik ook bij. Ik wist dat het afgelopen was met onze vriendschap. De volgende zondag nodigde hij me uit om naar de kerk te komen, iets waar ik heimelijk al een tijd op gehoopt had. Aan het eind van de dienst had ik het idee dat alles wat gezegd was, alleen voor mij bedoeld was. Maar David zei dat zijn vader niet wist dat ik in de kerk zou zijn...

De volgende dag las ik op mijn kamer in de bijbel. Het was de gelijkenis van het kaf en het koren. In het licht van Gods Woord zag ik mijzelf als het kaf dat met onuitblusselijk vuur verbrand zou worden. Ik wist dat ik niet kon sterven! Die avond bad ik het eerste oprechte gebed in mijn leven. Ik vroeg de Heere Jezus zich over mij te ontfermen, en vond vrede met God."

Korte tijd daarna verloofden David en Gina zich, en hun huwelijk enkele weken geleden was een dag van grote blijdschap. Wat de toekomst hen ook mag brengen, ze zijn in Goede Handen."

                              ------------------------------

Geselsie uit Suid-Afrika

„Als rechtgeaarde Nederlandse had ik altijd het idee dat België maar een mal land was. Al was het maar omdat ze twee officiële talen erop na houden. Inmiddels durf ik van die Belgen niet zoveel meer te zeggen, want ik woon nu in een land waar ze geen twee, maar elf officiële talen hebben, al is dat alleen tot de definitieve grondwet klaar is.

Eerlijk gezegd weet ik niet eens welke elf het zijn. Ik ben gelukkig niet de enige, want bij de centrale bibliotheek van Johannesburg moesten ze ook nog flink zoeken voor ze me het volgende lijstje konden geven: Afrikaans, Engels, Mpedi, Ndbele, Sotho, Swazi, Tsonga, Tswana, Venda, Xhosa en Zoeloe. Zelf spreek ik ze geen van alle, Nederlands is en blijft onze huistaal.

In het Afrikaans kan ik me na anderhalfjaar redelijk verstaanbaar maken en ik weet ondertussen dat bepaalde woorden in het Nederlands heel iets anders betekenen dan in het Afrikaans. Engels wordt al ietwat moeilijker voor me. Gek genoeg heb ik dat eerder af- dan aangeleerd. Misschien omdat ik me meer op Afrikaans heb geconcentreerd.

Dat is trouwens iets wat hier nogal verbazing wekt. De meeste Nederlanders zijn helemaal verengelst, pa en ma zijn geboren en soms opgegroeid in Nederland, maar de kinderen kunnen hun moedertaal nauwelijks meer verstaan, ze gingen op Engelse scholen en veel Nederlandse familieleden kwamen er zeker in vroeger jaren niet over de vloer, dus de taal van de ouders schoot er ook maar bij in.

Gelukkig voor de schoolkinderen hoeven ze niet alle talen te leren, dat zou ook niet te doen zijn. Naast Afrikaans en Engels is één zwarte taal momenteel verplicht, dat is over het algemeen de taal die het meest in de regio gesproken wordt. In onze omgeving is dat Sotho of Tswana. Ik kan trouwens de een niet van de ander onderscheiden, dat geldt voor al die 'zwarte' talen.

Ze wijken zo af van wat mijn Europese oren gewend zijn, dat ik, zeker in het begin, net zoveel verstond van wat er in ons kippenhok gekakeld werd. De meeste zwarten spreken behalve hun eigen taal ook Engels of Afrikaans, of een mengsel van die twee, waarbij ze soms niet weten wat Engels en wat Afrikaans is.

Mijn huishulp Moope is een prachtig voorbeeld van complete spraakverwarring. Ooit belde Jan dat hij haar even hebben moest, ze werkt namelijk ook in zijn schuur. Even later vertelde Moope waarom Jan gebeld had: „Ma bolla short"; drie talen in twee woorden... In goed Nederlands: Er waren (bloem)bollen te kort.

"Ma" is een voorvoegsel uit Venda, wat zoiets als "de" betekent, "bolla" of bollen spreekt voor zich en "short" is het Engels voor kort of tekort. En zoals mijn tong verkeerd in mijn mond ligt voor Venda, zo sukkelt Moope met haar Engelse uitspraak.

We hebben samen een kwartier gepraat, ik geraden, zij gelachen en nee geschud voor we eruit waren dat skielol in officieel Engels steelwool en in het Afrikaans staalwol is. Maar ons kom reg!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen