4. Visie

Hoe moeten wij nu kijken naar de twee delen van de Bijbel? In welke verhouding staan het Oude en Nieuwe Testament tot elkaar? Bij onze kijk op de verhouding tussen de twee testamenten zijn vier punten van belang.

Heilshistorische ontwikkeling

In de Bijbel is een ontwikkeling te zien. De geschiedenis van God en Zijn volk, in het Oude Testament beschreven, komt in het Nieuwe Testament in een beslissende fase op Golgotha. In het Oude Testament wordt het steeds duidelijker dat de Messias zal komen om Israël te verlossen, dat Hij in Bethlehem zal geboren worden, dat Hij uit het nageslacht van David is. Dit wordt in het Nieuwe Testament vervuld in de geboorte, het lijden en het sterven van de Heere Jezus. Hier stopt het niet. Christus vaart na Zijn opstanding op naar de hemel. Op het Pinksterfeest wordt de Heilige Geest uitgestort. De grenzen van Israël worden doorbroken, zodat het Evangelie ook naar de heidenen gaat. Het Nieuwe Testament gaat verder waar het Oude Testament stopt. De hele Bijbel is één grote ontwikkeling, waarin God Zijn plan met de wereld openbaart. Van de schepping en de zondeval, via het lijden en sterven van Christus, naar de wederkomst. God gaat door met Zijn werk, zowel in het Oude, als in het Nieuwe Testament.

Verschil in accenten

Er is niet alleen een doorgaande lijn van het Oude Testament naar het Nieuwe. Er is ook een verandering tussen deze twee Testamenten. Er zijn verschillen in de accenten tussen het Oude Testament, waarin te zien is dat de mens zelf de Wet niet kan volbrengen en het Nieuwe Testament, waarin beschreven wordt hoe de Wet in Christus volbracht is. Niet door het houden van de Wet, maar door het geloven in het Evangelie wordt een mens zalig. In het Oude Testament gaat het om het verbond tussen God en Zijn volk, terwijl in het Nieuwe Testament Israël als eerste onder de volken wordt gezien. In de Bijbel is sprake van een oude bedeling (voor de komst van Christus) en een nieuwe bedeling (na Christus' lijden en sterven en Zijn opstanding). Met het Pinksterfeest wordt de Heilige Geest uitgestort (die wel in de hele Bijbel 'aanwezig' is, maar vooral in het Nieuwe Testament van grote betekenis is), waarna het heil ook aan de heidenen wordt bekend gemaakt. Ook heidenen komen tot bekering: Cornelius, de kamerling uit Morenland, de stokbewaarder in Filippi.

Typologische verbanden

In het Oude Testament zijn gebeurtenissen of personen te zien als schaduwen en typen van wat gaat komen in het Nieuwe Testament. Zo is Christus de meerdere Salomo: en zie, meer dan Salomo is hier (Mattheüs 12: 42). Wat Israël in de woestijn overkwam, is een voorbeeld voor de christelijke gemeente (1 Korinthe 10). Denk ook aan de slang die Mozes in de woestijn verhoogde en die een type is van Christus (Numeri 21: 9 en Johannes 3: 14). Zo wordt ook in Hebreeën gesproken over Christus, die hoger is dan Mozes en Aäron (Hebreeën 3 en 5). Een ander voorbeeld is dat de weg die God met Jozef ging (door vernedering naar verhoging) te vergelijken is met de weg van Christus. God heeft het kwaad ten goede gedacht, om een groot volk in het leven te behouden (Genesis 50: 20).

Belofte en vervulling

Het Oude Testament is zonder het Nieuwe een 'torso' (een lichaam zonder hoofd). De vraag van het Oude Testament 'Waar blijft de ware Profeet (Deuteronomium 18), Priester (Leviticus 16) en Koning (Psalm 72)?' wordt in het Nieuwe Testament beantwoord: de Heere Jezus Christus. De oudtestamentische lijnen van David en Sion lopen uit op Christus. Het hele Oude Testament is vol van verwachting van de Messias, wat ook blijkt uit de oudtestamentische citaten in het Nieuwe Testament. Alles wijst heen naar Christus. Hoewel er in het Oude Testament ook al sprake is van vervulling en alles in het Nieuwe Testament nog niet definitief vervuld is, roept het Oude Testament om het Nieuwe. In het Nieuwe Testament is het 'reeds' van Christus komst gekomen (de beslissing is gevallen), maar het einde is 'nog niet' (de overwinning komt nog, zie het Bijbelboek Openbaring).

Heenlezen en teruglezen

Op welke manier kun je nu de Bijbel zo lezen, dat je recht doet aan de verhouding tussen het Oude en Nieuwe Testament? Bij het bestuderen van de Bijbel is het allereerst belangrijk om het Bijbelgedeelte in zijn context te laten staan, leder gedeelte heeft zijn betekenis in zijn eigen context. De geschiedenis van Jona heeft in de eerste plaats betekenis in die tijd en wordt hij als ongehoorzame profeet ten voorbeeld gesteld, maar pas vanuit het Nieuwe Testament is duidelijk dat Jona een type van de Heere Jezus is (Mattheüs 12: 39-41). Om de Bijbel goed te begrijpen, moeten we eerst vanuit het Oude Testament naar het Nieuwe heenlezen. In profetieën en offers worden dan al dingen duidelijk over wie de komende Verlosser is, maar wie Hij precies is en wat Hij precies zal doen is nog onduidelijk. Zo is Abraham zalig geworden door het geloof in de belofte dat de Verlosser zal komen, zonder dat hij wist hoe en wanneer Hij zou komen. Pas nadat we de Bijbel zo hebben heengelezen, mogen wij, die het Nieuwe Testament hebben, ook de Bijbel teruglezen. Pas dan kunnen we zeggen: Jona is een type van Christus; in Jozefs vernedering en verhoging is een beeld van Christus te zien; de heilsprofetieën uit Jesaja gaan (in de eerste plaats over het heil van de verlossing uit Babel, maar daarna ook en niet minder) over Christus. Ook de komst van de Heilige Geest is al voorzegd door de profeet Joël (Joël 2).

Om volledig recht te doen aan Gods Woord moeten we dus enerzijds dat wat duister is in het Oude Testament (Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 9) laten staan door heen te lezen, maar anderzijds mogen we ook het licht van het Nieuwe Testament over deze duisternis laten schijnen, door terug te lezen. Zo getuigt het gehele Oude Testament van Christus, en is Christus in de gehele Schrift te vinden.

De Heere God heeft aan de kerk de Schriften gegeven in de eenheid van het Oude en Nieuwe Testament. De verhouding tussen deze twee delen wordt wel gezien als een knoop in een knoopsgat. Het Nieuwe Testament past op het Oude, zoals een knoop past in een knoopsgat. Jezus Christus is de vervulling van de het Oude en de inhoud van het Nieuwe Testament. Vanuit het Oude Testament kan de vraag rijzen: Wie is de Messias en wanneer zal Hij komen? Vanuit het Nieuwe Testament is het enige antwoord op deze vraag: Het is Jezus van Nazareth, geboren in Bethlehem.

God heeft ons Zijn Woord gegeven, waarin Hij zich te kennen geeft, "zo veel als ons van node is in dit leven, tot Zijn eer en de zaligheid van de Zijnen" (Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 2).

'Christus in het Oude Testament?'

Het is voor veel mensen een vraag of het in het Oude Testament wel over Christus gaat. Is dit niet vanuit het Nieuwe Testament in het Oude ingelezen? En als Christus dan in het Oude Testament te vinden is, in hoeverre is het dan mogelijk om over Christus vanuit het Oude Testament te spreken?

Het is de Heere Jezus Zelf, die zegt dat de Schriften (dat is het Oude Testament) het zijn die van Hem getuigen (Lukas 4: 21, Johannes 5: 39, etc.). Het is dus vanuit de Bijbel zelf duidelijk, dat er in het Oude Testament over Christus gesproken wordt. In het Oude Testament wordt er op verschillende manieren over Christus gesproken, in de Psalmen (Psalm 22), door de profeten (Jesaja 53), in de oudtestamentische schaduwdienst (in de offers en andere ceremonieën), door typologieën of voorbeelden (Jozef, Jona, Salomo) en door allegorese (Hooglied).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen