2. Verkiezing, roeping en zaligheid

Je bent op vakantie in de bergen en besluit een mooie wandeling te maken. Je volgt een route die aangegeven staat. Heel eenvoudig, totdat je op een onduidelijk kruispunt komt. Er is geen bordje te bekennen. Blijven staan is geen optie, dus je besluit maar om een van de wegen in te slaan.

Of het de goede weg is, daar ben je niet zeker van. Je moet dwars door een donker bos en hoopt maar dat je niet verdwaalt. Totdat je opeens een uitkijktoren tegen komt. Je klimt naar boven. Het uitzicht is prachtig! En opeens zie je de route weer; van bovenaf is alles duidelijk te zien. Nu weet je weer waar je naar toe moet.

Lofzang

Het eerste hoofdstuk van de eerste brief van Petrus is zo'n uitzichttoren. De vreemdelingen hadden te maken met verdrukking. Ze werden belasterd, omdat ze christen geworden waren. Ze hebben het Evangelie gehoord en met blijdschap aangenomen, maar nu blijkt dat het hen vooral lijden en verdriet brengt.

Ondanks deze moeilijke situatie begint Petrus de brief met een lofzang. Hij neemt ze mee naar de hoogste trap van de uitkijktoren. In een keer tilt hij de vreemdelingen boven alle verdrukking en lijden uit. Petrus prijst God, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren (vers 3). Petrus mag weten dat de Heere zijn God is, uit genade. Na de dood van de Heere Jezus was hij alle hoop kwijtgeraakt. Maar de Heere is opgestaan en Petrus mocht de Opgestane zelf ontmoeten. Steeds opnieuw verkondigt Petrus nu het vertrouwen in zijn Heere. Zijn hoop is weer levend. Geloofd zij de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus, Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop, door de opstanding van Jezus Christus uit de doden (vers 3).

Eeuwen geleden was het land Israël aan Abraham beloofd. Maar die erfenis van het beloofde land bleef altijd een kwetsbaar bezit. Door oorlog of armoede kon het worden aangetast. Hier gaat het over een onverderfelijke en onbevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis (vers 4). Dat is een erfenis die onaantastbaar is, omdat die in de hemel wordt bewaard. Daar is het veilig. Daarom worden we opgeroepen om onze schatten in de hemel te vergaderen, waar ze noch mot noch roest verderft, en waar de dieven niet doorgraven noch stelen (Mattheüs 6: 20).

De vreemdelingen op aarde hoeven niet zonder hoop te leven, want hun is een royale erfenis beloofd. Op dit moment zien ze daar weinig van om zich heen, daarvoor moeten ze omhoog zien! Het ligt vast in God. Wat houdt die erfenis in? Het is de zaligheid, die bereid is om geopenbaard te worden in den laatsten tijd (vers 5). Zaligheid betekent verlossing van alles wat ons op aarde onvolkomen maakt. Die zaligheid is bereid door Christus aan het kruis. In dit leven mag een kind van God daar al iets van merken. Straks, in de hemel, zal die zaligheid volkomen zijn!

Hoop

'Laten we er 't beste van hopen.' Misschien is dat wel van toepassing op de toets die je net gemaakt hebt. Je geeft er mee aan dat je niet zeker bent van het resultaat, maar natuurlijk wel graag een goed cijfer wilt hebben. Als wij het hebben over hopen, heeft dat vaak iets onzekers in zich. Je weet het nog niet zeker, maar hoopt het.

Bijbelse hoop betekent iets heel anders! Dat ligt juist vast en staat voor zekerheid, want de Heere Jezus is zelf de Hoop. Daarom kan David zeggen: Want op U, HEERE, hoop ik; Gij zult verhoren, HEERE mijn God (Psalm 38: 16). Hoop kijkt niet naar beneden, waar je ziet op jezelf en op de omstandigheden, maar kijkt omhoog, naar de Heere!

Geloof en blijdschap

Geloof en blijdschap horen bij elkaar. Dat zegt Petrus hier: in Welken gij u verheugt (vers 6). Het woordje 'Welken' verwijst helemaal terug naar vers 3, waar het gaat over de God en Vader van onzen Heere Jezus Christus. Als je er bij stil staat wat Gods kinderen nu al hebben gekregen en straks helemaal zullen krijgen, is dat dan geen reden tot blijdschap?

Over deze blijdschap lees je meer in de Bijbel. Ook de profeet Habakuk spreekt erover. Zelfs als er geen voedsel meer is, zo zal ik nochtans in den HEERE van vreugde opspringen; Ik zal mij verheugen in den God mijns heils (Habakuk 3: 18). Paulus noemt blijdschap één van de vruchten van de Geest (Galaten 5: 22).

Je zult misschien zeggen dat je toch vaak met moeite en verdriet te maken hebt. Misschien wordt jouw leven gekenmerkt door veel zorgen en pijn. Toch kan de vreugde in God het winnen van verdriet. Kijk maar naar Paulus. Hij heeft veel geleden om zijn geloof en kwam zelfs in de gevangenis terecht. Hij ontkent zijn moeilijkheden niet, maar kan ondanks dat toch blij zijn: Als droevig zijnde, doch altijd blijde (2 Korinthe 6: 10). Wat is het geheim hiervan? Hij lette niet op de moeilijke omstandigheden, maar op Zijn almachtige God! Hij keek niet naar beneden, naar de situatie waarin hij zich bevond, maar omhoog! Elke christen krijgt te maken met tegenslag. Petrus spreekt over 'menigerlei verzoekingen' (vers 6). Eigenlijk kun je beter spreken over beproevingen, want de Heere verzoekt nooit. Dat doet de duivel wel, om ons van de Heere vandaan te trekken. De bedoeling van de Heere is iets heel anders. Dat blijkt uit dit gedeelte.

Petrus denkt aan goud, een kostbaar en zeldzaam edelmetaal. Misschien heb je ook wel eens iets van goud gekregen, een ring bijvoorbeeld. Je vindt er dan een 'certificaat van echtheid' bij. En voordat jij de ring om je vingers kunt schuiven, is er al een heel proces aan voorafgegaan. De goudsmid heeft een goudklompje in zijn smeltkroes gedaan. Het vuur wordt gestookt en dan komt het schuim naar boven. Dat schept hij weg, net zolang tot het goud helemaal zuiver is. Hoe hij dat kan zien? Hij gaat net zolang door tot hij zichzelf in het goud weerspiegeld ziet.

Dat is het doel van beproeven. Alles wat niet tot het geloof behoort moet weg: hoogmoed, ongeduld, ontrouw. Maar van het echte geloof, het goud, gaat niets verloren! Juist door de verdrukkingen heen zet de Heere Zijn stempel van echtheid erop. Dat geloof is pas tot eer van de Heere! Daarom zegt Petrus dat beproeving van het geloof leidt tot lof en eer en heerlijkheid, in de openbaring van Jezus Christus (vers 7).

Profeten en engelen

Petrus maakt duidelijk dat de komst en het werk van de Heere Jezus al in het Oude Testament voorzegd was. Van welke zaligheid ondervraagd en onderzocht hebben de profeten (vers 10). De Heilige Geest was al lang van tevoren bezig te getuigen wat gebeuren ging. Petrus en de andere apostelen hebben de woorden van de profeten, door wat ze meemaakten, beter begrepen dan de profeten zelf. Zij zagen dat de woorden van de profeten vervuld werden in de Heere Jezus. Uiteindelijk zijn de woorden van de profeten ook voor de lezers van de brief bestemd, zodat zij niet zichzelven, maar ons bedienden deze dingen (vers 12).

Niet alleen de profeten van vroeger, ook de engelen zijn geïnteresseerd in de uitwerking van het Evangelie. In welke dingen de engelen begerig zijn in te zien (vers 12). Niet nieuwsgierig, maar met verlangen om te zien hoe het werk van de Heere wordt voltooid. Hier eindigt de lofrede van Petrus. De uitverkoren vreemdelingen in Klein-Azië hebben in de verkondiging van het Evangelie meer mogen zien dan hemelse engelen en vroegere profeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen