Hoofdstuk 3 God en lijden

In het vorige hoofdstuk kwam de relatie tussen zonde en lijden aan bod. Daar is een ander punt nauw aan verbonden, namelijk: hoe is het lijden te rijmen met het bestaan van God? Veel mensen laten het geloven in God afhangen van het lijden dat ze bij zichzelf of om hen heen zien. Zij zeggen: “Als God bestaat, waarom laat Hij lijden dan toe?”. Als Hij almachtig is, dan kan Hij het kwaad toch voorkomen? En dat zou Hij toch ook moeten wíllen want Hij is toch liefde? Waarom doet Hij dat dan niet? Is God wel almachtig? Is de Heere wel liefdevol? Lastig hè! Ook kerkmensen worstelen vaak met deze vragen. Misschien herken je deze vraag wel. Is lijden in je persoonlijk leven en lijden in de wereld om je heen te rijmen met het bestaan van God? Over dit moeilijke punt gaat dit hoofdstuk.

Gods ‘megafoon’

De Engelse wetenschapper C.S. Lewis heeft een boek geschreven met als titel: ‘Het probleem van het lijden’. Hij schetst in dit boek dat lijden een belangrijke functie heeft. Lijden laat zien dat het leven op aarde niet goed is. We denken vaak dat alles op rolletjes loopt. En zolang we dat denken, zijn we niet geneigd aan God te denken. God komt ons dan niet van pas. Hij laat Augustinus aan het woord: “God wil ons iets geven, maar kan dat niet omdat onze handen al gevuld zijn.” Daar zit het probleem. We leven rustig voort. We kunnen in het leven van alles negeren. Maar pijn niet. Lewis zegt dan: “Pijn eist aandacht. God fluistert tot ons in onze genietingen. Hij spreekt tot ons geweten, maar Hij roept ons in lijden. Het is een megafoon om een dove wereld wakker te schudden”. Door lijden worden onze illusies doorgeprikt. Onze illusie dat het hier een paradijs is, of dat we er ten minste een paradijs van moeten maken. We moeten ons aan God overgeven zegt Lewis, en zolang we ‘ons eigen leven’ prettig vinden, zullen we niet bereid zijn dat te doen. Samengevat: de Heere roept ons door lijden op om ons tot Hem te bekeren!

Vaderlijke zorg

Dat komt ook tot uitdrukking in het doopformulier. Beleden wordt dat je in zonden ontvangen en geboren bent en daarom aan allerlei ellende, ja zelfs aan de verdoemenis onderworpen bent. Door de doop betuigt en verzegelt God de Vader ons echter dat Hij een eeuwig verbond der genade met ons opricht, en daarom ons wil voorzien in datgene wat we voor ons levensonderhoud nodig hebben. En het kwade dan, de moeiten? Daarvan zegt het formulier: dat wil Hij van ons weren, óf: ten beste keren, tot ons nut doen zijn.

In zondag 10 van de Heidelbergse Catechismus wordt dat ook beleden. Daar gaat het over Gods voorzienigheid. Over rijkdom en armoede. Over gezondheid en ziekte. Over vruchtbare en onvruchtbare jaren. Daar klinkt de volgende belijdenis: deze dingen gebeuren niet bij geval, maar komen ons toe vanuit Gods Vaderlijke hand. Dat neemt de angel weg uit het lijden! Je levensweg kan zwaar zijn, heel zwaar. Het kan je moedeloos maken. Opstandig. Maar wat een rust kan het schenken als je ziet dat het Gods hand is die slaat. Dan is het een Vaderlijke hand, dwars door het lijden heen. Of om met Job te speken: “Zouden wij het goede van God ontvangen en het kwade niet ontvangen?” (Job 2: 10). Paulus bemoedigt Gods kinderen die kruis en moeite in hun leven tegen komen als volgt: “Want dien de Heere liefheeft, kastijdt Hij, en Hij geselt een iegelijken zoon dien Hij aanneemt. Indien gij de kastijding verdraagt, zo gedraagt Zich God jegens u als zonen; (want wat zoon is er dien de vader niet kastijdt?).” (Hebr. 12: 6 en 7).

Christus’ priesterlijke werk

Denk vooral niet dat lijden iets is dat God ‘onbewogen’ laat. Dat het iets is wat Hij Zich niet aantrekt. De Heere ziet de wezen, de weduwen, de gevangenen, de blinden, de vreemdelingen… echt waar, Hij zegt het Zelf in Psalm 146. Denk niet dat de Heere niet zou weten wat mensen voelen aan pijn en verdriet.

Om dat te onderstrepen is het belangrijk voor ogen te houden dat de Zoon van God ook mens is geweest. In Zijn menselijke natuur heeft Hij geleden. Het zwaarst aan het kruis. Van God verlaten, stierf Hij al bloedend en dorstig een wrede dood. Maar, niet voor niets zegt de Heidelbergse Catechismus dat niet alleen het sterven van de Heere Jezus een weg van lijden was, maar dat Zijn hele leven een lijdensweg was (zondag 15, vraag 37). Hij heeft honger gekend, bijvoorbeeld bij de verzoekingen in de woestijn (Lukas 4: 2). Hij kende de pijn van verstoten te worden, bijvoorbeeld toen de inwoners van Zijn geboortestreek Hem van de rotsen wilde gooien (Lukas 4: 16 en verder). Hij kent de pijn van rouw. Zie maar hoe Hij huilde toen Zijn vriend Lazarus gestorven was (Johannes 11: 35). Jesaja zegt van Hem: “Hij was veracht en de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten en verzocht in krankheid” (Jesaja 53: 3).

Mee-lijden

Waarom is dit van belang? Paulus geeft je het antwoord: “Want wij hebben geen Hogepriester Die niet kan medelijden hebben met onze zwakheden, maar Die in alle dingen gelijk als wij is verzocht geweest, doch zonder zonde. Laat ons dan met vrijmoedigheid toegaan tot den troon der genade, opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, en genade vinden om geholpen te worden te bekwamer tijd.” (Hebreeën 4: 15, 16). Samengevat: het is van belang zodat je zult weten dat er een Hogepriester in de hemel is, Die je te hulp kan komen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen