Zendingsvuur dat brandt tot in Costa Rica

Dat gebed werd inderdaad verhoord. In die tijd zat een zus voor de MAF in Oeganda, broer Matthijs voor de GZB in Peru en zus Ditteke den Hartog-Geluk voor dezelfde organisatie in Namibië. Zelf werd Kees (43) met zijn vrouw, Claudia (38) en hun kinderen medio 2018 uitgezonden naar Costa Rica.

Hoe ging bij jóú het zendingsvuur branden?

Kees, via Zoom: “Behalve het gebed van mijn vader was het bezoek in 2002 van Matthijs en mij aan Nicaragua een markeringspunt. Ik was toen klaar met het conservatorium, Matthijs met het vwo. We wilden een tussenjaar en fantaseerden over een wereldreis, maar we wilden uiteindelijk iets in de kerk doen. Toen kwam Ditteke met het idee om als vrijwilliger naar Nicaragua te gaan.

Dat lukte. Ik leidde er christelijke conferenties voor studenten. Zo hield ik er praatjes over de verhouding tussen geloof en wetenschap en tussen man en vrouw in Bijbels licht. Interessant, want in Latijns-Amerika heerst bij mannen een machocultuur. Ook trainde ik voorgangers die preekten.”

Claudia: “Ik ben opgegroeid in Nicaragua, in een traditionele katholieke familie. Vanaf mijn 8 ^e jaar wilde ik niet meer katholiek zijn. Dat was op de dag vóór mijn eerste communie. Ik moest toen biechten, maar was een paar zonden vergeten, zoals aan het haar van mijn zusje trekken en ruzie maken. Vanaf mijn 12 e jaar zocht ik mijn heil bij een pinkster- en een baptistengemeente, maar vanaf mijn 14e ging ik naar de gereformeerde kerk van ds. Henk Minderhoud, toen GZB-zendingswerker in Nicaragua. Hij gaf me twee keer een Bijbel en leerde me die ook te lezen en begrijpen. Ik kwam erachter hoe belangrijk het is dat je deel bent van de gemeente en dat de kerk een roeping heeft voor niet-gelovigen.”

Huwelijk

In de gemeente in de Nicaraguaanse hoofdstad Managua van ds.Minderhoud leerden Kees en Claudia elkaar kennen. In 2006 trouwden ze, waarna ze zich in Nederland vestigden. “Onze dromen gingen mee”, aldus Claudia. “De eerste anderhalf jaar had ik het er echter moeilijk, vanwege de overgang naar een nieuwe cultuur.”

Toen het gezin na anderhalf jaar terugkwam van een vakantie uit Nicaragua, merkte Claudia dat ze werd geaccepteerd. “Ik voelde: Ik ben thuis. De mensen in de kerk hadden mij gemist. ‘Claudia is terug’, zeiden ze. Ook in onze woonplaats Nieuwegein waren we geroepen om ons geloof te delen. Ik hou van koken en een bakkie koffie drinken, dus nodigde ik mensen bij mij uit, ook als die soms rare ideeën hadden over buitenlanders. Ook deed ik vrijwilligerswerk en was actief in de kerk.”

Landje verderop

Kees was inmiddels als ict’er aan de slag gegaan, en rondde in 2011 ook zijn theologiestudie af. Ondertussen kregen ze hun vier kinderen.

In 2017 ging Kees bij de GZB praten. Hij wilde de gemeenten in Nicaragua helpen, omdat ds. Minderhoud het jaar ervoor plots was overleden. Kees: “De GZB zei: Hoe denk je erover om een landje verderop te gaan, in Costa Rica, maar dan als fulltime zendingswerker en met je » gezin? Claudia was meteen enthousiast over dat idee.” Kees en Claudia ervoeren in deze mogelijkheid een roeping en werden, met hun kinderen, medio 2018 naar Costa Rica uitgezonden. Kees werd er docent aan het protestantse seminarium ESEPA, terwijl Claudia een diaconale rol vervult in hun eigen wijk en de sloppenwijk La Tabla in San José, de hoofdstad van Costa Rica.

Wat doe je daar?

“La Tabla is een wijk van arme Costa Ricanen en gevluchte Nicaraguanen. Daar staat een kleine kerk, die in de duisternis het licht van het Evangelie wil laten schijnen. Twee bendes maken er de dienst uit. Ze verkopen drugs en regelmatig is er een schietpartij.

In het begin was er een nare sfeer. Mensen leven er zonder God; dat is pijnlijk en verdrietig. Ik deelde eerst alleen maar eten uit en hielp kinderen met hun huiswerk. Ze liepen altijd daarmee achter. Een tafeltje, wat potloden en ik zei: ‘Kom maar!’ De volgende dag kwamen er veel meer.

Zo kwam ik ook in contact met de moeders. Ik luisterde naar hun verhalen, ging met hen cake bakken en uiteindelijk ook de Bijbel lezen. Er zijn nu tien vrouwen tussen de 25 en 40 jaar die meedoen.

Dat duurde een jaar. Toen kwam de coronapandemie. Drie maanden deed ik niets. Toen ging ik, op hun verzoek, toch: handen wassen, mondkapje op. Aan de kinderen geef ik weer bijles en ik vertel Bijbelverhalen. De vrouwen bakken niet meer, maar we lezen via videogesprekken nog wel de Bijbel.

Vrouwen in Latijns-Amerika hebben te maken met verlating door hun ouders, geweld van hun mannen, armoede en misbruik. Maar in La Tabla zijn sommige vrouwen genezen en hebben ze besloten de mensen die hun schuldig zijn te vergeven. Ze leren grenzen te stellen bij hun man en geen tegengeweld te gebruiken, met pannen, lepels of messen.”

Kees: “De kerk wordt hier als beperkend gezien. De machocultuur wil voorkomen dat iemand je grenzen oplegt. Als man mag je doen wat je wilt met vrouw en kinderen. In mijn lessen besteed ik aandacht aan de relatie tussen man en vrouw volgens Efeze 5 en 6. De sterke heeft niet alleen rechten, maar ook plichten.”

Wat is jouw bijdrage aan het GZB-programma in Costa Rica, ‘Een kerk die dient’?

“Ik begeleid kerken om diaconaal te worden in de wijk waar ze staan en geef aan het seminarie les in het vak ‘Integrale missie’: hoe kerken dat diaconaat kunnen vormgeven. Gisteravond was ik op bezoek bij een kerk. De leiders, een predikant, zijn vrouw en hun oudste zoon, zijn geen theologen, maar startten een halfjaar geleden wel een gemeente en zijn zeer geïnteresseerd in het GZB-programma.

Op drie niveaus begeleid ik kerken: begeleiding van voorgangers in leiderschap – waar besteed je je tijd aan?

Is het alleen geven, of mag je ook ontvangen? –, cursussen voor vrijwilligers en preken, alsook Bijbelstudies voor ‘gewone mensen’.

Ik vind het inspirerend om met mensen bezig te zijn. Vanwege mijn ictachtergrond zie ik graag concrete resultaten. Daarom probeer ik de kerken te helpen de zaken goed te organiseren. Dit jaar zijn we met vijf kerken begonnen, het volgende halfjaar willen we vijf andere kerken bereiken. Ik werk samen met Juan Carlos Morales (zie pagina 7), die mij moet gaan opvolgen.

We zijn uitgezonden met de roepingstekst van Abraham waarin God zegt: Ik zal je zegenen en je zult tot zegen zijn van anderen. Als kerken vorm willen geven aan deze roeping, dragen wij daar graag ons steentje aan bij.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen