Omzien naar daklozen
Als 17-jarige wordt Murat* geraakt door de misère van daklozen in de stad waar hij studeert. Nog nooit had hij in zijn geboortedorp daklozen gezien en hij is diep geschokt: mensen die uit vuilnisbakken eten en op straat slapen. “Niemand kijkt naar hen om en zelfs in de kerk is er vaak geen plaats voor hen, omdat ze stinken.”
Zo komt hij in contact met Margaret, een buitenlandse christelijke verpleegkundige die een dagopvang voor daklozen heeft opgezet. Daar ontvangen daklozen een warme maaltijd, een wasbeurt en krijgen ze medische verzorging, maar vooral ook liefde en aandacht.
Margaret ziet de talenten en de bewogenheid van Murat voor daklozen en gelooft diep van binnen dat hij haar te zijner tijd zal opvolgen. En nu – zo’n 18 jaar later – is het project inmiddels uitgebreid met een hospice waar daklozen op waardige wijze kunnen sterven. Tijdens ons werkbezoek zijn we getuige van de overdracht van Margaret op Murat. Een indrukwekkende bijeenkomst in een kerk waar de diverse plaatselijke voorgangers allemaal aanwezig zijn. Onder handoplegging ontvangt Murat de zegen van God op zijn nieuwe verantwoordelijke taak. Het trof me wat de oudere predikant die de bijeenkomst leidde, zei: “Dit zijn onze daklozen, mensen geschapen door God, die door allerlei oorzaken in deze situatie zijn terechtgekomen. Als kerken mogen en moeten wij er voor hen zijn en hen Zijn liefde tonen.”
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van maandag 1 november 2021
Alle Volken | 24 Pagina's