Vertel,-avonden nodigen uit om meer te spreken over God

In mei vonden er op verschillende plekken in Nederland bijzondere ontmoetingen plaats. Diverse gasten uit de wereldkerk gingen in het kader van onze Pinstercampagne Vertel, op bezoek bij gemeenten in Nederland. Centraal op de avonden stond de kruk: de plek waarop onze gasten en gemeenteleden vertelden over de grote daden van God. In Polsbroek-Vlist was Nataliya Stoykova uit Bulgarije aanwezig. Zendingscommissielid Janneke Hogendoorn (33) blikt terug op wat die ontmoeting betekende.

Janneke, om te beginnen: wat motiveert jou om betrokken te zijn bij zending?

“Ik zit nu een jaar in de zendingscommissie. Ik weet niet eens waarom ik gevraagd ben, maar ik vind het vooral belangrijk dat de wereldkerk aandacht krijgt. Als gemeente kun je erg gericht zijn op je eigen zaken, maar het is goed om te beseffen dat er op zoveel andere plekken ook gemeenten zijn die het Evangelie delen. En juist omdat ik nu bij de zendingscommissie betrokken ben, gaat dat voor mij ook veel meer leven. Ik voel me oprecht meer verbonden met christenen wereldwijd. Zending laat me nadenken over hoe ik zelf het geloof deel, want daar ben ik vaak echt niet zo’n ster in.”

Hoe kijk je terug op de avond in jullie gemeente?

“Heel positief. De combinatie van Nataliya die haar verhaal vertelde en ook zelf uitgedaagd worden om te vertellen wat God in ons leven heeft gedaan, maakte het heel krachtig. Ik zat met mensen in een groepje die ik helemaal niet zo vaak spreek, maar we gingen gelijk de diepte in. Dat kwam echt door het persoonlijke verhaal van Nataliya. We draaiden er niet omheen, maar werden echt uitgenodigd om antwoord te geven.”

“De groep was niet heel groot, maar juist door het persoonlijke werd het intiem en durfden mensen zelf ook op de kruk hun verhaal te delen. Dat is echt niet vanzelfsprekend. We spreken in de gemeente vaak te weinig over God. Ik geloof zeker dat Hij aanwezig is in onze gemeente, maar we vertellen het elkaar vaak zo weinig en maken het soms zo weinig zichtbaar. Zo’n avond nodigt je uit om meer over en met de Heere te spreken.”

Wat sprak je aan in het verhaal van Nataliya?

“Het persoonlijk geraakt worden door God, maar daar ook echt iets mee doen. Nataliya stond open voor de stem van God, maar handelde er ook echt naar. Ze gehoorzaamde God en ging op weg naar de dorpen, zonder precies te weten wat haar te wachten stond. Het werd haar ook niet gemakkelijk gemaakt, maar toch volhardde ze. Je kunt ergens één keer voor bidden, maar vijftien jaar bidden en geloven dat God hoort? Daar kan ik iets van leren.”

“Nataliya is een heel gewone vrouw die op een laagdrempelige manier haar geloof deelt. Dat heeft me aan het denken gezet. Hoe doe ik dat zelf, in het klein, heel dichtbij? Ik heb nog geen strak antwoord op die vraag, maar het begint voor mij met gewoon een praatje maken met mensen die je minder goed kent. Over koetjes en kalfjes, maar dat je dan ook de ruimte mag ervaren om door te vragen hoe ze in het leven staan en wat ze met God hebben.”

Hoe kan zending ons stimuleren om juist hier een missionaire kerk te zijn?

“We leven hier in een dorp. We kennen elkaar vaak heel goed, maar tegelijk is het soms nog helemaal niet zo makkelijk om dan ook echt persoonlijk te spreken over wat ons bezighoudt. We zijn gestart met een Focus-traject en daar leren we hoe belangrijk het is om aan elkaar te vertellen wat geloven voor je inhoudt. Om echt te werken aan openheid in de gemeente, maar juist ook richting mensen die niet-gelovig zijn. Hoe kunnen we laagdrempelig spreken over God? Dat vind ik zelf ook best lastig, maar het is wel onze opdracht. Ga dus vooral door met dit soort avonden, want wij zijn ook zendingsland en hebben dit nodig.”

Nataliya Stoykova

Een gewone vrouw die geroepen werd om het Evangelie te delen

Nataliya is evangeliste in dorpen rond Burgas, een havenstad in Bulgarije. Ze had een goedlopende toeristenwinkel, maar op een dag ervoer ze dat God haar riep om naar het voor haar onbekende dorp Stratsin te gaan. Ze zag dat echter niet zitten: “Heere, er zijn pastors, zendelingen, stuur hen maar. Ik ben een gewone vrouw, ik kan dit helemaal niet.” Een maand lang worstelde ze met Gods roeping, totdat haar duidelijk werd dat ze echt moest gaan. Daar aangekomen kwam er gelijk een vrouw op haar af, die ten einde raad was. Nataliya deelde het Evangelie met haar en deze vrouw werd de eerste christen in dat dorp.

Dit was het begin van het ontstaan van de Samaritaanse vrouwen, een kleine groep vrouwen die het Evangelie wil delen in de regio Burgas. Inmiddels zijn er tien kleine huisgemeenten ontstaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen