“In mijn leven ben ik altijd bezig met de naaste in nood”

Als jongetje van 5 voelde Peter Kleinbloesem een verlangen om dominee te worden. In zijn puberteit raakte hij dit roepingsbesef helemaal kwijt. “Ik was ver afgedwaald. Toch was er bij mijn keuze voor de pabo diep in mijn hart het verlangen om ooit predikant te worden.”

Tijdens een trouwdienst van een vriend, met een preek over de rechtvaardiging van de goddeloze, werd de knop van zijn leven omgezet. Het verlangen om predikant te worden kwam terug. Peter deed belijdenis, ging minder werken en startte met theologie. In 2006 werd hij pastoraal medewerker in hervormd Montfoort, waar hij vervolgens predikant werd.

Hoe kwam de roeping tot de zending?

“Als predikant in Montfoort las ik bij een mevrouw Handelingen 22:21: ‘Ga heen; want Ik zal u ver tot de heidenen afzenden.’ Toen voelde ik dat de Heere mij zélf riep, voor de zending. Dat moment vergeet ik nooit meer, maar ik vertelde het die vrouw niet.

Toen ik een jaar later bij de GZB was aangenomen en afscheid nam van deze mevrouw, haalde zij een tegeltje voor me. Daarop stond: ‘Hij, Die u roept is getrouw,

Die het ook doen zal.’ Er ging een schok door mijn lichaam; dit gebeurde op dezelfde plek waar ik mijn roeping tot de zending ontving!”

De weg ging naar Peru, en terug naar Nederland.

“Ik gaf in Peru jarenlang, met veel zegen, les aan een interkerkelijke predikantenopleiding. In mijn leven ben ik ook altijd bezig met de naaste in nood. Dat wilde ik in Peru ook. Ik ging daar dus naar de sloppenwijken.

In 2016 werd bij onze oudste drie kinderen de auto-immuunziekte coeliakie vastgesteld. Met goedvinden van de artsen gingen we terug naar Peru. Na een jaar bleek echter dat we de bloedwaarden niet onder controle kregen. We moeten oppassen om argumenten op te voeren om niet te dienen in het Koninkrijk. Maar mijn vrouw, Gerdine, en ik ervaarden dit toch als een signaal dat we daar niet konden blijven.

Ik vond dat heel lastig. Mijn hart ligt nog steeds voor een groot deel in Latijns-Amerika. Ik bleef lesgeven in Peru. De afgelopen keer, in februari, volgden 30 studenten mijn lessen fysiek; 150 deden virtueel mee.

Daarnaast ben ik blij dat ook in Cuba deuren open gingen. Samen met de kerk organiseerde ik daar projecten om de groei van de kerk te steunen en te stimuleren. Een onderdeel daarvan was lesgeven aan een seminarium. De roeping voor Cuba was niet zo duidelijk als die tot de zending, maar de Heere vraagt ons niet om in de ene of andere stoel te wachten om te gaan dienen.”

Wat zijn de nieuwe plannen?

“Ik hoop regelmatig naar Colombia te gaan. In de miljoenenstad Medellín staat een kerk in de zogeheten ‘straat van de zonde’. De verkoop en het gebruik van drugs is er enorm. Daklozen slapen en plassen tegen de hekken van de kerk; travestieten en prostitués verkopen hun lichaam voor een habbekrats. Samen met de kerk in die straat doe ik straatwerk. We denken ook na hoe we in de toekomst nog meer kunnen betekenen voor de straatbewoners. We zijn nu bezig met een project om een deel van de kerk te gaan gebruiken als inloophuis voor hen.

Tegelijk wordt het ook mijn taak om een theologische module te ontwikkelen, zodat kerken in Colombia ook elders zulk werk starten. Daarnaast wil ik graag blijven lesgeven in Peru.

In vind het bijzonder dat ik deze nieuwe opdracht in Colombia mag doen. Gezonde mensen hebben de Medicijnmeester niet nodig, omdat ze niet erkennen dat ze hulp nodig hebben. Maar deze mensen van de straat vinden het niet moeilijk te erkennen dat ze hulp nodig hebben. Het is mooi hen de liefde van Christus te laten zien, al maakt de verslavingsproblematiek dat weerbarstig. Echter, van de Heere mogen we verwachting hebben!”

Hoe kan de kerk in Nederland missionair bezig zijn?

“Je kunt in Nederland nog best in gesprek komen over het Evangelie. Onze jongste dochter wilde graag evangeliseren. Met een tas met Bijbels stonden we bij het Zuidplein. We ervaarden geen problemen. Wel zien Nederlanders het christelijk geloof vaak als een van de achterhaalde religies. In Latijns-Amerika geloven de meeste mensen wel in de God van de Bijbel en zijn ze daarop aan te spreken. Alleen doen ze daar vaak niet veel mee, helaas.

Een ander probleem in Nederland is de schuchterheid van de christenen. Het is lastig dat wij de mening van de wereld hebben overgenomen dat iedereen zijn eigen levensovertuiging mag hebben. Iéder mens heeft de Heere Jezus nodig.

De kerk is het licht op de kandelaar. In de praktijk zijn dat altijd individuele gelovigen. Daarom geldt de vraag: Ben jij dat licht? Ben ik dat? Als ik hierin mijn roeping niet versta, kan dat gevolgen hebben voor de ander. De Heere God wil ménsen gebruiken om anderen met het Evangelie in aanraking te brengen!”

biografie

Peter Kleinbloesem (46)

Getrouwd met Gerdine, vijf kinderen. 1998-2001 onderwijzer in Papendrecht. 2006-2009 pastoraal medewerker Hervormde Gemeente Montfoort. 2009-2012 predikant Hervormde Gemeente Montfoort. 2012-2017 GZB-zendingspredikant in Peru. 2017-HEDEN zendingswerker vanuit Nederland in Peru, Cuba en Colombia.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen