‘Straat van de zonde’ een plek van Gods genade

De nood van mensen die op straat leven, raakt Amy uit Colombia diep. “Elke zondag als ik naar de kerk ga, zie ik tieners en jongeren drugs verkopen en gebruiken. Ik zie ze op straat leven en zelfs hun lichaam prostitueren. Verschrikkelijk! Want daardoor worden ze geketende mensen, slaven van de zonde. Mijn motivatie om met deze mensen te werken, is dat ik geloof dat er hoop voor hen is, omdat God liefdevol jegens hen blijft. Christus is hen niet vergeten en kan mij gebruiken om hoop te brengen in wanhopige harten.”

Triest

Op haar 17 ^e kwam Amy tot geloof. Ze herinnert zich nog goed dat ze in die tijd voor het eerst contact had met een zwerver. “Ik was op een jongerencongres en terwijl we door het centrum van Bogotá liepen, zag ik veel mensen op straat die om geld vroegen voor eten. Daar sprak ik met een man die me vertelde over zijn vrouw en kinderen. Helaas was hij aan de drugs geraakt en woonde daardoor niet langer bij hen. Hij miste hen heel erg. Later, in het centrum van Medellín, zag ik voor het eerst ook mannen en vrouwen voedsel uit de vuilnisbak halen om in hun onderhoud te voorzien. Erg triest allemaal!”

Dromen kwijtraken

“Ik ben nu 24. Zeven jaar zijn verstreken sinds die toevallige ontmoetingen op straat. God heeft het verlangen in mijn hart gelegd om voor deze mensen van betekenis te zijn. Met andere vrijwilligers van de kerk ga ik regelmatig de straat op om met daklozen in contact te komen. Onlangs sprak ik een 17-jarige jongen uit Venezuela. Hij is naar Colombia gekomen in de hoop hier werk te vinden. Om zijn geliefde familie te helpen, heeft hij alles achtergelaten. Maar in plaats van werk te vinden, is hij nu verslaafd en dakloos. Al zijn dromen is hij kwijtgeraakt. Mensen verachten hem. In de restaurants in de binnenstad is er niemand die hem eten wil geven.”

Gods genade

De kerk van Amy bevindt zich in het centrum van Medellín, in een straat met maar liefst drie bordelen en veel daklozen. Hoe kun je op zo’n plek Gods liefde delen? Dat is niet altijd gemakkelijk. Het kan best eng zijn om op iemand af te stappen die je niet kent, en die ook nog eens voor je neus drugs gebruikt. Toch is de kerk de straat opgegaan. Gemeenteleden geven de straatbewoners aandacht, regelmatig een douche, schone kleren en eten. Het is hun verlangen dat de ‘straat van de zonde’ een plek van Gods genade mag worden.

Ook in ons eigen land zijn er veel mensen die al hun dromen zijn kwijtgeraakt, denk bijvoorbeeld aan vluch-telingen. Amy roept ons op om naar hen om te zien. “Waar deze mensen behoefte aan hebben, is de warmte van Gods liefde. Weerspiegeld door de mensen die Hij al heeft gered. Laten we licht brengen bij mensen die alle hoop zijn verloren. Door Jezus is er redding voor hen die door de samenleving zijn veracht.”

"Mijn naam is Elisa. Vijfendertig jaar heb ik op straat geleefd. Dat is een ontzettend zwaar bestaan. Ook heb ik in de gevangenis gezeten. Daardoor heb ik veel verloren en ben ik vernederd en geslagen. Ik wil nooit meer terug naar die tijd. Mijn dochter is overleden door drugs. Inmiddels moet ik haar al acht jaar lang missen."

"Ik ervaar de kerk en haar omgeving als een andere werkelijkheid – dat voel je ook buiten op straat. Op zondag is het hier heel druk. Als de gemeente op zondag samenkomt om tot de Heer te bidden, hoe kun je dan toestaan dat er buiten op straat drugs wordt gerookt of andere verkeerde dingen gebeuren? Het leven op straat is eigenlijk geen leven. Maar als ik op zondag hier de geluiden van het gebed hoor, dan klinkt daar zoveel rust in door. Ik voel dat die dagen gezegend zijn. De kerk in Medellín brengt rust en veel vreugde – dat is ontzettend hard nodig.”

“Christenen zijn heel belangrijke mensen voor de wereld. Ik ben ervan overtuigd dat als er geen mensen waren zoals jullie, dat er dan al geen wereld meer was geweest. Als jullie als gemeente in Medellín niet de wereld veranderen, dan veranderen jullie wél Medellín en Colombia. Jullie gebed wordt gehoord door de drugsgebruikers op straat. Als jullie God prijzen, dan loop ik altijd met God aan de hand, zodat ik nooit gebrek heb. Echt, het ontbreekt me aan niets. God zij alle dank, ik heb een dak boven mijn hoofd en eten – hoewel ik wel bedel, omdat ik nooit meer terug wil naar de gevangenis. Alle dank aan God en dank aan u: dat u hier aanwezig bent in de kerk en in de straten van Medellín.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen