“Op het wachtbankje moeten zitten”

Wanneer ontstond het verlangen om uitgezonden te worden?

Riek: “Mijn man Peter en ik hadden al een aantal jaren het verlangen om dienstbaar te zijn in Gods Koninkrijk. Voor mij was dat meer een toekomstgedachte. Eerst zouden de kinderen het huis uit moeten zijn. Mijn moeder woonde naast ons en de directe zorg voor haar moest ook ‘afgerond’ zijn. Overigens waren we niet alleen gericht op een uitzending naar het buitenland. We waren beschikbaar waar God ons zou leiden. Dat is voor mij de kern van roeping. In gesprekken met de GZB kwam naar voren dat er in Centraal-Azië werd gebeden om palliatief verpleegkundigen. In ons zoeken naar een plek die God voor ons in gedachten had, speelde het gebed een belangrijke rol. Dat deze gebeden zo bij elkaar kwamen, raakte me enorm. Zo werd duidelijk dat dit de weg moest zijn.”

Gerlinde: “In 2016 en 2017 ging ik mee met een GZB-Experiencereis. Zelf was ik niet zo bezig met uitgezonden worden, totdat ik twee jaar later een vacature van de GZB zag. Christenen in Centraal-Azië wilden een hospice opzetten voor ongeneeslijk zieke daklozen. De schrijnende werkelijkheid die werd beschreven, raakte mij. Ik besloot te bidden dat er geschikte mensen gevonden zouden worden. Maar ik merkte dat het hypocriet voelde om hiervoor te bidden zonder zelf eerst eerlijk te overwegen of ík moest gaan. De vacature liet me niet meer los en ik besloot maar eens te bellen met de GZB. In de maanden daarna groeide het verlangen en kwam er uiteindelijk ‘groen licht’.”

Eind 2019 werden jullie uitgezonden. Wat raakte jullie in de situatie van de christenen daar?

Riek: “Het raakte me dat veel vrouwelijke collega’s alleen stonden in hun geloof. Hun mannen waren vaak niet gelovig of waren van hen gescheiden. Ik zag hoe goed het hen deed om in de vertrouwde omgeving van het hospice hun geloof te delen. Daar konden ze vrijuit uit de Bijbel lezen, terwijl ze dat thuis vaak stiekem moesten doen. Ook werd er christelijke muziek gedraaid en gezongen. Zo had het hospice naast de zorg voor patiënten nog een heel andere waarde. Dat had ik van tevoren niet bedacht.”

Gerlinde: “Mij raakte vooral het samen bidden als team. Soms werden er gebedspunten genoemd die helemaal niet realistisch leken. Dan werd er bijvoorbeeld gebeden voor de uitbreiding van het werk onder daklozen. En wonder boven wonder zijn die projecten er in de afgelopen jaren ook gekomen. Het raakte me ook dat zij soms meer beseffen wat het betekent dat God ons eer en aanzien geeft. Ze snappen meer dan wij dat Jezus’ offer ons niet alleen van zonde, maar ook van schaamte verlost.”

Waren er ook momenten dat jullie twijfelden aan jullie roeping?

Gerlinde: “Zeker. Het duurde lang voordat ik echt aan de slag kon in Centraal-Azië, want er kwam geen toestemming om het hospice te openen. Dat bracht twijfels met zich mee over wat mijn rol was en of het hospice ooit geopend zou worden. Tegelijk verdween het gevoel van geroepen-zijn niet en dat hielp om het toch vol te houden. Het kwam aan op blijven wachten en vertrouwen.”

Riek: “Natuurlijk heb ook ik getwijfeld. Ik heb geworsteld met de Russische taal, met de lockdown tijdens de coronatijd, met verpleegkundigen die na hun training toch elders gingen werken. Maar het mooie van roeping is dat het van Gods kant komt. Uiteindelijk is het Zíjn roeping en die blijft altijd overeind staan. In moeilijke momenten hadden we wel elkaar en anderen nodig om dat te blijven geloven. Op het moment dat het allemaal anders gaat dan gehoopt, zoals het lange wachten op toestemming van de overheid, ging ik nadenken over de vraag: wat betekent het om geroepen te zijn en ondertussen op het wachtbankje te moeten zitten?”

De GZB wil mensen stimuleren om na te denken over onze missionaire roeping. Wat hebben jullie zelf geleerd?

Gerlinde: “Blijf niet focussen op het ”ik” in de vraag: ben ík geroepen? Uiteindelijk zijn alle christenen geroepen en die roeping gaat niet over een geografische keuze. God kan je op veel verschillende manieren en plekken gebruiken. Psalm 84:6 heeft veel voor mij betekend: ‘Welzalig de mens van wie die kracht in U is - in hun hart zijn de gebaande wegen.’ Voor mij gaf dat vrijheid om niet helemaal uit te pluizen hoe het met mijn roeping zat. Het gaf vertrouwen dat het verlangen dat ik mijn hart proefde, geen doodlopende weg zou zijn.”

Riek: “Vraag in gebed om Gods leiding en sta open voor het antwoord dat Hij geeft. Kijk daarbij niet te veel naar wat je zelf wel of niet kunt. Laat dat maar aan Hem over. Hij weet raad met ons onvermogen. In Efeze 2:10 staat: ‘Wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen.’ Kortom: Hij heeft jouw weg al voorbereid. Je hoef hem alleen nog maar te bewandelen!”

Om veiligheidsredenen noemen we alleen voornamen en plaatsen we geen herkenbare foto’s.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen