De boeken van een oud-ouderling

De boekenkast van onze gemeente zou ervan profiteren. Of ik het even door wilde kijken. Dat wilde ik. En, wat kwam ik zoal tegen? Dagboekjes, een concordantie, wat naslagwerkjes en diverse Apeldoornse Studies. Daarnaast de nodige boeken van hoogleraren van eigen huis (of kleur) en verder stichtelijke werkjes van collegapredikanten met schrijfdrang. Waarover? Pastoraat en bezinning op actuele ethische of theologische vraagstukken. Van die leesbare paperbackjes die je toch helpen de bijbel beter te begrijpen. Of die een boekje opendoen over hete hangijzers waarmee je als kerkenraadslid vroeg of laat geconfronteerd wordt, zoals de kinderdoop, het probleem van het lijden, visie op het duizendjarige rijk, enzovoorts. Helaas geen oudvaders. Ook geen complete vijftigdelige commentaren, Theologia Reformata of recente theologische hoogstandjes.

Niettemin… ik was onder de indruk. De dozen spraken boekdelen. Deze ouderling, een broeder met een praktisch beroep, had zich de jaren door verdiept in tal van onderwerpen die van belang waren voor zijn ambtsuitoefening. Hij had deze boeken gekocht - en (zichtbaar) gelezen. Ongetwijfeld heeft hij dat kunnen benutten bij het leidinggeven aan de hem toevertrouwde schapen. Zonder dat ik nu direct zat te snotteren boven de dozen (boeken houden niet van nattigheid), ontroerde het mij toch een beetje: Wat een liefde en ijver voor de gemeente. Voor deze broeder was ‘hoe iets voelde’ niet beslissend, maar welke wegen vanuit Gods Woord te wijzen zijn. Dat woog hem kennelijk als een heilige verantwoordelijkheid. Geen mens weet dat toch allemaal vanzelf? Dat vraagt studie. Wil Gods Woord voor ons een open boek zijn, dan moeten er ook wel eens andere boeken bij opengaan. Juist dán kun je verantwoord leiding geven aan anderen. Zo doe je het volgens het boekje en ga je niet buiten je boekje.

Maar, staat ‘boeken lezen’ eigenlijk ook nog in ons woordenboek? Nu heb ik makkelijk praten. Ik ben opgeleid om een stevig godsdienstig boek te kunnen verwerken. Het hoort bij mijn werk. Wellicht is dat niet voor alle ambtsdragers zo vanzelfsprekend. Maar… dat gold ook deze oudouderling. En toch vertellen zijn oude boeken een verhaal: Een verhaal van heilig plichtsbesef en serieus genomen verantwoordelijkheid. Een verhaal dat hij het ambtsdrager zijn er ondanks alle drukte toch niet maar even bij deed.

Veel mensen lezen niet graag meer boeken. Dat zal onder ambtsdragers vast niet heel anders zijn. Maar om je te ontspannen, een vak te leren, of je nieuwsgierigheid te bevredigen, is die hobbel toch ook wel eens overwonnen? Zou het ambt ons dan niet om een dergelijke zelfoverwinning mogen vragen? Boeken bijten niet! Zet liever zelf je tanden er eens in (figuurlijk dan). Van letters eten wordt je altijd wat wijzer. Deze wijze oudouderling gaat ons voor. Dus; op boekenpad! Op één punt mag het natuurlijk ook wel anders: het zouden tegenwoordig ook best ebooks kunnen zijn. Hoef je ze ook nooit meer weg te doen in verband met ruimtegebrek.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen