Gemeente en wereld

Wat ons opviel bij de house-warming: niemand vroeg ons iets over ons christen-zijn of over mijn beroep. Het kwam overeen met de beschrijving die we van onze buurt hadden gelezen: gemiddeld boven-modaal en maar een paar kerkgangers. Maar we wonen hier fijn, we hebben goed contact met de buren en zo hier en daar heb je gesprekken, heb je samen een buurtbarbecue enz. Op een enkel keertje na kwam het aspect van geloven niet aan bod. En als ik iets nodig heb of weten wil dan gaan de deuren open. Wie weet wanneer er hier of daar een opening ontstaat voor een gesprek dat wat dieper afsteekt.

Christelijke minderheid

De lezer van dit artikel woont ook in een buurt. Weer een heel andere buurt dan ik in Nieuw-Sloten. Maar allemaal wonen we te midden van mensen in deze wereld, niet-christenen en christenen. Ik gebruik expres deze volgorde. Want in Nederland zijn de christenen een minderheid geworden en alles wijst erop dat zich dat zal doorzetten. Dat lijkt een bedreiging, en dat is het soms ook, maar het is ook een mogelijkheid. Doordat we een minderheid zijn worden we uitgedaagd om nog meer na te denken wat onze plaats is in de wereld waarin we leven.

Gods bedoeling

Als wij nadenken over de plaats die wij als christenen hebben in deze wereld is het het beste om eerst omhoog te kijken.

Want wij en onze mede-bewoners zijn allemaal schepselen van onze God. Hij wil ons aller geluk. En het echte geluk is alleen te ontvangen in Christus. In 2 Petrus hoofdstuk 3 vers 9 lezen we dat God niet wil dat sommigen verloren gaan, maar dat allen tot bekering komen. Met die ogen kijkt onze goede God naar deze aarde en haar bewoners. En Hij wil dat wij ook zo naar de wereld kijken waarin we leven.

Als je discipel bent van Jezus Christus, dan hoor je in de hierboven aangehaalde tekst een roeping klinken. Wij mogen getuigen zijn van de enige God. Hoe dat vorm krijgt, hangt van allerlei factoren af. Maar ik geloof wel dat er op dit gebied nog veel onontgonnen terrein ligt en dat we veel meer mogelijkheden hebben dan we denken.

Uit je comfort zone

Om een aspect te noemen: hoever stappen wij in de wereld van een niet-gelovige? Daar ligt voor ons vaak een spanningsveld. We weten: we zijn niet van de wereld, maar wel in de wereld. Tot hoever kun je je identificeren met de wereld waarin wij leven? Als je naar Jezus kijkt, dan verrast Hij ons daarin menig keer.

Neem bijvoorbeeld Zacheüs. Jezus nodigt zichzelf uit bij deze afperser en collaborateur. Buiten het huis klinkt het gemor van de mensen: “Hij is het huis van een zondig mens binnengegaan.” Je zou verwachten dat Jezus een principiële houding had aangenomen in de zin van: beste Zacheüs, ik ben nu wel bij je binnengekomen, maar je snapt wel dat ik mijzelf niet kan compromitteren door een heerlijke maaltijd bij je te gebruiken, terwijl ik weet dat jij al je rijkdom en ook je copieuze diner door grove afperserij bij elkaar hebt gekregen. Zullen we het daar maar eens over hebben?!

Maar Jezus’ benadering is opmerkelijk. Hij geeft Zacheüs de rol van gastheer.

We zouden Jezus kunnen verwijten: komt U dan niet op voor de slachtoffers die Zacheüs heeft gemaakt? Laat U dat maar gebeuren? Maar we kennen de afloop: de bekering van Zacheüs en een vrijwillige slachtoffervergoeding die de perken te buiten gaat. Buitengewoon!

Dat doet een appel op ons om in Jezus’ Naam het lef te hebben buiten onze comfort zone te treden. Of nog sterker, om toe te treden tot een non-comfort zone omwille van het behoud van die ander. Zien we dat Jezus niet elke keer doen? Hij moest door Samaria gaan; tijdens zijn aardse leven was hij de langste tijd in het Galilea der heidenen, enz.

Wie we zijn

En dan maakt het niet uit waar wij gemeente zijn. Het kan in een dorp of in een stad zijn, in een streek waar de christelijke politieke partijen nog een meerderheid hebben of waar ze net nog aanwezig zijn. Ons land is een zendingsveld en wordt het steeds meer. Aan ons de roeping om onze goede God te laten zien in ons doen en laten en in wat wij zeggen en hoe wij dat doen.

Daarbij is het belangrijk dat wij wel onszelf blijven, dicht bij onszelf blijven en werken met de gaven die God ons gegeven heeft. We zijn allemaal weer anders en ieder heeft eigen mogelijkheden gekregen.

Het belangrijkste is nog wie we zijn.

Zijn wij betrouwbaar, loyaal?

Is ons leven en spreken liefdevol?

Passen wij er voor op om veroordelend uit de hoek te komen?

Zijn we transparant en authentiek? Een christen uit één stuk?

Zijn wij bewogen met de wereld en de mensen om ons heen?

Zoeken we het heil van de ander i.p.v. het belang voor onszelf?

Zijn wij rentmeesters (en geen eigenaars) van wat onze hemelse Vader ons in handen heeft gegeven?

Hebben wij oog voor de schepping van God en dus ook gepaste aandacht voor onze ecologische voetafdruk?

Hebben wij tijd voor de mensen om ons heen, juist ook hen die Christus niet kennen als hun Verlosser?

Is ons ja ja en ons nee nee?

Zijn we zoutend zout en lichtend licht en een stad op de berg die niet verborgen kan blijven?

Ankers gezocht

We leven in een wereld die bol staat van het individualisme en waarin we steeds horen dat we zelf genoeg in huis hebben om de dingen aan te pakken; we hebben daar heus geen God voor nodig, zo klinkt het. Het is een wereld vol van stress, onzekerheid en eenzaamheid.

Christenen zijn mensen van de hoop; onze zekerheid ligt in Christus. Daardoor kunnen wij zoveel betekenen voor de mensen om ons heen. We kunnen en mogen bidden. Zelfs voor onze vijanden. En zelfs als wij treuren, dan doen wij het niet als mensen die geen hoop hebben. Onze samenleving heeft ons nodig. God heeft ons er geplaatst. Wij mogen zijn liefde, genade, licht en goedheid laten schijnen. We mogen in zijn Naam opkomen voor wie rechteloos is.

Maatschappelijke taken

Christenen doen meer dan gemiddeld aan vrijwilligerswerk. Vaak is dat in de zorgsector. Maar er zijn meer plaatsen in de maatschappij waar wij van betekenis kunnen zijn. Ook een speeltuinvereniging, een buurtvereniging en noem maar op. Als je moet kiezen tussen een taak in de kerk of functie bij de buurtvereniging ben je snel geneigd om te denken dat de kerk belangrijker is. Maar dat is nog maar de vraag. Sta er maar voor open dat God je roept om je schouders te zetten onder het werk in je buurt of wijk. Misschien ben jij wel de enige christen. Ik weet dat de burgerlijke instanties in Amsterdam-Noord graag hebben dat er iemand van Hoop voor Noord in zulke gremia meedraait. “Dan weten we dat het goed gaat”. Ze hebben ervaring opgedaan met mensen uit deze zendingsgemeente die daadwerkelijk veel toe te voegen hadden. Verantwoordelijkheidsbesef, liefde, rechtvaardigheid en meer van dat werden herkend. Ze vertonen – door Gods genade – de geur van Christus. En van het een kan zomaar het ander komen. Dat ze meer willen weten van de kerk waar je naar toe gaat en op een keer met je meegaan naar de dienst. Of dat ze op de groeigroep van de kerk terechtkomen. Maar zelfs al zou dat nog niet gebeuren, we mogen iets van Gods goedheid en nabijheid uitstralen.

Ambassadeurs van Christus

Al met al hebben we van onze God een belangrijke positie gekregen. We zijn benoemd tot ambassadeurs van de Koning van alle koningen. Ik heb een keer een begrafenis geleid van een gemeentelid die de functie van ambassadeur van de Koning van de Kerk in alle eenvoud en zonder veel woorden uitermate goed had bekleed. Wat een belangstelling bij zijn uitvaart. Inclusief een crimineel, een prostituee en mensen van allerlei allooi. Hij had echt niet de bedoeling gehad om ambassadeur van Christus te zijn. Het leefde eenvoudigweg vanuit de liefde van God die hij in de loop van zijn leven (hij was zonder geloof opgegroeid) had ontvangen. Niet voor niets paste het ambt van diaken het beste bij hem. Hij zei nooit zoveel. Maar zijn leven was veelzeggend. In Matteüs hoofdstuk 25 lezen we over gelovigen die niet in de gaten hadden dat ze Christus hadden gediend omdat ze omgezien hadden naar een van de minsten. In dat profiel paste deze diaken precies.

God geve dat wij in onze positie en met de mogelijkheden die wij hebben ook zo veelzeggend mogen leven in de wereld waar God ons heeft geplaatst. Tot eer van onze God en tot zegen voor de mensen om ons heen.

Paul den Hertog is predikant van samenwerkingsgemeente De Bron (NGK en CGK) in Amsterdam Nieuw-West en momenteel voor 20% gedetacheerd bij de NGK van Wormer als interimpredikant. Voor een goed begrip: als interimpredikant vervult hij de rol van procesbegeleider van deze vacante gemeente om te ontdekken hoe de weg van de gemeente naar de toekomst het beste ingevuld kan worden; hoe zij een goed instrument in de handen van onze God kan zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen