Gastvrij gezang

Onlangs zongen wij dit in de kerkdienst. Het zal voor u waarschijnlijk een nietszeggende reeks letters zijn waar je tong over struikelt. Om eerlijk te zijn, het werd door de gemeente ook niet uit volle borst gezongen, al was de melodie bekend en stond de vertaling erbij.

Bijna elke zondagmorgen hebben we een moment in de dienst waarop de Nederlandstalige kerkgangers even haperen en hakkelen. Anderen in de kerk daarentegen zie je met overtuiging deze woorden zingen.

Bovenstaande woorden zijn de eerste twee regels van een lied in het Arabisch, resp het Farsi, dat we kennen als ‘Genade zo oneindig groot’, nog beter bekend in het Engels (!) als ‘Amazing Grace’. Onze gemeente betrok in 2017 de Nebokerk, de vroegere kerk van ‘Zuid’. Deze staat in een wijk waarin het percentage autochtone Nederlanders heel laag is en we zien het als een genade en roeping in deze wijk het licht van Christus te mogen laten schijnen. Elke zondag begroeten we mensen met een migratie-achtergrond in onze diensten. Sommigen komen incidenteel, anderen blijvend; een aantal heeft zich inmiddels bij ons gemeentegezin aangesloten.

U begrijpt, velen van hen beheersen het Nederlands niet goed, zeker niet als ze nog maar kort in Nederland zijn. We proberen hen te dienen bijvoorbeeld met een internet-vertaling van de preek, en met lessen Nederlands in de kerk. Maar ook met een lied. Het is voor hen een verademing als ze in de dienst eens niet alle moeite moeten doen om de woorden te begrijpen, maar in alle ontspannenheid hun eigen taal kunnen gebruiken, al is het maar een moment.

Voor de ‘autochtone’ gemeenteleden is het een goede oefening in gastvrijheid. Want Den Haag is weliswaar een stad met 180 nationaliteiten, waarin behalve de woning van de koning ook de flats van de expats staan, we houden van ons eigen taaltje, plat, dan wel kak Haags. Door dit lied in een vreemde taal te zingen, verplaats je je naar die ander die op je weg, in je huis gezet wordt.

Ja, het is even wennen. Maar stel je voor dat je zelf in een land als Iran of Syrië zou zijn en je kunt niets verstaan of lezen en bent voortdurend aan het haperen en hakkelen. Dan is het fijn als je even je moedertaal kunt spreken.

Daarbij gaat het hier niet maar om het afrekenen van je boodschappen of het vragen waar de tramhalte is. Het gaat om het geloof. Op Pinksteren hoorden de mensen in Jeruzalem, die overal vandaan uit de wereld kwamen, in hun eigen taal spreken van de grote daden van God. Zo dichtbij wil de Here met zijn evangelie komen. En wat is het dan mooi als je Hem in eigen taal van je hart kunt antwoorden. Zo wil dit een moment van thuiskomen zijn voor onze gasten en leden die een andere moedertaal hebben, maar ook een leermoment voor gesettelde Hagenezen, om elkaar letterlijk en geestelijk beter te leren verstaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen