Aangevochten

Er kunnen situaties in je leven zijn die je doen afvragen wie God nu werkelijk is. Als je weet dat Hij de Hoorder van gebeden is en je in je concrete werkelijkheid niet ziet dat gebed enig verschil maakt. Wanneer je over God zingt als Degene met wie je over een muur springt en tegelijkertijd het gevoel hebt dat de muren om je heen alleen maar dikker worden. Als de Schrift zegt dat God het onrecht haat en ondertussen bedrog en manipulatie vrij spel lijken te hebben in de christelijke gemeente.

Misschien vraag je je echter niet alleen af wie God is, maar ook waar Hij is. Omdat Hij Zich verborgen houdt op momenten dat je Hem het meest verwacht of nodig hebt. Je ervaart weinig van God in het werk waar Hij je toe geroepen heeft.

We hebben het over ‘aanvechting’. Aanvechting heeft vele gezichten. Ze wordt bijvoorbeeld zichtbaar in een krimpende kerk, het leed in de wereld, een passief christendom of een gemeente die geteisterd wordt door vervolging en verdrukking. Je ontmoet de aanvechting echter misschien nog wel het meest in je eigen ziel. Je rijmt het spreken van God niet met wat je waarneemt in je eigen leven. Aanvechting kan je hevig in verwarring brengen. Wanneer je het voor het zeggen had, zou je haar wellicht het liefst vermijden. En toch is een christen per definitie een aangevochten mens. Als je de aanvechting al uit de weg zou kúnnen gaan, dan zou je het niet eens moeten willen. Dat is de paradox van de aanvechting. Bij Luther zien we dat aanvechting er wezenlijk bij hoort. Met behulp van Psalm 119 illustreert hij dat het in het christelijk geloof niet alleen gaat om het bidden (oratio) en het lezen en bemediteren van Gods Woord (meditatio). Christelijk leven is volgens Luther ook aanvechting (tentatio). Aanvechting is nodig om de vastheid en trouw van God en Zijn woord te doorgronden en te ervaren.

Kern van de aanvechting is dat het de blik richt op jezelf en de omstandigheden. Je verliest als het ware de controle over wat er gebeurt. Hoe snel wordt dat dan niet het moment om met activisme het probleem te lijf te gaan. Nee, zegt Luther, de aanvechting is niet bedoeld om harder te gaan werken, maar om terug te gaan naar de Schrift. Te wachten op God en biddend hopen op een woord van genade. Een woord van de Andere kant dat je opbeurt, een nieuw perspectief geeft en je laat zien dat God oneindig veel groter is dan je machteloosheid. Aanvechting is de drie-enige God in je laten werken en te ervaren dat alleen Zijn spreken je nieuwe vitaliteit geeft. Alleen zo heb je ook een woord voor de ander: Die ons troost in al onze verdrukking, zodat wij hen kunnen troosten die in allerlei verdrukking zijn, met de vertroosting waarmee wij zelf door God vertroost worden (2 Korinthe 1:4). Hoeveel ruimte is er in jouw ziel en in het onderlinge gesprek voor de aanvechting?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen