U dwaalt!

De hoofdroute is: Jezus als de Christus is noodzakelijk voor ons menselijk behoud. Maar deze hoofdweg loopt zogezegd langs wijken waarin we de weg gemakkelijk kwijt raken.

Zulke terreinen zijn nu voor ons die van vrouwelijke ambtsdragers, homoseksuele samenlevingsrelaties, kinderdoop, kinderen aan het avondmaal en het duizendjarig rijk. Er zou zeker meer te noemen zijn en het soortelijk gewicht van de nu genoemde kwesties verschilt nogal.

Niet zelden wordt verzucht, al zoekend op zo’n terrein: de Schriften wijzen de weg niet duidelijk genoeg aan. We komen er niet uit. Verschillende wegen zijn blijkbaar begaanbaar. Daarom kennen sommige kerken tegenwoordig b.v. een dubbele dooppraktijk. De Schrift, vindt men, zegt niet duidelijk genoeg of kinderen gedoopt behoren te worden; nu, dan hoeft het blijkbaar ook niet per se. Ook t.a.v. vrouw en ambt wordt in diezelfde lijn wel gesteld: de Schrift laat verschillende praktijken toe. Gemeente x is tot de conclusie gekomen dat het wel kan op grond van de Schrift, gemeente y vindt van niet. Dus moeten we elkaar daarin vrij laten. En elkaar zeker niet voor de voeten werpen dat die ander dus dwaalt. Een gevolg daarvan is dat we elkaar niet meer aanspreken op wegen waarvan we over en weer toch eigenlijk wel vinden dat de ander een verkeerde bocht heeft genomen.

Ten tijde van Jezus’ omwandeling speelde de kwestie van de opstanding der doden (Matth. 22: 23). De Sadduceeën meenden dat er geen opstanding is. De Farizeeën vonden van wel. Beide groeperingen beriepen zich op éénzelfde Heilige Schrift, zij het dat de profeten bij de Sadduceeën minder hoog stonden aangeschreven dan bij de Farizeeën. De Sadduceeën stonden, zouden wij nu zeggen, best wel sterk, in aanmerking genomen dat het O.T. slechts heel weinig over het leven na de dood zegt.

De Joden kenden in Jezus’ dagen geen instantie die een gezaghebbende uitspraak kon doen over leer en leven. Ook het Sanhedrin had blijkbaar geen bevoegdheid zich uit te spreken over een leerstellige kwestie als die betreffende de opstanding. Israël moest dus leven met bepaalde onenigheden. Maar desgevraagd verheft Jezus zijn stem tegen de Sadduceeën (Matth. 22: 29): “U dwaalt, omdat u de Schriften niet kent en ook niet de kracht van God.”

Misschien denkt u ook wel eens: was Jezus maar lijfelijk aanwezig op onze synoden. Dan hadden we een doorslaggevende stem in allerlei kwesties. Maar zo spreekt Hij ons niet toe. Hij verwacht van ons, dat wij de Schriften beter leren kennen. Dat zijn volk, geleid door de Geest, zelf steeds scherper ontdekt wat goed en waar is. In fundamentele kwesties kunnen geen twee waarheden tegelijk gelden. Kerkelijke vergaderingen zijn daarom verplicht, biddend bij het licht van Gods Woord, te streven naar bindende uitspraken. Maar laat dit wel gebeuren in ootmoed: ook een kerkelijke vergadering kan dwalen. Moet misschien ooit weer terugkomen op een besluit. Want wie kent de Schriften en de kracht Gods in gelijke mate als Jezus zelf?

De Bruijne

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen